Alle inzendingen van windwhisper

Lieve Peter je hoeft elkaar niet dagelijks te ontmoeten wat een wijze woorden sprak diegene die dit ooit bedacht want het is waar Peter er was een dag dat we elkaar aanraakten in zuivere vriendschap bij het lezen van een gedicht zomaar vanuit het niets de erkenning de herkenning warmte genegenheid en dat wederzijdse gevoel van vrijheid…

het speelse rukje van de wind de kus van de zon de glimlach van de nieuwe morgen de glans van een dauwdruppel op een juist ontloken bloem dat is geluk klinkt het als een fluister niet gisteren niet morgen…

haastige voeten reppen zich huiswaarts thuiskomen voelt als warme armen om je heen in een welkome omhelzing…

wakker worden op een zaterdagse lentemorgen met de zomer in je bol want het is immers al juni de zon straalt door het open venster de wind fluistert beloftevolle geheimen en je neuriet mee “You are not alone, I’ll be there” een tevreden glimlach kleurt wangen blozend je wordt warm van je kruintje tot je tenen als een hand je teder streelt…

ook al lijkt zo’n dag als vandaag vol met valkuilen en beren te zitten Het is als een warme deken van troost dat de zon een glimlach schenkt en de wind speels door warrige krullen streelt dans als je te moe bent om te lopen…

Goudglanzend weerspiegelt de morgenzon zich in het water een moedereend zwemt lustig in het rond met zes donzige kleintjes in haar kielzog het is een heel gesnater daar zo in en op het water…

kijk ze daar nu staan de een nog vuriger dan de ander debatterend tjonge het lijkt allemaal zo echt zo waar zo heel veel belovend Floor voelt zich thuis in haar nieuwe huis voor haar geen koeien met gouden hoorns ze heeft haar keuze gemaakt vrijheid schittert in haar vleugels…

voetstappen sterven langzaam weg een moederhart huilt zachtjes dag lieverd…

op een briefje schrijft zij alles naar haar liefje nee het is zeker geen straf dat zij een weeklang niet praten mag veel waarover tijdenlang werd gezwegen kwam nu als een lentebries in woorden van liefde kleurrijk op papier het doet de wind blozen roze wolkjes te lezen door een andere bril…

Roland Hainje een muzikale noot in schildering van woorden op het netvlies verschijnt warmte in penseelslag kleurrijk is de vriendschap in geschrift woord en beeld het is zo dat ik je nu vandaag feliciteren mag van harte voor nu en voor elke nieuwe dag…

zo als nu fluistert de wind blijkt dat er alleen maar verliezers zijn moeder vader kind man vrouw zus broer de een zonder de ander geschreven woorden op papier vertellen het verhaal van gevallen vleugels een requiem in vogelvlucht een verloren schoen getuigt…

een enkele traan drupt bezeerde de ziel handen gebonden waar woorden sluimeren zonder toekomst…

Ja ja zo’n ezeltje de wind zal het verder fluisteren die pakt echt niet iedere nieuwe morgen de zware ballast op die die een daglang heeft meegesjouwd nee die laat het achter daar waar het moede kopje ten rusten werd gelegd fris en fruitig in de pootjes dorst gelest honger gestild genietend van het leven op een zorgboerderij stapt kleine…

“zij is als het schilderen van het lied van de nachtegaal” tussen eb en vloed verloor hij zijn hart de eb van zijn hoofd de vloed van zijn lendenen beschrijf haar jubelt de wind saffierblauw haar ogen stamelt hij als een dwaas scharlaken rood haar lippen als albast haar huid haren zo zwart dat met het licht van de zon er een blauw overspoelt…

ogenspel een groet een kus een flirt wimpers trillen wangen blozen verwachtingsvol de glimlach speels rond mondhoeken…

de glimlach in haar donkere kijkers vertelt van vier kleine lieverds ze wonen in haar hart…

in de vroegte van de morgen klinkt een jubelsong vanuit een teer vogelkeeltje ik ontwaak het is bevrijdingsdag…

Woensdag vieren we de dag van de “vrijheid” ik denk de allerbelangrijkste dag van het jaar veel mensen gaven er hun leven voor zodat we vrij kunnen zijn om te zeggen, te denken, te voelen zonder te kwetsen zonder pijn te doen zodat we kunnen leven zodat we kunnen zijn die wie zijn samen en met elkaar vrij van honger vrij van geest vrij…

proza gedicht En dan merk je het ineens je loopt iets minder hard je lichaam krijgt mankementjes laat je zelfs zo nu en dan in de steek je wordt ouder vroeger vond je, als kind iemand van achttien al oud je wilde graag volwassen worden serieus genomen worden verliefd mogen zijn kunnen vrijen trouwen, mogen stemmen wie kent niet die…

Lentefris Lentelach Lentegroen Voorjaarbabbel Hapt zo heerlijk weg Als de wind gaat fluisteren Aardbeienzoet Een treinreis lang Jammer Barcelona…

en daar sta je voor me in me bruist het in volle kracht het mag….ik mag van je houden en de wind fluistert mijn woorden door de bladeren van de bomen die met hun kruintjes het jonge broedsel wiegen vogelnestjes vol en op de grond bloeit het meizoentje stralender dan ooit vangt het ’t zonlicht in haar kroon…

heel veel woorden onuitgesproken van hart tot hart van oog tot oog worden stilletjes gedragen op de vleugels van de wind…

in het diepste van jouw zijn vond ik juist dat veilige plekje van geborgenheid en de wind die streek glad….…

En dan…….. haar naam is Sarah ze is gisteren geboren het kleine vrouwke dat drie weken geleden zo heel plotsklaps haar papa verloor acht pond weegt ze en ondanks het diepe intense grote verdriet is ze zo welkom de kleine Sarah kleine prinses ik wens haar een leven vol kleurrijke bloemen en alle liefde die er voorhanden is…

zacht kuste een vlinder het bloemblad de tere vleugeltjes trilden en ik, ik voelde me als in het paradijs…

Rebetika om zelf gevonden te worden zoek ik jou omdat ze klinken als de jouwe volg ik voetstappen waar we samen ooit liepen op elke plek de schaduwen volgend die slechts een aftreksel zijn van jou naar mezelf leiden die terug want jij bent er niet meer En ik, ik ben mezelf kwijt en als je nu bij me weg bent zul je nooit bij me…

In gedachten neem ik me zoveel voor zo gaat dat iedere nieuwe morgen maar bij het openen van het raam stroomt frisse lentelucht binnen en dan zijn er dromen die worden aangedragen dan is het of het fluisteren van de wind me zoveel beloftes doet ik zie de bomen bloesemen de vogels vliegen met twijgjes in hun bekjes, anderen zingen lokkend…

Als alle neuzen dezelfde kant op zouden staan ja is dat wat we willen het zou dan ook wel weer saai zijn zo nu en dan eventjes een klein opstandje lekker dwars tegendraads ik hoor mijn kleindochter verzuchten “oma, mijn moeder kan me zo voor schut zetten” en zie je me gniffelen en denken aan een hinkelende dochter vlakbij het schoolplein…

Hij had gelijk, de oude baas mijn grootvader Nardus “Coba” zei hij: “Een bus en een tram en een man moet je nooit achterna lopen” die fluister bereikte vanmorgen mijn oren weer toen ik me al haastend voort bewoog maar toch bus honderd dertig voor mijn neus weg zag denderen “soms komt Jantje laat thuis maar soms komt die ook helemaal niet…

niemand kan het verdriet genezen dat de dood achterlaat klinkt de fluister van de wind maar geloof me niemand maar dan ook niemand kan jouw dromen en jouw herinneringen stelen het is de liefde die ze blijft kleuren oeverloos tot over de horizon nooit verder weg dan die ene glimlach…