Alle inzendingen over milieu

Het is 'n blauwe donderdagavond aan de straat staat mijn vuilniszak niet alleen Op m'n gemak kijk ik dezelfde straat in als de kraaien Zij zitten alleen enkele rangen hoger op de nok van ons dak Bespieden als ik de wandelaar met zijn hond die nieuwsgierig snuffelt aan de zak driemaal raaien wat de vogels zullen doen…

nog steeds stil je je honger met restanten van wat ooit eetbaar was tast maar toe, neem de negatieven van origineel geluk proef nog de nasmaak van het groene blad aangevreten door jouw hebzucht maar kies deze keer als je uitgekotst wordt je eigen afvalbak de grijze…

vrouwelijke kokkel en purperslak plots man en vrouw tegelijk een wonder met de hormoontjes zei de bioloog met rode koontjes unieke transformatie in de genen mens dit is pas echte imposex een tegennatuurlijk abuis beestjes in hun schelpenhuis aangedaan door tribultyltin gif in aangroei werende verf och die arme waterbeestjes dubbel sex…

Een dode ooievaar hangt ondersteboven in een rol prikkeldraad. Op bizarre wijze verstrikt en droog gebloed, lijkt hij nog het meest op een verfrommelde landkaart: geronnen rivieren volgen het besmeurde relief van zijn veren. Uit een donkere plek onder zijn verwrongen nek groeien rode bloemen.…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

verschroeid gras ligt loom het iele hoofd op dorre akkers waar het zwoegend wacht op wat regen in de nacht lacht een blinkend blik op uitkijk voor wat roest die ook zij weldra verwacht een beetje kleur in elk bestaan ruist het in de verte zacht en vochtig zonder wroeging over buiten nat en zo weer droog van straffe ritmes zonder betoog…

Vanaf de roestige veerboot naar Casablanca zag ik door vettige dieselwolken een blauwe dolfijn steeds wanneer hij uit het water sprong droop er een regenboog van zijn staart.…

Als orgelpijpen steken schoorstenen de hemel naar de kroon: hun schaduw heerst over het omringende. Hier groeien slechts distels en kreupele dieren want een bittere wind en kleurige golven verstikken het land. Het Mariabeeld in La Linea de la Concepcíon huilt zwarte tranen.…

Geschonden Ozon Het regent reeds elf maanden Wolken trekken samen ineen De lucht kan het niet verwerken De leegte eromheen Creërend ijle ruimte in het niets Angstig kijk ik omhoog Mijn ogen verkrampen Zoekend naar de regenboog Door betraande ogen zie ik kleuren Daar was hij mocht het toch gebeuren De kleurenboog aan de hemel Er…

(een elfje) Strand De zee Het warme zand Het maakt me blij Kalmte…

Een stem zegt zonneklaar: haal neer je huis en bouw een boot! Ik vlecht van riet een vaartuig groot en dicht met pek de naden. Het water stijgt, ik vaar als inval- kracht als veerman zonder vracht verdronken oorden over en zie dat wat er drijft geen vissen zijn. In de vierde wake raak ik verstrikt in lange draden van verwrongen en verstomde…

de boer heft een witte vuist tegen de woekerwinst het nevelwoud kreunt geschonden door de klauw van het westen de mengelmoes van de Amazone verdunt in de soep van idiote belangen onder de loep van gifkikkers hij vraagt een schouder voor zijn verzet twee weken voor de kiezers zuigen aan de punt van een rood potlood ritselend door lijsten…

Golven komen af en aan Het strand raakt bedekt Plastic Blik Hout Touw Zeewier Olie Vogels worden vleugel lam Toeristen blijven liggen op hun rug Zij vliegen straks wel terug…

rode gloed in de horizon zeevaarders zeilden in de ochtendzon deden nevelige verslagen van land in zicht tuurden voortdurend naar je glinsterend licht maar de sfeer werd grimmiger modernere boten meerden aan en iedereen weet hoe het je verder is vergaan je ijskappen smolten, een nieuw station verscheen de wetenschap zegevierde en je rode…

nog galmen de klompen op het binnenhof waar kippen rondscharrelen in stoïcijns geduld het ei van de eeuw te leggen en de schrijver verbeten aan de rand van de stinkende sloot bij gebrek aan originaliteit het leven beschrijft zoals het is…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven. Daar is het verdriet: de pijn, om wat je bent en straks zult zijn…

bij ons thuis aan de fluwelen burgwal heerst de huismijt vooral rond de matras waart zij en masse baart echte schijt voor prikkelbaarheid men kan de kont niet keren of er is voeling met haar fijne deeltjes gehoest geproest in slaap gesoest ze blijft komen tot in noeste dromen vluchten kan zeer wel met een sterk gestel slaapt…

... liggen velden rijp en hebben schuren geheimen is de stad een plek de avond bruist in al schaarse bomen Nog waaien winden schoon door mist in zeelucht bevaren door statische wollen schepen en laat de zon bij het zien zijn al droevigste kleuren vrij Nog zijn er tranen om de schoonheid het bos en het veld bewuiven met vleugels geuren…

Het landschap is een treurig aquarel Uit schoorsteenpijpen vluchten vreemde kleuren Die ongenood het zwarte zwerk besmeuren De dood heeft hier een ijzeren gestel Signalen van de schepen klinken schel De lucht is zwanger van ontstegen geuren Er valt geen dierlijk leven te bespeuren Dit is het voorgeborchte van de hel De duivel kon geen beter…

Drie bladen wentelen rond de as gelijkmatig zuigen ze wind in de gestroomlijnde koker door een kluwen van kabels verbonden met fijne mazen het net dat verdeelt Groene stroom is verwekt in vallei of poldervlakte De baron die zich wentelt in blauw bloed zeurt over de vervuiling van de horizon de meeuw die zijn vleugels zou schenden Hij…

De aarde loopt met rasse schreden schudt ontzet het hoofd veegt haar voeten af aan de hemel niet meer zo wit niet meer zo blauw dan duikt ze als een kind zo blij aan mijn voeten ze is van mij…

De lucht is vervuld van scholekstergeschreeuw mijn moede hoofd van sombere gedachten kon de belastingdienst niet één weekje wachten als antwoord van de ambtenaar een geeuw… De blauwe hemel staat vol uitdijende strepen vliegtuigen lawaaien ongezien mijlen per uur past die verspilling eigenlijk wel in de natuur of moet deze als uitzondering worden…

Niet betreden gif vermeldt dit aarddeel is een belt waar de lucht vergeven ademt water zich mengt het vuur niet heet genoeg is vrij wappert de vlag vijf mei maar niet genoeg om het sterven te voorkomen…

Keizer Nuons fiere Witte Wieven ze staan daar en doorklieven de hemel slag na slag zie ze reiken met hun lange halzen hun scherpe snedes walzen en draaien dag na dag Hoog verheven hunne silhouetten ze maken korte metten slaan alles in de wind ze trotseren hoog vanuit hun torens de koeien met hun horens en heersen eensgezind Fier…

Als de lucht niet meer blauw zal zijn en de aarde verschroeid Het gewas lang verdord en de mensheid geboeid Dan pas zal men de zonde zien die men hier heeft verricht Dan rest enkel het wachten op het eind van het licht…

kapotgereden klei stuift in de wind legt een grauwsluier verstikt het beeld van een hete zomerdag vol naakten bruinend in de zon als vele meters huid waarop zoutparels verkleien want in de adem drijft stof kleistof uit de polder kapotgereden in de wind oostenwind tikkeltje zuid…

De impact van een woord als Kyoto is groot, wordt desondanks onderschat. De naam ligt gemakkelijk in het gehoor, het publiek onthoudt: politici gaan prat op ondertekening opwarmingsprotocol. Waarheidscontract start, een lange weg te gaan voor een acceptabel milieubeleid. Frisse lucht via negen stappen vastgelegd in Wereldnatuurfondsplan.…

hout kraakt voor de stappen uit zingt wat komen gaat draagt heden laat ontspannen gaan waar vroeger heeft gestaan geoefend in de wind in een weerbarstig buig en strek vaak topzwaar door dicht bladerdek maar nu gevloerd met de seizoenenkleur in planken gevlamd door beits in jaarringklanken slijt jaren op de grond recht opgebouwd…

ze slopen hele wijken die toendertijd de stad verrijkten blokkendozen in het groen want ruimte moest het doen ze keren nu het binnenste naar buiten zie handjes op de muur een donkere gang die je deed fluiten behang, gerafeld en met tekeningen uit mijn tijd eenmalig vastgeplakt heeft het toch vele generaties groot gebracht de treden…

Wat ooit een scheibeek was is nu slechts spiegeling lang niet breed een kleine plas met de smaak van olie en de geur van rottend staal een relikwie van hemelwater ik was mij wakker in een nieuwe eeuw ik les mijn dorst aan versgevallen sneeuw tegen de stroom in loop ik tegen muren waarlangs een brede pijp die van de beek bevalt…