Nee, Faber staat niet stil bij de ruïne,
sinds haar beleid totaal in duigen viel.
Ze wil zich blijven richten op asiel:
‘Ik moet iets doen met mijn adrenaline.’…

Knuffelen gaat niet zo goed.
Ze roepen hé joh, je weet het hè,
en lezen de krant.
Over de rand kijken ze mee…

je liet de zon
nog beter schijnen
de laatste dagen
bleek…

We trekken een rode lijn
tot zover en niet verder
terug naar maximale vrede
maar er valt geen pijl op te trekken…

Hij weet ’t niet, maar is een der onbegeerden,
die egoïstisch worden en jaloers.
Ze suggereren dat hen niets ontbeerde,
en zijn verlegen, links, en lichtelijk boers.…