Netgedichten

netgedicht (nr. 26.001):

Dood is de ultieme schikking

ze barsten in mijn hoofd
flitsen hun verschrikking
martelen wat ik geloof
dood is de ultieme schikking

ik had het weggeduwd
verborgen in herinnering
wachtte tot de storm was geluwd
hoopte dat het overging

het is een rotte plek
het voelt heel vies van binnen
je handen hebben mij besmet
mijn jeugd moest nog beginnen

ze jagen door mijn geest
ik kan er niet van slapen
ben al door de hel geweest
soms wil ik er een eind aan maken

het barsten in mijn hoofd
ik kan het niet verdragen
het slechte moet en zal eruit
de angst blijft anders waken