Alle inzendingen van winter

Vioolmuziek is een soort doolhof waarin de violist verdwaalt, want alle paden in dit labyrint lijken ontzettend op elkaar. Viool na viool zoekt een uitweg, violist na violist doolt rond. Viool na viool klinkt hetzelfde, violist na violist strijkt dezelfde snaar. Als geluid zou kunnen glanzen was dit glanzende muziek. In het felle daglicht…

Dit is een nogal hulpeloos portret, dat wat bedoeld is als gezicht is niet echt ontregeld of verminkt. Maar ik, die ernaar kijk, vindt het een dwergengelaat, weliswaar niet qua formaat, maar met de trekken van boosaardigheid en grotbewonerij. Waarom is die streep diagonaal? Er is daarvoor geen reden, tenzij de schilderes - het is een vrouw…

Wij gingen op zoek naar een haven, maar die vonden wij niet. Dus restte ons niets dan de golven, die wij maar amper zagen. Soms een wazig eiland aan de einder, een albatros of twee, een vis die zich verhief, de drift en het kompas, was alles wat er was. En soms misschien Cythère, een paradijs voor wie bejaard is, een lustoord voor wie…

verlaat me niet, verlaat me wel, verlaat de wereld en bedwing de hel, in de straten waar het tramspoor glimt, de regen zwakzinnig tussen de huizen trimt, en jij meestal tevreden bent, en de verlatenheid bij 't luiden van het angelus geen akkerbouwer, geen markies meer kent, en ik ontspoor gelijk geen tram ooit doet. Verlaat me nooit, herken…

Daalt er uit de lege hemel een vleugelloze engel af die geen engel was of is of als gevallen hemelinge het verval niet meester is zakt er neerwaarts uit de lucht een laken met alle dieren van de aarde onrein gelijk de engelengedachten en klinkt er met een zucht te midden van de engelengeslachten dan een stem die slachten aanbeveelt en eten…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

Ach de liefde, wat is de liefde, niet meer dan een toestand, niet eens van verrukking, maar van pyromane reacties en tweeduidig lachen met een mooie meid onder 't gezelschap. En alles wat mooi is, is alles wat waar is, hoe neerslachtig wordt dan de regen, de neerslag, de hagel het gesprek met de buren over het weder en zelfs de mooiste meid…

rozen bloeien niet in de wind, geen kind van welke leeftijd ook zal nachten - welke nachten? - met strikken binden, geen stervende zal dagen met stokken slaan geen gek zal knechten wat vergaat en is vergaan, geen dode vrouw zal rust en onrust vinden, rozen bloeien geenszins in de adem van een kind. alles wat deugt is weerbaar, wat niet weerbaar…

gelijk de oude Hanlo meende dat jij was gelijk de dove Burssens zeide dat gij waart gelijk de domme Nijhoff vond wat u in boeken las gelijk de verwaten Hermans zag wat zich te Brussel openbaart gelijk de grote Lucebert u afrolde en als luchtmens u liet zweven boven de afgrond die uw leven is gelijk de machteloze Elsschot aan het dolen sloeg…

Wat is het uur van je geboorte? Wat het tijdstip van je dood? Worden alle dagen van je leven beheerst door het Saturnijnse lood? Onze huizen raken niet aan de midhemel, wij zijn geafflicteerd gelijk planeten, wij vormen geen aspect, wij zullen van geen bloedgroep weten. Onvast en niet-beweeglijk, maar kardinaal mag ik je heten. Wat is je…

Een zonnestraal, een zuchtje wind Een brede glimlach van je kind De koffie 's morgens voor je werk Het zingen, zondags in de kerk Het wandelen, de rit per fiets Een vreemde groet je, uit het niets Het leven als je wakker wordt geniet er van, het is zo kort…

Een zware storm woedt in mijn hoofd Mijn ziel wordt rondgesmeten Een bliksemstraal heeft mij verdoofd Mijn zicht wordt aangevreten Mijn denkvermogen mindert snel Ik snuif nog wat benzine Het aardse leven in de hel Verslaafd aan cocaine…

Op een stoel dicht bij het raam Zit een man ineengedoken Een nare stilte om hem heen Hij wordt nooit aangesproken De eenzaamheid dat is de prijs die hij nu moet betalen Het wachten op z'n laatste reis Wie zal hem komen halen Dit heeft hij toch niet verdiend Geknokt en lamgestreden De dood zal komen als zijn vriend Verlost hem uit dit heden…