Alle inzendingen van wil

zag geluk in ogen opgetogen in het huis van vandaag waar gisteren nooit een morgen meer verwachtte bloeiden lenteachtige gedachten het zomert en de oogst van liefde is nabij de vruchten zijn voor allebei…

mijn flat is leger voor dan achter van binnen kaal ramen vol met zicht deuren openen krakend hun verhalen nog onvertaalbaar in het nieuwe licht de voordeur piept welkom of kreunt donder op ik sluit niets uit de sloten zijn te vaak gebruikt ik luister naar de schaduw in de kamers de vergeten muur schrijft behangloos zijn geschiedenis ik lees…

boeken kropen in het rood mijn rekeningen sloten zich verloren wanend in balans een aantal bladzijden is wit gebleven we hebben toen elkaar in pijn beschreven maar we bloedden dood geen tekst om tranen vloeibaarder te maken geen zin om scherper de gevoelens te gaan raken in dit rancuneus bestaan zwijgen kreeg geen letter op papier…

ik gooi gedachten weg die niet meer willen rijpen zich niet meer laten grijpen en wil daarvoor mijn rust ze hebben lang genoeg mijn hart en hand beheerd ze deden dat verkeerd waardoor ik niet bewegen kon ze maken vleugellam dragen angst voor morgen aan ik kan er niet mee verder gaan verlies de dagen en mezelf ik zoek stilte in geluid…

je hakken tikken spanning in de stilte de echo geurt je dichterbij uitdagend kijk je naar de mannen winnaars dromen zich al rijk je blonde lach kleurt warmte je ogen zwierig in hun blik handen zwaaien al je charmes omdat hun wereld aan je voeten ligt vleugjes jij in het passeren ik zie je wiegen uit mijn zicht de spanning wordt met een…

je schemerde verdriet een smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost je pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven hij overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze hij gebiedt…

de maan is uit de sterren buitelen en vallen strepen je wenst graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maar maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw ik zie je lopen op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte…

met weinig woorden wist ik dat je hoorde wat ik vertelde tot ik je antwoord ontving waarin wantrouwen liefde verving kil tussen de regels je liep stuk twijfels vernielden geluk dat we eens zouden smaken ik had je lief zag lente in je brief nooit wen ik aan spijt er is maar een realiteit ik heb je lief vandaag nog liever dan…

weerbarstig krult het haar groener buigt de wind ogen komen bomen tegen de dwarse schijn verblindt gedachten zweven zonder toe te geven met hun schaduw op de vlucht het licht schreeuwt opgelucht geen spinsels uit een gouden droom ik ben gewoon een vriend die boomt over gedichten de zon lijkt lichter als het donker wordt de rode…

was mezelf kwijt in rekken vol verlangen op de bodem van de tijd ik bleek een vat vol tegenstrijdigheden en gistte narigheid ze wilden heldere wijn de droesem op de bodem bleek alleen voor mij te zijn ik bruiste op bevel laafde dorst serveerde vreugde ze lieten me verrekken in de hel zagen mij niet staan kozen voor de eigen feesten…

ik zie je hart in je gedichten je woorden kussen mij maar in de regels lees ik je onzekerheid je kijkt verbaasd als woorden niet meer zeggen wat je voelt als in de zinnen jouw emoties niet meer klinken je voelt je bloot kwetsbaar zonder tanden handen heb je vrij je hoeft nu niet meer terug te bijten in onzekerheid…

schaduwen breken vleugels gestreken oogluikend komt de zon rood glurend nevels sturend breekt ze mijn cocon licht baart vandaag moed wordt herboren ik ben compleet we spelen weer hemel met goden van morgen de hel was te heet vergeven is later vergeten nooit meer herinnering wordt vager want jij bent er weer…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichter bij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw als…

ik haal uit niets iets leuks om mee te maken een zucht en een moment zo van de straat geplukt zie hoe handen rusten of de tijd verprutsen hoe ze morrelen aan de dag door het borrelen in de nacht ik pak lucht en mix met winden vlagen tekst wolken letters drijven zinnen tot een vers ik inhaleer de vorm beloof emoties…

ze staan in groepen bij elkaar hun kleuren steen te bloeien vlakte geeft mijn vrijheid aan hemel is de ruimte om te groeien ik dwaal soms naar de rand de ruines van mijn muren mijn leven is daar vaak gestrand in pijn van waardeloze uren ik bouwde met teleurstelling bescherming tegen leven ik dacht me veilig als ik aan een mens niets meer…

de hemel bleek weer paradijs met Eva en de zonde verleidelijkheid had zo zijn prijs toen eerlijkheid de waarheid rondde ik heb je tuinen laten zien beelden in reliëf gegeven ik gaf je meer dan ik verdien toekomst in je streven het balanceren op een touw is toch te zwaar gebleken het hechtpunt bleek ontrouw aan wat we samen weten de…

je tierelantijnde en verfijnde turbotaal je toverde genegenheid met buitenlands accent je luchtigheid vervluchtigde al snel toen nieuwsgierigheid haar klauwen zette in mijn vel als een havik dook je in mijn nek medelijden was bij jou de prooi voor in je bek daarmee dacht je nu de wereld recht te doen je oordeel was nog sneller dan…

stukken verdriet dacht ik in steen een beeld te geven mijn werk brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien sleep mijn puin naar de ravijnen die…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen ik hak nog wel eens op ze in ik kijk ze aan en voel wat mij is aangedaan scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid kan ik…

de avond heeft haar gal gespuugd in het rood van laatste uren mijn kamer is in vuur gezet door zon gebakken in de muren ik hield de vensters dicht de stroom emoties binnen het enige dat ging bestond nog uit wat zakelijke zinnen dat waren mails die om hun schaduw logen er is geen licht dat ooit zijn waarheid kan ontlopen ik…

de helling op waar warmte breekt in vergezichten de zon in rimpels bron langs rotsen stroomt licht snijdt glas de pas af in doorzichtig existeren de glazen schijn gevat in filigrein van pijn sculpturen klinken kristallijnen tonen barsten als hun spiegelbeeld verstart in tijd mijn harten bloeien steen in dierbare herinnering…

ik ben wakker heb een vriend hij brandt in mijn lijf ik heb zijn sporen gekregen hij mijn liefde verdiend zacht zijn ontspanning krachten gesust rimpels rond ogen zijn lippen geloken heb ik zacht gekust ik ben je lichaam eet nu jouw smaak val voor je handen ze strelen mijn huid liefkozen vaak ze geven gevoel dat je ogen beloven…

heb mijn tuinen ingericht in de kleuren van mijn leven ik streel de wind met mijn muziek in rotsen gaat mijn stemming leven heb mijn handen leeg een helling vol beloften mijn ravijnen zijn te geef daar stort ik de gedrochten mijn hamers zingen vormen de zaag jankt het profiel uit de ogen spreken normen maar hun geest is nog dociel…

ik vlaag met romantiek en stuw gedachten op die ik niet waar kan maken droom je erotiek zo dat jij in de knoop zal raken en ontwar je niet maak je nachten heet laat je in gedachten dwalen tot je niets meer weet ik voelde me weer slecht heel even was ik terug bij af en vond mezelf in gebed maar kan geen kwaad zien in je naakte…

ik blaas glas tot scherven die venijnig openhalen wat eens was gerinkel van herinneringen meet volume van het gas dat glas doet bollen in de ruimte die jij gaf glazen beelden tollen draaien sokkels in vernieling knappen als een ruit ik pas niet in de transparante tolerantie en breek uit geef mij de hel de geilheid van de stoeipoes…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

ik zweef en weef gedachten uit het grijs van as en in mijn hersenen verschijnen de verrassingen jij was er al toen ik je droomde kwam naar mij als schuchtere realiteit uit stof van jaren binnenvetten in vluchtig schoonschrift op papier een aangeschoten dier met bloed beschreven uit een vorig leven jouw liefde reisde al vooruit…

je keek ik voelde hoe zachte zijde langs mijn tepels gleed je lachte toen je zag hoe ik mijn schouders rechtte nonchalant liet zien hoe strak ik was ik zag je spanning komen je ogen dwaalden langs mijn ronde lijnen ik liet mijn knieën even vrij mijn tong was vochtig op je lippen je handen streelden mij ik vonkte op je huid…

bellefleur en geur de mooiste vruchten uit de boomgaard van ons leven ze stonden daar hun hart te geven als cadeau hun oogjes op ontvluchten je glimlacht en ik hoor je zuchten we ruzieden en zijn toch bij elkaar gebleven hebben samen steeds een veilig web geweven we bleven doof voor allerlei geruchten ik voel liefde die ook fouten ziet…

druppels kleuren licht het regent duizend rozen harten scheuren warmrood en zacht pulseert de dood handen breken in verleden tijd vrijen weer vandaag kom ook morgen want de uren gaan zo traag keer het leven om neem een andere horizon verlaat de dromen ontwaak toch uit de slaap en laat de dag maar komen…