Alle inzendingen over emoties

het zout van aarde en zand spoelt naar rusteloze kolken van breekbaar porselein in gedachte helder van nature door vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het…

Hebben ze het nu over mij Maar ik sta er toch bij Ik weet ik ben ziek Maar vergeet MIJ niet Ze durven het niet aan jou zelf tevragen En dat begint aan je te knagen Ik ben diegene waar het over gaat Niet mijn partner die voor je staat Nee, het is niet besmettelijk Maar vraag het mij letterlijk Het gaat namelijk over mij Zet mij…

Mijn lichaam maakt mij moe Het maakt niet uit wat ik doe Pas mij aan Hoever kun je gaan Soms genoeg Maar dan juich ik weer te vroeg Helaas was het teveel Ik ben kwaad en emotioneel Waarom ben ik in dit lichaam geboren Een antwoord zal ik nooit horen Het doet pijn, nooit meer de oude ik te kunnen zijn.…

Voltooid aan de schepping deed hem de eerste aanraking verstillen.. Hij vroeg zich af wie hij was, de stille kleurrijke man van vele winden, een beminnelijke lach dat horizonten brak, het hemelsblauw finaal doormidden. Verlaten sneed een voorlaatste diepte, scheurde lucht om te ademen, branderig van geur brandde de ziel het weemoedige…

verborgen in het stof van pijn zijn altijd nog de sporen - ongewild vilein - aanwezig buiten hoor je nog de kreten van een stoomfluit, zwaar op weg ik zeg je, dat ik het niet pik ik mik mijn aller-stoutste blik op jou en spuug mijn woorden uit nu jij je kruit verschiet op onschuld en jouw oorlogsbuit verhult in zwart vertier elke…

als stille getuigen stonden de bloemen en verjaardagskaarten op de tafel, och het was een drukke dag geweest het had niet gevoeld als een feest vorig jaar toen haar man nog leefde en haar koffie en een ontbijtje bracht. zijn warme lippen in een liefdevolle zoen….maar ja, dat was verleden, dat was toen. och ze kwam de dagen wel door, ze…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

Inzicht zorgt er voor Dat je vrijer kunt leven. Niet uitstellen er voor gaan En je wens niet opgeven. Baan je baan.…

de deemster schrijft het verhaal rust legt zich op een vervlogen dag tijd waarin alles voorhanden was maar ook niets het hart zocht naar iets… naar het befaamde lied toewijding van een verenpracht ik hoorde enkel een kraai ze scherpte wat in haar nest: “Blijf jij maar ver van mij vandaan” straks komt de nacht zullen de bomen zwijgen…

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

Wat is het stil En goed en zacht De zon die wil In mijn gedacht. De zon die strooit Mijn ogen vol, Mijn hart dat dooit Mijn hart is hol. Ik weet niet meer Of 't lente is, Of dat het weer Het najaar is. 'k Weet niemendal Of 'k jongen ben, Of dat ik al Een oude ben. Ik kijk maar in Dat mooie licht, En stil bemin…

Dragende krachten die mij omwentelen Giften mij toebedeeld Ik neem jou aan Wat ik jou geef komt uit mijn hart Blauwe hemel doordrenkt van geluk Terwijl de zon ons kust Voor altijd ben jij de mijne Net zoals die twee Voortgekomen uit liefde Anoha yeha-noha è ti mèjeje Ashani…

mijn zienswijze, ze duidt op jou, jouw vrijheid en de nood er tegen in te gaan als de bezetter anders denkt zijn gekrenkte trots is als een baken in het laken van zijn macht wie heeft jou naar hier gebracht? de zuiverheid van eeuwen bloed doet mensen buigen rond hun erfgoed, maar verzet omvat veel meer het weigert elke keer om weer…

Hoe gaat het met je is de vraag Ik twijfel het klinkt zo vaag Uit beleefdheid of omdat het moet Ik weet het antwoord van mijzelf heel goed Maar als ik zeg hoe het gaat Zie ik aan hun gezicht het resultaat En het antwoord wat je krijgt Het is beter dat je zwijgt En dat meen ik oprecht Maar mijn pijn is echt Daarom zeg ik niet meer hoe…

Ik weet dat je dood bent pa en dat je ergens zwerft zeker in mijn kop ik wou je nog even zeggen dat het mij goed gaat dat ik nog steeds de dingen doe die jij verafschuwde maar het gaat me goed en ik zal je dus in het hiernamaals waar jij zo driftig in geloofde niet meer tegen komen omdat ik er geen geloof aan hecht maar mocht er toch een…

Wijsheid wens ik je en kracht, liefde geef ik je, uit volle macht. Aandacht schenk ik je, zoveel ik kan, en voor het overige is er hulp nodig van jezelf, want, jij, net zomin als ik, kan het niet alleen! Maar weet, dat ik er ben!…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

Eens geloofde hij - (naïef weet hij nu) in de schoonheid van het leven en dat geluk te grijpen ligt, dat er liefde genoeg is voor allen en om te delen en samen gelukkig te zijn: mensen onder elkaar, broederlijk toch. In deze overtuiging opende hij het venster der kwetsbaarheid: prompt werden messen in zijn…

Ik sta 2 minuten stil Omdat ik 4 mei niet vergeten wil Voor het vaderland gestreden Is menig mens overleden Gevochten als een held Verhalen die men nu nog steeds verteld Ik herdenk deze dag En halfstok hangt mijn vlag Soms laat ik nog een traan Waarom, hebben ze dit ons toch aan gedaan…

vanuit het glazen huis dat vrijheid heet fluistert een decreet rond veilige besluiten achter ruiten blinkt slechts zwart beplakt, waar duister rauw doortrokken wordt door smart een hart klopt hoopvol binnen dat wat zuiver ademend, de roep van leven weet zelfs nu na zoveel jaren onderdrukt het beeld vol gas met glans de vuile spiegel…

lag het verborgen in de weerstand tegen gas? men wist dat er bescherming was een masker met de naam van Vrede en de faam van een fabriek die door de dramatiek van angst geen vaandel had veiligheid aanbad het spel van immer zeker weten elders, in de kamers waar een Jood werd weggesmeten stierven duizenden –tegelijk dat is waar…

Laatst las ik een levensles Die ging over onthaasten Dan hadden we weer tijd Voor onze evennaasten. Toen ik het begrepen had Dacht ik aan ontmoeten Dan hadden we minder stress Door al dat verplichte moeten.…

de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

ik wist wel beter dan je mijn hart te laten breken ik hou niet van de slachtofferrol mijn ziel zal ik je nooit meer laten zien en wees hier zeker van er zullen geen littekens zijn…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

Een verdwaalde traan Laat het maar gaan Je had hem verstopt Naar binnen gepropt Dicht geknepen in je keel Maar dan wordt de emotie te veel En spat het uiteen De traan die zo verdween.…

Als een omhullende schelp Plaatst ze haar armen Binnen deze warme begrenzing Mag het gevoel zich uiten Verwordt een trots ego Tot een week mens En weent Laat de kern zien Als een kind Kwetsbaar en puur Geeft toe aan Weggeredeneerd gevoel Zo in deze greep Grijpt het aan Roept op tot Beschermend koesteren Los laten is Wederkeren…

in mijn nachten hoor ik een verre hond mij toeblaffen zo nu en dan, met intervallen die de lengte van helder achterblijven doorbreken. Met gerucht dat mij wil straffen zodat geluid van kleur verschiet, ook al weet ik beter in het water van rimpelloze nachten groeien wortels die tot mijn lippen reiken geruisloos in plooien van kerende gedachten…

Laat mij de hoop toch niet verliezen, al staat het water mij tot aan de lippen, God. Ik weet het helemaal niet meer, zie enkel duisternis en onbegrip, hoor de beschuldigingen. Gij weet dat ik toch deed wat moest, dat dacht ik toch, hoe tegen hun verwachtingen, maar denkend aan het grotere geheel, niet aan de sympathie die ik kon winnen als…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…