Alle inzendingen over overig

Alles begint met een gedachte behalve in de natuur want zij IS...…

Daar zit je dan, helemaal alleen omdat de buitenwereld je niet mag. Daar zit je dan, op de koude straatrand er is niemand die naar je omkijkt. Daar zit je dan, Wachtend op een vriend die er voor je is op dit soort momenten. Daar zat je dan, door de wereld achtergelaten alleen, bang en verloren...…

Wespen houden van pruimen en wat had hij daar mooi staan bloeien dit jaar…

nooit was ze alleen het huis had sterke vleugels en ogen die ze kon sluiten veilig verborgen toen de dag nieuw werd huilde van nood wuifden enkel kale takken welkom en ze vertrok beladen met verleden verdriet de wereld rond tot aan de ring van vuur en er doorheen gelouterd tot feniks hooglied van de zon…

Ik doe mijn ogen dicht het dondert en er komt een bliksemschicht ik zit te trillen op mijn stoel daar is het weer het angstgevoel sommige mensen vinden dit raar maar ik vind onweer een gevaar ze kunnen het ook niet begrijpen dat ik hem vreselijk zit te knijpen ik huil en lach tegelijk dat komt door mijn bangigheid donder en bliksem zijn niets…

Als avondrood magenta zich vermengt met wind en zee en dromen van gasten aan de boulevard oude mensen twee aan twee traag hun late doel beleven samen slenteren uit de nu open deuren van het grote huis turend over water en peinzend zoeken naar deining hun adem het schip zien dat ver langs de horizon zijn weg vindt ze lachen…

Met de hand over mijn hart, strijk ik wederom, met mijn hersens die tegensputteren zeg ik nou ja kom dan maar met gekruiste vingers zeg ik weer ja, omdat nee zeggen zo moeilijk is. Dus strijk ik met de hand over mijn hart en doe wat ik eigenlijk niet moet doen, maar ‘k ga weer overstag.…

De schone schijn van de façade waarachter onzekerheid de fundamenten langzaam ondermijnt van het twijfelachtig gebouw van gemorste letters gespleten woorden zinnen zonder zin tot zwijgens toe ontroerend maar toch schijn…

Een gedicht voor mij, een gedicht voor hem een gedicht voor de buurvrouw die ik erg goed ken, een gedicht voor de man die mijn aandacht verdient een gedicht voor dat kleintje wat nu eventjes grient, een gedicht voor de zon, omdat ie weer schijnt een gedicht voor mijn bed, omdat het me verwent een gedicht voor hen die het moeilijk…

Wij gooien alle twee onze schaduw voor ons uit 'k word alsmaar kleiner zeg je en je kijkt eens naar mij op ja zeg ik maar dat deert toch niet de zon…

Je moet het willen zien dat prille groen van 't lindeblad dat roze en wit van appelbloesem die meidoornhaag in bloei met wild dat stekelig blad van hulst daartussen straks komt de herfst met rode bessen op een achtergrond van glanzend donkergroen stekels scherper nog dan die van toen…

Water dat kookt maakt een heus geluid en in een keteltje 't weet van fluiten…

de gonzende golven duinbloemen die fluisterzingen zo muzikaal dat trio met het suizelen van de wind de branding speelt dirigent tegen het rusteloos decor van eindeloos applaudisserend water kan het Händels inspiratie zijn geweest..? al was het voor zijn suites voor een boottocht op de Theems stroomafwaarts.. richting zee uit…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

als een vlek kwaadaardig woekerend tussen huid en vlees drong je mijn leven binnen zonder te vragen of het wel paste koel en technisch precies werd je verwijderd maar het litteken dreigt…

Zo verschillend en zo nauw met elkaar verbonden... Als je leeft wil je soms dood; Maar als je dood gaat, wil je graag blijven leven. Wat maakt het leven de moeite waard? Waarom kan de dood bevrijden? Gelukkig is dit persoons-gebonden. Ik moet toegeven, dat ik wel met de gedachten speel. Het hoe en waarom van leven...en dood... Net zo fascinerend…

Hij zag er wild uit zei ik had goede ogen verte in zijn blik hij liep met zachte schreden de zee was hem lief en zand…

Mijn raam wijd open naar de vroege stilte luisterend bedenk ik dat jij nog wel zult slapen Ik hoop dat ik in je droom zit Het water in de vijver rinkelt zacht een tortel trekt met klokkende geluiden de aandacht van poes Zijn onwetendheid zal hem beschermen Dunne witte flarden in het blauw en de wind, zacht ademend nauwelijks aanwezig…

exceptie ben ik, een mutante slechts een glijbaan onder de taille door winstbeluste vissermannen met afkeer teruggegooid in zee jou kan ik m'n gunsten niet schenken jij zeebioloog, beachvolleyballer als ik me soms in de branding toon met schelpensnoer omhangen een oogwenk, ik ben weer verdwenen werp je nog speels een glimlach toe het…

Hoor toch hoe lege flessen kunnen rinkelen hoe leegte opstandig of is het weer vol wil zijn…

boulevard als lichtend lint verraden zal hij ons niet in die kuil in vaalduister strand verlaten door oosterburen in ’t afkoelende zand van die intieme enclave streel ik knullig haar hand gevoel van plots ontwaken dan hapert ons fluist’ren naar een schromende kus door onze onwetendheid volmaakt onschuldig en altijd bleef ik…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

Als ik aan het luiden van de kerkklok hoorde dat het tijd was om op te staan dan keek ik altijd eerst naar buiten door mijn kleine zolderraam Als ik dan de ranke toren zag machtig hoog boven de daken dan wist ik dat het goed was en dat er niets veranderd was het was gewoon een nieuwe dag.…

Daar ligt een stuk land je ziet er sikkelklaver en heggewikke en ik hoor je zeggen maak het niet zo moeilijk dit land…

jawel, ik weet van die voedselketen maar nog steeds kan ik niet wennen aan documentaire taferelen van het toch nog onverwachte einde zoals laatst die wreedlachende haai met een blikontdane tengere pinguin slingerend tussen lange rijen van blinkende hennie huismantanden tot elkaar veroordeeld, getweeën een functioneel gebroederlijke onderzeeër…

cumulibetrokken toont zich de hemel deemster weerspiegeld in 't onrustige water.. waarin zeevogels wieken door golvende wolken uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

in nog koele ochtend toebereidselen op komst traag verbleekt de maan als ceremoniemeester als waren zij kantjes van het bruiloftskleed verkennen witte golfjes aarzelend het zand lichtruisend het bruiloftslied kakofonisch begeleid door talrijke meeuwen als de getuigen gereed ligt nog maagdelijk strand uitnodigend voor de bruiloftsdans…

Een zomer halverwege een zomer die niet lukt een zomer die mislukt begiftigd met veel regen veel groen veel gras een zomer waar de wolken weergaloos in spelen een zomer die er is een zomer een zomer lang een zomer met een o een zomer zo rond als lang zo gaat het als het regent een zomer en al halverwege…

zijn tijd gekomen ontstijgt een meeuw de kust om boven voorgoed de ogen te sluiten nabij de branding nog een enkele vaalwitte veer eensklaps verstard de spieren zeilt hij nog talmend door voluit gestrekt de stille vleugels onopgemerkt zal hij achter de horizon het kalme water raken uit “De Zee en Ommelanden”…

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…