biografie: Margreet Schouwenaar
Margreet Schouwenaar is geboren op 16 mei 1955 in het Noord-Hollandse plaatsje Schagen en woont in Heiloo. Na haar middelbare school volgde ze op de opleiding voor Leraren Basisonderwijs aan de Pedagogische Academie te Alkmaar. Werkend in de wondere wereld die scholing heet volgde ze diverse trainingen en opleidingen die vooral ingegeven werden door belangstelling en nieuwsgierigheid, zoals de Voortgezette Agogische Beroepsopleiding en de opleiding tot Supervisor. Op dit moment werkt ze als docente pedagogiek aan de Opleiding Leraren Basisonderwijs van de Hogeschool Inholland.
Haar debuut kwam in 1991 met de publicatie van 4 gedichten in de Revisor. Op grond hiervan werd ze genomineerd voor de Cees Buddinghprijs. In 1992 verscheen bij uitgeverij Querido haar eerste bundel: De Drempel die Vertrek is, waarover Koen Vergeer in de Morgen schreef: "het merendeel van de gedichten straalt ondanks de ingewikkelde thematiek van helderheid en onbekommerde betrokkenheid. Ja, deze laatste paradox is het die De Drempel die Vertrek is tot zo'n intrigerend debuut maakt. Ik zou het dit keer niet bij een nominatie laten." Daarna werden er nog haar hand bezorgd door uitgeverij Querido: Bezijden tijd, Van tijd het dood gewicht, Talen naar de Val, Van het woord Ah, en Valtijd.Bij andere uitgeverijen verschenen de bundels Het wachten bezingen, Verlies van lief, Warm van vacht, Waaraan het vlees ontsnapt en haar verzameld werk: Woorden op zinnen gezet.
Haar poëzie heeft veel kanten; de taal als drijfveer en voertuig, en de verplaatsing van de ene toestand naar de andere. Het hogere en het aardse zet zij dikwijls in onderlinge verhoudingen neer waarin haar uitzonderlijk taalgevoel vaak uitgroeit tot regelrechte magie, volgens Jan Kuyper op de omslag van Talen naar de Val(2000).
Als dichter heeft Margreet Schouwenaar op diverse podia gestaan, o.a Poetry on the Road, Dichter aan Huis, Dag van de Poëzie in Landgraaf e.d. Ze publiceert regelmatig in literaire bladen als de Brakke Hond, de Revisor, Hollands Maandsblad e.d
In 2003 werd het Catshuis weer in gebruik genomen. Het Catshuis wordt gebruikt als ontvangstruimte voor de minister-president en het kabinet. In het Catshuis is een dichtregel van Margreet Schouwenaar samen met regels van twintig andere Nederlandse dichters geprengd in een rood leren wand. De zin "Luister rondom zomen de velden van grondig leven" hangt tussen regels van Cats en Vondel.
Inzendingen van deze schrijver
12 resultaten.Zomer
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 
97 De grassen wuiven wit als in kant gestoken
vrouwenhanden naar het lompe blad dat wat
mismoedig dorst. De dag is al gespannen,
verten liggen meer dan uren open. Overal kom
je iemand tegen en sandalen, korte broeken,
verschikte knieën. Een zomer is niet verfijnd.
Er is teveel licht, te...
Streepjespak
gedicht
2.0 met 26 stemmen 17.673 Graag had ik het geweten
van vaders zondags pak.
Echter ik ben te weinig schrift
voor de regels van de tijd,
meer een ansicht met daarop
zo'n beeld van wat te vaak is.
Misschien dat ik mij vergis,
was zijn pak minder woord
dan zondags gewicht.(Beelden
strijken zich glad uit de prop
in...
Dodijnendom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 68 DODIJNENDOM
Tussen verschoning en overjas
de gepoederde hoop, de dracht,
de klokkende buik, de lebbige lach.
Achter de hand. Psalmen en gesnik.
Er is een pak voor ieder leven.
Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder
is gelijk de ander andersom
in hem gekleed. Rokend. Leppend
of onthoudend....
Aldus gezwegen
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 99
Maak een beeld, schep wat licht en een vlak.
Dan een huis, naast een dijk,
laag, onder korenblauwe luchten.
Het is etenstijd, onverbiddelijk heden.
Het volk trekt over de velden.
Honger vindt de kliek opgeschept.
Genoeg voor picknickdagen, maar te karig
voor de velden
van verschroeiend...
Historie
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 116
Nu is ooit niet langer later en eens
evenmin straks. Waar we zijn, zijn we,
waar de bladzijde openvalt en
alles telt en alles ziet elkaar en alles
wordt meer dan er al was; nu
dragen we de wereld in handen,
lezen we geschiedenis, zo een-
voudig is het. Hier wordt een huis
bewaard,...
De wereld bestaat in mij
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 110 Verdraagzaamheid: zelfst. naamw.;
de bereidheid van anderen veel
te verdragen. Ik hoor mijn moeder
lachen. Zij zou zeggen: ‘Ze bedoelen:
we moeten elkaar verder dragen.’
Zij bestaat in mij naast de beelden
van aangeharkte lichamen, de zeis
van de dood in handen van levenden.
Naast...
Lopen over water
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 147 Alsof ik hier niet komen zou,
zo doet het leven eeuwig voor.
Met zomertijd en wintertijd, mooi
hier en lief mijn lief. Zoveel adem
raakt niet kwijt. Alsof ik
eeuwig zou; lopen over water.
Wat klaart nu ik verlost
van mij wegen moet zonder
woordgewicht, naakt van daad:
nu ik sta aan water...
Volgens Oostsanen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 64
God waagt niet, hij kent
de eerste dag en zag
aan de laatste dat het
genoeg was; een vader
weet tot aan de deur.
Daarbuiten begint het
wonen, leggen wegen
afstand uit, zingen banden
over tijd, gaan naar
daar waar engelen
en demonen zorgen
voor sterfelijkheid.
Tot hier nu,...
Oude huizen, nieuwe deuren
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 351
In dit lege huis ligt verkruimeld
mijn heelal, op de tast vind ik
babygeur, heilig vuur, verschoten
pijn. Op het oog blozen dozen van
het grauwe stouwen Over en weer
klinkt stom geblaf of brekend hart.
De deur, een bokkig heer, wil niet
open, kast blijft steken, bank schiet
dwars....
Bomen
gedicht
3.0 met 2 stemmen 3.235 Een spoor van groen komt mij tegen;
met nijvere steken in de hemel gezet,
zigzagvegen in het boven blauw.
Haar zwijgen is vergeven aan de grillen
van de wind, gniffelt met giechelende vogels,
juicht over daken, toont de portieken.
Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen
kunnen...
Heden de dag
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 94 Hier is het gebied
waar als verstrooid de enkelingen
versneld worden afgedraaid. De massa
neemt vorm aan. De tijd grootte. De slag
de spierkracht van beurs en handelswaar.
Daarom; men stilt zich met een nieuw dressoir,
de juiste lichtval en een broodje vlees.
Om de hoek verkopen de...
Geen woord
gedicht
4.0 met 6 stemmen 4.708 Er is geen woord voor missen, hoewel
ik het hoor in de merel die zingt
in de tuin waar jij niet bent. Geen woord
voor het mankeren van de dagelijkse
dingen; het snijden van brood, de zoete
stroop van simpele zinnen. Geen woord
voor de te ontberen belofte
dat er een eeuwig zal zijn. Dat...
