Alle inzendingen over voldragen

Straks wéér die dag van Lichte Wolkenwagen En ik wil mee de blauwe luchten in Ik zit met prangende en vele vragen En God voelt ver, verroert lijkt het geen vin Ik zoek een schuilplaats, wil de herberg in De stal met krib en hooi, want ben voldragen Straks wéér die dag van Lichte Wolkenwagen En ik wil mee de blauwe luchten in…

nog niet geheel voldragen wanneer ik het teder schrijven zou. het laten rijpen als goede wijn met de smaak van ambrozijn als ik het doorgrond en openvouw…

Gedeeld door beide lippen, vanaf een tere huid, op handen gedragen naar het gereserveerde plekje in een voldragen landschap. De vol gedekte tafel maakt de spijs overzoet, ongewild geleid door de blik vanuit een silhouet een warme verleiding in het ongekuiste honger van het liefdesalfabet.…

adem aan als ik de merktekens in de spiegels lees in dat blazoen word ik gerangschikt naar de archieven van het hart, verwachting op de schaduwloze getijden die ik naar hartenlust nog wil berijden, het visioen te vervullen als het levensnet zich sluit,in de erosie van herinneringen omgezet in beeldende sculpturen van vluchtig zand, voldragen…

Onder een zucht van voldragen pracht dat zwicht bewaart hij de tijd, warm gekleed in avondlicht. Herfsttij, oude wijze boom mijn vriend.. buig je sterke eikentakken..jij kende mij als kind. Jaargetijde, een verstrengeling van oudzijn en smart onuitwisbare herinnering, inkepingen van het hart. vallend de droge bladeren..goud de rand.…

dag tevoren in aanwezigheid van iedereen voor altijd ingeslapen verlost van de chronische pijn van hernia en gastrituskramp nu alweer de virtuele en andere leefgemeenschappen bereikt in pure ondeugd en met een lachende staart tussen lieden van elke slag die jou niet zagen omdat zij nog lang niet klaar waren om hun leven te voldragen…

gedeeld door beide lippen, vanaf een tere huid, op handen gedragen naar het gereserveerde plekje in een voldragen landschap de vol gedekte tafel maakt de spijs te over en bitter zoet, ongewild geleid door de blik vanuit een silhouet een warmste verleiding in het ongekuiste dessert van het liefdesalfabet, daar liggen we begraven…

Je schonk me toegang tot de Hemel en wiens kind kan dit Jongetje ter wereld gebracht en voldragen met geluk ook pit. Ter wereld gekomen met net die glimlach nog steeds in je bezit Immer blijvend dat zo schone Windekind.…

niet geloven maar hij heeft zich nooit vergist Ik ben allang niet meer dat kind dat achter poppenhuizen zit niet meer dat kind dat ramen tekent om ze eenmaal uit te breken noch de vrouw die ik kon zijn maar in haar kinderlach bleef steken noch de vrouw die ik kon zijn door alle mannen werd bekeken Hoe het is - wou ik je schrijven na voldragen…

De frisheid en jeugdige dartelheid van de lente, zijn nu voldragen, rijpe vruchten. Wat even voordien nog een voorzichtige, tastende aanzet was tot; is nu volgroeid. Van hoog aan de hemel stuurt de zon haar levensbrengende stralen neer op het gretige, in volle bloei staand landschap, dat gulzig de zalige warmte opneemt.…

Ons blijft alleen de tijd en niet het vluchten En alles dat op de aarde beweegt, Ons blijft de laatste reis van twee vermoeide mensen Het afscheid nemen van de voldragen schoot. Voorgoed.…

lauw te zwemmen waar dotters in hun groei niet meer zijn te remmen en dobberend, meerkuikentjes dan koet langskomen De bladgouden morgen dampt de dauw zilverwit sommeert sluierslangen schrander slierende schimmen verwaasd naar het heldere hemeldak te klimmen waarna een purpergloed rijkelijk rond het gulden zit Gezwollen aarde baart voldragen…