Alle inzendingen van wil

de leegte van een jaar legt stilte af in zwijgen warmte die genoten is vervliegt uit blote lijven ik schrijf omdat ik blijven wil woorden maken het verschil in draden met de werkelijkheid ze schrijven mijn realiteit mijn leven lost zich op in een reëel afwezig zijn een existeren op de rand balanceren boven het ravijn de tekst…

we balanceren in gedachten zonder net het koord trilt lichte ritmes de einden zingen rond we zetten gedichten als gezichten op het net zonder stem en zonder ogen virtueel net echt we kussen woorden warmen zinnen als in bed we belijden liefde die zijn werkelijkheid heeft afgelegd ik ontmoet je in je geest het ijle spinrag van contacten…

de hoekigheid verbaast me steeds het blauwzwarte basalt scherpe kanten krassen wonden in mijn hand ik sjouw dat brok waardoor mijn leven stokt steeds met me mee nooit ben ik vrij er zit een steen in mij heb getracht zijn hoekigheden te verzachten weerbarstigheid raak ik niet kwijt de natuur geeft het figuur tijd zorgt dat de vorm…

heb mijn woorden op je altaar gelegd kaarsen aangestoken in het bewierroken van zinnen mijn gedachten aan jou gezegd zacht kringelen de strofen in de grijze mist van ons gedicht naar boven langs muren en pilaren van gebed pijn en verdriet openbaart zich dan de pure poëzie…

zag de ogen samensmelten in een blik die aansprak mij te helpen alle kleuren zijn geweest het was hun geest die overbrugde wat onneembaar leek dimensies gaf aan wat begraven lag geen leven had gekend bij geboorte al was dood gewenst kleedde schaduw aan met opgestane licht bracht zicht op dagelijks bestaan ik ben herrezen om…

er was geen buiten meer het land gekocht verpacht geclaimd tot eigendom gejat door wie de meeste macht en centen had het prikkeldraad de stoep en straat snelweg en rivieren je moet betalen aan de staat of aan tal van die inhalige aasgieren waar is het land gebleven wat hebben wij de kinderen te geven geen buiten meer want ieder…

we wolkten op de wind in vederlichte lagen nog voerde wit wollig gekruld de boventoon maar de thermiek spiraalde zwart de onschuld binnen het buien kon beginnen met een eerste bliksemflits maar in ontlading verregende het zwart de wind nam langzaam af wij wolkten weer geboortewit na de laatste donderklap…

je rolt het leven op slechts een touw geknoopt aan stokjes maakt vaart en gaat de hoogte in nog bibberend en losjes je landing is een kunst op zich waarbij de draad vaak wordt gemist dan rol je stuurloos weg door kant en wal gestopt het spel is uit jij bent gedropt maar zij die aan de touwtjes trekken oefenen het lussen en…

ik ben geweest jij hebt gebeden we hebben zij aan zij gestreden voor leven als ons recht het vluchten is voorbij de laatste ochtend gaat mij raken brandend zal de zon mijn vleugels schaken ik ben gestrand eeuwig zal de wind mijn kleuren dragen ribbels over liefde schrijven in het zand…

zo op de rand geen lucht geen aarde zelfs gestolen tijd kan ons de liefde niet meer baren er is er niets te stelen in de wereld van geloven in het hopen op een toekomst die vandaag geen handen geeft. mijn eigen naaktheid is geen feest waar water zichtbaar schoont hoont mij herinnering in sporen die mijn lichaam nooit verving ik laat…

ze had gedekt voor twee borden en bestek de glazen op een rij een waterkan erbij vroeg mij de wijn te openen naar de keuken mee te lopen om de schalen te gaan halen waar is de gast vroeg ik voorzichtig zij keek wat schichtig fluisterde ga jij maar op de bank de kranten doen hij was er al ze zwaaide aaide door zijn haar blij…

barsten bederven mijn zicht door het glas breken die tunnel vernietig de pas die me scheidt van het leven ik ben het spiegelen zat vloekt naar het beeld dat spontaan de weerkaatsing kraakt en mij in schaduw verlaat weg alle spinsels en draden die mij steeds weer verraden stop de verzinsels kom dichterbij ik warm me voor het eerst…

ik wil iets groots dat opzien baart voor één keer in mijn leven een nieuwe stad ontwerpen of tien miljoen gaan erven sneller reizen dan het licht in de rode gloed van mars gaan baden of de ringen van saturnus halen zonder franje iets unieks niet om historie te gaan schrijven maar om even heel bekend te blijven de voorspelling is…

je hoorde wel maar wilde niet verstaan de eigen cirkels bleven draaien je kon de werkelijkheid niet aan je koos voor stilte maar de razende gedachten zij niet weggegaan je hebt je afgesloten van de wereld om je heen kom terug samen zijn we niet alleen…

weet je ik ben bang bang voor het plotselinge einde ja ik zie heb ze allemaal gezien mij overkomt dit niet dat einde ik ben bang kies mijn woorden nu secuur als ik geplaatst word op die muur zo onyxlang ik wil niet eindigen achter behang ja ik ben bang dat weet je nog leef ik hier jij daar en weet je kleine schat ik heb…

ze murmelen hun verhalen rollen om verdwalen maar komen terug schuim op de kam wind in de rug in eb en vloed doet deze monoloog het eindeloos goed ik luister naar hun samenzang fluister mee in samenhang deel in wereldwijd herinneringen uit de zee van eeuwigheid…

jij regisseert laat mijn benen lopen handen klappen als een lappenpop jij trekt aan de touwtjes ik slechts marionet en ga kapot souffleert mijn teksten mimet mijn lach zo word ik verkracht mijn gezicht is uitgelicht de ogen opgemaakt mijn ziel gekraakt ik podium nu jouw volmaakt ben zelf niets het is jouw schaduw die daar…

waar is de chemie de binding met het linnen voel het diep van binnen maar er komt niets uit naar penselen taal ik niet de messen heb ik opgegeven het enige wat lukt is dat ik de verf spuit verdund met tranen banen lange slierten zich een weg omlaag nog dieper in de put ik schud het doek om meer houvast in horizon te krijgen de…

jij hebt de lijnen uitgezet ik schaduw wat met kool om jouw frivool een licht accent te geven diepte weer te laten leven grijs wat jij als wit ervaart en ongeschetst nog open laat er is geen schamen want eerlijk grijs geeft nooit intimiteiten aan anderen zomaar prijs…

grote tekenen had hij verricht liet lammen lopen gaf blinden weer het zicht getrouwen volgden hem in stoet en baden mee voor zondaars en de zieken die hij genas met warme groet de avondmaaltijd in gethsemanie hij brak het brood en deelde wijn van judas wisten zij nog niet hij kende het verraad waardoor soldaten kwamen ook petrus…

het pad was vrij maar je stapelt stenen af en toe een kei dan is passeren niet meer mogelijk en stranden wij weer allebei obstakels zijn te overwinnen want diep van binnen kennen wij de weg het overleg baant andere wegen alleen de wind hebben we nu tegen…

het gaas gespannen grofmazig voor de dikke wol die we samen sponnen ieder in een eigen kleur aan het patroon begonnen jij geel en bruin ik groen en blauw met lussen namen we het niet zo nauw samen hebben we het afgekant versierd met franjes in oranje ons eerst tapijt nog zijn de kleuren niet vervaagd verkeerde lussen hebben…

ik dicht niet meer open in vertrouwen mijn leven op papier niet groter dan a4 het was een prul en ik de nul die gladstreek wat gekreukeld was zwaar beduimeld de ezelsoren plat zij hebben het heel zwaar gehad onleesbaar is het kinderschrift met kroontjespen uit vele vlekken weet ik wie ik ben mijn linkerhand schreef tegendraads…

ze spiegelde profiel in de grote winkelruit een charmant verschijnen en met kokette stap verdwijnen ik draaide keek en liep haar achterna de wind droeg modisch haar jas in lichtjes vlagen een korte rok en vleugjes lange benen de tenen rood gelakt bloot in hooggehakt het haar speels opgebonden in het heersend blond een zachte…

mocht de vingers tellen van je hand het aantal was oneven zacht vertelde je waar de kleinste was gebleven zag strakke lijnen zwaar getekend rond je pols de huid was hard gaf aan hoe diep de brand je had geraakt maar niet mismaakt je lach was warm in het tonen van je ongeschonden arm…

ik las de woorden in de spiegels van je ziel de letters niet volledig uitgegroeid maar toch subtiel het kinderschrift dat in je jeugd gebroken was heb jij weer opgepakt nu zijn de hoofdletters verleden tijd en jouw gevoel schrijft onbezorgdheid ik lees de lach weer in je ogen het kind in jou is ongebroken…

lichtvoetig trippel je de heuvel af voeten zijn onzichtbaar in het hoge gras je opent hekjes die spontaan weer vallen in passeren koeien kunnen dat nooit leren jouw rood laat groen nog malser lijken we rusten op een uitzicht met stilte in begrijpen jij was weer de berg opgegaan ik ben je nagekomen zag je ogen spiegelen…

geslepen was je antwoord de setting in briljant maar ik zag haat weerkaatsen in facetten aan de rand nog fonkelt licht jouw liefde zuiver als een diamant jij kunt die niet kloven want mijn trouw houdt stand…

ik zag de bui al hangen dreigend donker het regende nog niet maar je ogen bliksemden lippen vormden stormen vol verwijt je stem sloeg in als donderslag en siste na met scherp venijn ontlaadde met een furieuze kracht je had het helemaal met mij gehad toen de tranen kwamen ben ik gegaan omdat er na een bui weer zon en regenbogen…

zacht rinkelen de bellen van het schellekoord nog is de rust niet verstoord dansen stofjes in de middagzon die door het kleine raam de kamer binnen komt haar hand streelt zacht de lijnen van de tafelloper het licht weerkaatst gedempt in levenlang gepoetst roodkoper dan komt de zuster met de thee en neemt wat conversatie…