Alle inzendingen over verdriet

je ademt je voelt en wacht in stilte witte schimmen in de nacht verlossing verlichting ze lacht naar je vervult jouw behoeften en is weer verdwenen net zo snel als ze was verschenen geruisloos stilte opnieuw je ademt je voelt stilte…

ik zit hier jij zit daar jij zat daar ik wou dat ik je gedachten had kunnen lezen toen je daar nog zat heel even maar... nu zit ik hier ik wou dat je daar nog zat dan had ik nu niet jouw laatste blik in mijn gedachten. alleen nog maar herinneringen en een gesloten deur blijven over... en een wens ik wou dat je daar nog zat…

Ik huilde met mijn tranen een sluier van droefenis. Ik bedekte daarmee mijn dromen, zo dun als vlas. Ik huilde om iets wat bestond in mijn verbeeltenis. Ik huilde, om wat nooit zou komen en wat nooit was.…

er zit een man op een bank in het park hij huilt de vogels die hem zien zijn stil staken hun lied de honden die voorbij komen zijn er verlegen mee en kijken de andere kant op net als de mensen die bij hen zijn in zijn samengevoegde handen ligt zijn hart het bloedt herinneringen gedachten wanhoop en ongeloof spelen zichtbaar op…

verdrietig sprekend met diepzinnige woorden vechtend tegen de boosheid voorzichtig zoekend tussen bedreigende verhalen wachtend op de eerlijkheid eindeloos vluchtend naar veilige plekken aanvaardend van de waarheid hoopvol ontmoetend voorbij alle grenzen klievend door de eenzaamheid…

diep in mijn hart zit de pijn waar niemand bij komt diep in mijn hart zit een geheim waar niemand vanaf weet diep in mijn hart heb ik het fijn de wereld tolt in het rond diep in mijn hart ben ik te klein dat ik de pijn vergeet…

Ik wil zo graag sterk zijn, maar de zwakte overwint door tranen die ik vind. Ik voel me klein... Onmachtig glijden mijn tranen naar beneden. Ik ben een stipje tussen iedereen. En tóch zo alleen. Er is al een waterval van mijn gezicht gegleden. Ik, die zo graag sterk wilde zijn. Ik heb het geleerd: huilen is niet verkeerd: het is het uiten…

striemende woorden vlijmscherp snijdend, grove leugens immens verdriet in stilte lijdend zilte tranen stil vergoten, eigen gevoelens buiten gesloten troostende woorden gefluisterd diep in de nacht, opnieuw vertrouwen opbouwend langzaam en zacht schuchtere glimlach betraande ogen, er bovenop komen jouw eigen vermogen…

Ik zit hier heel alleen en kijk voorzichtig om me heen. Dat komt doordat ik me schaam, ik schaam me voor mijn lichaam. Mijn ogen zijn te klein en mijn neus weer te groot, dat vind ik idioot. Mijn benen zijn te kort en mijn romp te lang, ik plak mezelf het liefste achter het behang. Vrienden heb ik niet. Ik ben een zielepiet. Niemand kijkt…

Miljoenen van tranen heb ik stil gehuild Niemand heeft deze ooit kunnen drogen Waarom heb ik jou toen toch ingeruild Voor een leven waarin alleen werd gelogen Mijn hoop op geluk is allang verdwenen Ik heb vergeten hoe je echte liefde voelt De zon heeft voor mij niet meer geschenen Het gevoel voor alles is diep in mij bekoeld Ik wil niets…

Je gaat op de vlucht voor jouw eigen leugens, je praat met alle winden mee. Je slaat een bladzijde om in een boek, je gaat me gewoon voorbij. Je schrijft zelf verhalen waarin je waarheden verdraait, je gelooft je eigen woorden. Ik huiver zo van jouw drang om mij verslindend te kwetsen, verlang je dan nooit naar onze dromen ? Besef je…

Zwak wordt ik van de gedachten, Ik raak in mijn eigen gevoelens verdwaald En steeds blijf ik weer wachten, Tot iemand anders het voor mij bepaald Af en toe word ik gek in mijn hoofd Hoe raak ik al die twijfels kwijt? En steeds wordt door iemand beloofd "er komt een eind aan jouw onzekerheid" Maar waarom kan ik dit niet geloven Zo leef…

de lichte vlinder die me lichtvoetig door het leven van de liefde liet gaan is inmiddels een donkere schaduw geworden die me vanuit het verleden blijkt gade te slaan…

lief klein toverkindje je tovert mij 't verdriet voorbij je onbevangenheid verbind je zo met mij…

Met mijn handen diep in mijn zakken En een zachte herfstbries in mijn gezicht Met mijn blik op rondspringende padden En een vale zon die mijn dag verlicht Zit ik nu op dit bankje… Mijn trillende hand bleef in de lucht hangen Toen hij zijn gezicht doelbewust omdraaide Erkenning was slechts mijn enige verlangen Totdat al het beleefde met de…

Hier fluiten de vogels allang niet meer De zomer heeft plaatsgemaakt voor de winter Kaal gewaaide bomen komen tot inkeer Hier waar de klok niet meer verder wilt tikken Hier vind je geen hoop… geen dromen Straten worden versierd door rondslingerend afval Maar nergens insecten die er op afkomen Want hier sterven zelfs iemands herinneringen…

De zee (b)ruist van vreugde de branding lacht haar tanden bloot golven tikken speels haar billen Ze huilt golfjes in de lucht een traan tikt het zand mama haar hand ze is af De wind roert haar in de soep alsof ze haar wil afkoelen de blaaskaak…

Al jaren geef je mij spiegels in alle mogelijke vormen. Al jaren wijs jij mij op vernederende scherven. Al eeuwen heb je mij mijn beeld laten vervormen. Steeds zag ik een broos gezicht met bange, pijnlijke ogen, vertekend door een eigen haat, in een bevlekte, grijsgekleurde ziel. Misschien wordt het wel eens tijd dat ik de spiegel doorgeef…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

Langzaam sloop je hierbinnen Kleurde vrolijk geel over het koude zwart Maar dit gevecht kan ik niet winnen Aan een ander is je hart Dat zeg je me toch bij iedere stilte Verder dan je lach geraak ik niet Maar in je woorden voel ik de kilte Ondanks jullie warmte ken je ook verdriet Maar hoop mogen je tranen me niet geven want ze worden gedroogd…

Zijn fijnst sigaartje smaakt hem niet, Zijn knappend vuurtje blaakt hem niet, Zijn zoetlief meisje raakt hem niet, Zijn vrienden, o genaakt hem niet! Zijn baardje zelf vermaakt hem niet, De stumperd heeft zo’n groot verdriet.... En wat? – Nu juist, dat weet hij niet!…

die blauwe pijn haar ogen vol met tranen haar zielsverlangen was het samenzijn met jou kon jij wat doen aan al haar domme wanen zij droomde van beschutting tegen kou daar waar zij ging moest jij haar laten gaan jij peilde naar jezelf de diepte van haar pijn wist alles van haar kille eenzaam zijn zij troost zichzelf omdat jij warmen…

geen woorden meer die gevangen in een zilveren spinnenweb blijven hangen tussen jou en mij geen gevoelens meer waar ik je in terug vinden kan hooguit een lichte aanraking die ik net niet vang geen geluiden meer die zeggen dat ik er ben verloren stem van verstomt geluid onherkenbaar onbereikbaar er niet meer zijn…

Ik trek me terug in de duisternis, waar eenzaamheid en verdriet mogen bestaan. Ik ben mijn houvast in het verleden kwijtgeraakt, durf mijn kinderjaren niet herinneren. Op de rand van gisteren en vandaag bouw ik een leven op een berg van tranen, eigenaar van mijn bestaan. Ik vul mijn dagen, in de luwte van mijn pijn, met sprookjes en geheimen…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

Sterk te blijven en te blijven stralen da's wat je op de been houdt als je weer eens loopt te balen Bij onrecht of bij een gebroken hart is lachen blijven de beste nieuwe start Weet dat positiviteit het sterkste wapen is in een strijd…

Vallend in jouw dampkring kan het lot maar een kant op als menig weerloze eenling hetzelfde niets in mijn kop Vliegend op vurige vleugels smelt allerlaatste weerstand 'n briesend paard zonder teugels zo dacht ik zonder verstand Trappelend in jouw moeras dat borrelend trekt en beeft blijkt gedachte eendagsvlieg die zich martelend overgeeft…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…

zoveel seconden geleden en dacht ik aan jou zoveel minuten moe gestreden en voel ik nu nog de kou zoveel uren voorbij en ben ik je gaan haten zoveel dagen er nog bij en ik zal je verlaten ik haat je, spiegelbeeld…

Een zoektocht overleeft Eenzame dieptes Stormachtige laagtes Grijze ochtenden Inktzwarte nachten Zwervend in een roes Ik ben het niet waard Ik ben de waanzin voorbij Ik draag geen naam Een drempel wordt overschreden Ik ben zo moe gestreden Ik dwaal verdwaasd in mijn lichaam De wind drukt in mijn gezicht Een oneindig wenen Ik draag…