Alle inzendingen van wil melker

ik had mijn ogen gesloten voelde in passeren jouw warmte intrigerend langs mij scheren bewegen dat vitaliteit aan het creëren is in de adem van de zon keer jij je om haar golven lijken het leven te bezielen jij die het de hand reikt naar volwassen gelijk in een land waar dromen nog niet durven uit te komen…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

zag de ader kloppen in je hals je ademde iets sneller mijn handen waren traag en streelden je toen feller huid verstrakte in het groeien van je lust je hebt mijn tepels zacht gekust je wilde met mijn borsten spelen vingers gleden naar beneden ik voelde hoe je binnen kwam mij heel teder nam we waren samen dat moment het geluk…

in de verte zag ik je al komen op lange benen die altijd dansten in mijn stoutste dromen je liep langs zonnestralen deelde gratis warmte ademde frisse schaduw van de zonlicht contrasten in regenboogkleur de laatste stappen kwamen niet vooruit alsof wij blokkeerden we waren bijna huid op huid en nog verdwaalde verklaarde liefde…

hij was geen tovenaar maar bezat de magie om mensen te bevrijden van de remmingen waaraan zij vaak lijden hij stal hun blikken nam ze mee naar onbekende plaatsen liet ze warmte en dan weer strenge kou ervaren zij zaten op het puntje van hun stoel om als eerste zijn emoties te voelen in een hemels evenaren zij ademden mystiek toen…

zag de stilte in de zaal het ademloos verwachten hier en daar een klein gebaar in het verzetten van gedachten gaf mijn laatste gas en zij de vonk waardoor het vuur in woorden klonk applaus schoonde de rook uit de finale…

licht verdwaald kijkt ze de wereld aan een donkere vlek ogen uit een schaduw bij de muur ademt onafhankelijk zijn de geur van bier en rookt het gif dat basis lijkt voor dubieus vertier ze raakt ons als ze wankelt de muur haar loslaat en een schaduw wegvlucht met haar grijns rotte tanden klagen vingers wijzen met hun zwarte nagelranden…

het laatste oordeel is nog niet geveld voor mij verscheen geen held een man gekleed in het charisma van verlosser voor het tribunaal der eeuwigheid in woord en wederwoord werden schepping en de mens gewogen op de weegschaal der gerechtigheid in dossier de slechte jeugd der eerste mensen hun vrije wil door erfzonde weer gebonden…

zacht glansde koper de blinkende ziel van onze schat die wij jaren geleden ontdekten op een afdwalend liefdespad een kleinood nog zonder geur en smaak maar met een groeiende potentie waarvan zorg en onderhoud ons werd toevertrouwd wij hebben gepoetst en haar flexibiliteit de verrassende vorm gegeven waarin alleen liefde optimaal…

het is ontluiken jij zet met je ogen de wereld buiten door het ophalen van het doek dat de afstand markeert tussen warm bloed en kille stille zakelijkheid transparant maar nog altijd oorzaak nummer een van dodelijke kramp door affectief gemis bijna onder handbereik maar de groepen zijn hun leiders van vroeger kwijt het is de…

groen had geel en rood als bodemtooi gekozen nu grijst het bruin en komen alle kleuren zich in winters zwart verschonen nog afgedekt met wit de lente al op zicht wanneer zal zon dit schilderij voltooien…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…

ik zag de kleine vingertjes in jouw grote hand voelde het stralen van verbondenheid in een warme familie uit genetische band jouw meegaandheid was een heerlijk nest waar ruimte voor ontwikkeling was vertrouwen op zijn best als afhankelijkheid met liefde werd toegedekt jullie zijn steeds op een bijzondere wijze een gebleven soms…

de rots en jij kameraden in status bewegingloos en vrij samen een eiland in het woelige water van aflandig tij het was jouw plek waar de wereld verging terwijl jij droomde jij kende het stromen keek ook niet om wist wat er zou komen jullie contact was een plastische relatie gingen er samen voor waren een baken in zee waar…

waar is de wereld ik ben weg maar toch voel ik nog mijn warme bed zie allerlei figuren zich laten oversturen in ontsteltenis en diep verdriet hun handen strelend langs mijn haren en gezicht in een traag afnemend licht ik had hier niet mogen zijn bij hun diepgevoelde aardse pijn maar werd terug gehaald de kleine nog in slaap een…

Je hoofd wat scheef, een schouder ietsjes afgewend. Het was die houding, die, steeds bij mij bleef. Je ogen keken donker, de haren langs je hals. Oor en oog, in schuine lijn, je kon zo heel uitdagend zijn. Je lichaam in een warme draai, uitnodigend naar mij. Mijn arm rond je schouder, gelukkig waren wij. In woordeloze stilte is het…

zag je hand die zwaaide zoals een vogel draaide voordat hij dook snel opklom naar de hemel en in een verre horizon vervloog maar je vingers wenkten kon je nog eenmaal liefde schenken oplichtend afscheid in de avondzon geen vlucht maar rust zij keren morgen veilig terug…

ik zag je op strand gebruinde voeten in slippers je droomwinkeltje onder de parasol van riet waardoor het lied ritselde van winds warmte in een brandende zon jij verkocht niet maar samen met de klant een koude sangria in de hand verkenden jullie het spirituele verband van blauwgroen gekleurde golfjes op het mediterrane zand…

ik heb je gezien maar kon je niet raken of heel even voelen hoe jij het maakte zag je lach in een pijnlijk glanzen want je ogen zwommen in plaats van te dansen wij die altijd zo close waren met halve woorden deden een hele wereld steeds sneller draaien wij zwaaiden handenvol emoties jankten eindeloze tranen in een afscheid…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…

de vingers waren wit handen afwerend geheven er was geen achteruit slechts de rug tegen de muur met wanhoop in de ogen maar diep van binnen brandde het vuur van de vrijheid nog dat nooit zal doven dat energieën genereerde uit onbekende plaatsen waarbij agressie werd omgezet in warme liefde die handen reikten compassie gaf…

nooit heb jij de scherpte van het mes gevoeld waarmee dag en nacht gescheiden wordt lijkt een vloeiend overgaan waarbij donker en het licht elkaar in schemering verstaan hoe bot is het ontwaken als de werkelijkheid jou met zijn scheermes snijdt en jij al aangeslagen de dag moet gaan verdragen schrijnend over heel het lijf…

zag je staan al jong geknoest éénzijdig zijn de takken uitgelopen ze bogen voor de wind die heersend waakte over jonge loten je wortelde zo diep na winterslang te wachten loopt in eerste lente dan verrassend uit jouw prille groen heeft niets van doen met al die oude krachten zij volgt het licht in vrijheid door ontplooien sluit…

lente heeft de boom getuigd met schitterend blad breed vertakt staat zij te pronken een monument van kracht toch is de stam al licht gebogen als dank door vriend de wind buigen als een kind gaat beter in de jeugd als souplesse het nog wint er zijn geen breuken vastgesteld jij wordt weer mijn zomer held…

we liepen samen praatten honderd uit maar alle stappen die we namen brachten ons niet echt vooruit nog keken wij naar een verdwijnpunt in wat nevelig wit droegen argumenten aan consensus hebben we gemist de woorden stokten hun vloed nam af ons aanvankelijk enthousiasme koos steeds het verkeerde pad ik heb je hand genomen jou…

ik trek morgens langzaam de wereld aan laat donker achter mij kleed me met nieuw licht dat wat ik heb biedt zich al aan in vroege aandachtspunten bedaard zet ik alles op een rij heb door frequent vergeten geleerd mijn tijd goed af te meten tegen de energie die ik beschikbaar heb lach terwijl ik koffie zet ook zonder hek is de dam…

heb je bloemen gegeven waarvan de harten bruisen van leven de knoppen al sierlijk gelijnd hun vormen verfijnd in jeugdig ontluiken laat ieder zijn kleur en volwassenheid blijken uit het diepst van hun hart gaan de vruchten van samen als nieuwe generatie van start…

ik was verliefd op mijn atelier hield van licht en donker in vleugjes magie en mystiek ook van de vaten energie die ik mocht gebruiken met pigment en kleur uit de boekenrij vol alchemie van nader vast te stellen tijden vaak waart hier de wereld van hiernaast nog rond met verbaasde ogen zonder mond zij golven hun voelbare muziek…

we hebben de vingers gekruist elkaar in de ogen gekeken zijn daar gebleven zonder afscheid te nemen ik heb jouw energieën gevoeld in een aura van liefde de hemels bewoeld in een respectvol eindeloos genieten wij zijn niet voor elkaar geschapen in samen slapen kunnen wij als rolmodel er iets heel fantastisch van proberen te maken…

fraai regisseerden algoritmes de tijd en behoeftes der mensheid op aarde waarbij ziektes oorlog en natuurlijke rampen volgden uit het bekampen van teveel mensen waar economische doelen de smoelen bepaalden liep het natuurlijk algoritme groot gevaar de mens verbrak de balans in de natuur in tal van tekenen maar ook genegeerd…