Alle inzendingen over overig

Wij namen deel aan het verhaal als fasen en facetten en smeedden ons de wetten met trouw als eender ideaal dat het verlies verzette. Jij gaf de namen aan verraad, benoemde lust en moed waar loom hetzelfde bloed dat door dezelfde ader gaat rondom de tafel broedt. Verzworven uit de oude stad naar ongeweten landen, het zuiver zwaard in…

Als de tuinen van Versaille Potentie van glooiende graslanden Bloeiende rozenvelden Knusse haagjes en nette grindpaadjes Spel van schaduw en kleur D’een een schoffel, d’ander een heggenschaar Af en toe een hofbaron Schuifelend over zanderige vlakte Nee, het is nog steeds niets Binnenhuisarchitect heeft liever Fontainebleau Parkwachter…

Dit verschijnsel is mijn verzinsel: Een land met bovenop veel sneeuw Met grijsgrauwe ontsnappende wolken Met een paar wolven op zoek naar de maan Als ik mijn ogen dichtdoe Hoor ik hun hongerig gehuil Maar in de werkelijkheid – schijnt de zon, Het is 20 boven nul Ik lig in het water En droom.…

In het kader van het dierlijke in ons wezen Worden we gevolgd door een zielsverwant Het leert ons tussen de regels lezen We vergeten te vaak onze dierlijke kant Het instinct als onze afgezant Is het iets dat we moeten vrezen? Dat we dieren zijn is toch bewezen? Onze aard die in een jungle belandt De wolf die mij vergezelt Geeft me rust…

De slaap is mijn geweten zonder dromen word ik vuil. De zeep kruipt uit mijn oren, de vroege haan wekt mij niet. Zo reinig ik mezelf elke nacht, formatteer ik mijn harde schijf. Ik vind in zwijm weer de kluts die ik gisterenavond kwijt was. Het liefst blijf ik eeuwig dromen voor altijd verschoond van de dag. Maar een ruwe tong likt mijn…

U heeft een misdaad begaan, sprak de rechter aangeklaagd voor ouderdom het vonnis luidde schuldig ik wankel claustrofobisch nu in hooguit drie bij drie tussen bed en enkele stoelen kijk door de geranium bezette ruit jeugdige bemoeials schrijven wetten voor vaste tijden schema’s en de wasbeurt, zó gênant hoe zalig is het zoemen dat…

Blauwe ogen aanschouwen in verte het noorderlicht de pracht en kracht van het mystieke dwalend in dit verre landschap zweef ik op winterwind huilt mijn hart parels van ijs strijk ik door mijn lange haren en fluister heel zacht jouw naam…

gestempeld in herinnering die oeroude verhalen waar eens gestilde kracht verging hemel en aarde elkaar raakten de ravenzwarte morgengang van uitgesleten stenen loopt door de hesperidentuin toen is de tijd verdwenen zijn porseleinen beeldhouwwerk streelt de zucht van diep verlangen…

Van ver ben je gekomen, naar hier gevlucht smekend om asiel voor wat je was overkomen. Je had niet durven dromen dat je lange reis slechts een begin was van wat nog moest komen. Nu begon het pas, een lange procedure waar je alles steeds herhalen moest. Je verhaal stuitte op ongeloof hoewel je steeds de waarheid sprak zocht men het…

Z'is weg, vervlogen wie? - De laatste wanhoop 'n wolk opgezogen in d'ijle atmosfeer Eenzaam strand priemt door pluizige vrieslucht met 'n lans van gloeiend zand verwekt 'n plaats waar twijfel een nutteloze waakvlam is Hoop ontspringt en ontwaakt focust op de meelijwekkende horizon wakkert zijn zelfdbeeld aan beslecht simpel een…

Wat een heimwee; Naar toen; Hoe jong ik was; Lekker keten in de klas. Nu is alles zo gewoon; Niets is nieuw Alles is zo duur; De maatschappij guur; Het is ook zo snel gegaan; De jaren vlogen voorbij; Hoe jong jij was; Het mooiste meisje van de klas; Wat een heimwee; Naar vroeger…

Ik ben te armoedig om mij op de melkwitte wegen te wagen, te mager om het pad af te lopen. Mijn vodden hullen mij slechts in schijnvertoning, het masker dat ik draag is doorzichtig als glas. Meegenomen door het zwart is het maar een kwestie van uren … of misschien dat ik zomaar een bloemetjesjurk aantrek en mijn balletschoenen om…

Een poëtisch proces borrelt in grijze cellen verhoogt de frequentie in snel stijgende pieken zinnen en woorden strijden om voorrang taalkundige chaos die structuur behoeft bedachtzaam open ik de creatieve uitlaatklep en ontrafel de inhoud op het maagdelijke scherm…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

Bliksemende orgelmuziek vormt de achtergrond voor een ondergronds paar schaterende botten Met z'n hand al aan de afgebladerde deurknop blijkt hij ineens net te diep doorgedrongen in die betonnen tuin Opnieuw stelt hij zichzelf die bezwete vraag wilt durft en doet hij het wel? Plots verzonk hij net te diep in 'n kleverige angst…

Glittering bij tovernacht, Waar lichtjes blinken. Festijnvol dromenjacht, En belletjes klinken. Komen bellende elfjes. Vrouwliefjes van tussen de bomen. Ieder zingend als dichteres. Duisternis is afgenomen. Gevleugelde vliegjes. Een vreugdevolle lach, En troostende wiegjes. Soms met een radslag. Zo betoverend zijn de nachten, Waar…

Als een schim balanceer je op het randje van leven en dood. Vechtend, verlangend naar het leven voel ik je vragen door je ogen. Het heeft geen zin om oorzaken te zoeken, verwijten te maken of te oordelen. Het balanceren kost je al genoeg de inzet is hoog het is leven of de dood.…

Kleine witte vlokjes sieren de straat in dit nachtelijk uur op de tweede dag van kerst ongerept glinsterend wit ik geniet van het serene beeld mijn lijf rilt van koude…

op een dag als deze zou de zee je zomaar terug kunnen geven aan het meisje met de droeve ogen zij wacht en weent je zou er zomaar kunnen zijn met geroffel op de deur zij zal je omarmen noch jouw hart kunnen verwarmen om genade schreeuwen zeeman, o zeeman het is beter dat u rust, keer nimmer, nimmer meer terug naar Hollands kust…

de wind is dun zo ook mijn jas ik volg mijn lust met ferme pas ik ga naar haar in het portiek zij fluistert woorden in muziek mijn lid is hard haar huid is zacht ik kom bij haar stil in de nacht dan ga ‘k naar huis voldane tred kruip terug bij moeders in het bed…

Zonder kou zal mijn pen niet schaatsen Zonder warmte blijft het een puntdicht. Gedachten bij vreemde tijden en fraaie plaatsen. Zonder dat het kabbelt naar enig evenwicht. Deze stroming maakte het nog verdachter. Het was zelfs dubieus voordat het bevroor. Er zat geen behoorlijk metrum achter en al helemaal geen fatsoenlijk metafoor. Zonder…

Ik heb hem bekeken en beelden vastgelegd om te overleven de ultieme branding hoe licht is de nasleep van luttele uren er gebeurde iets dat het sneeuwde lucht die haar onschuld bewees de vraag van verwonden bezweek het binnenlijf verlangde naar het blijven van onderdompelen in dichtbij vergingen beelden als verlaten schrijven…

Zoals je ziet drink ik je bloed het is niet wat je denkt wees gerust als ik je heb gekust het is een vorm om één te worden al lijkt het misschien wat drastisch.…

Zij reden over de zwarte grond licht en bloemig aten gepocheerd dronken pinot gris langs de cote in het restaurant schoof zij haar voet tussen zijn benen en hij plukte zonnebloemen en schelpen ze neukten ontelbaar in die tijd tussen branding en afscheid tussen liefde en spijt tijd verstrijken en nergens oevers Zij reden voorbij lavendelvelden…

ongesluierd op blauw satijn zo klein en puur wit vang je geslepen licht in ieder facet ik zoek je schaduw maar tref de schittering…

Vandaag slaapt haar spiegel Druipt de hemel van haar zacht Waar zijn de onafhankelijke Hij die mannenkleren wast Hij zwalkt de treden op of af Drinkt uit haar ronde schoonheid Toevallig zocht de nonchalance Rood geverfde beelden buiten Strijden er geen ridders onlangs Zag ik hun zwaarden bedolven Vandaag stonden namen stil…

Er zijn soms van die dagen dat mijn brein maar half werkt ik download gegevens maar vergeet ze op te slaan Recente data zijn verdwenen vraag me niet waarheen vermoedelijk ben ik met een virus besmet Dan leeg ik mijn geheugen zet de juiste bestanden terug en merk tot mijn genoegen dat ik nog niet defect ben…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Hij liet haar lijken onder mes, miste vorming aan haar grenzen. Beeldde enkel ondiermens en zijnde werd zij meesteres. Zij hoopte gif in elke fles. -zoop zijn avonturen lens- Van huis weglopen werd haar wens om 't even was hij zwerfprinses. Met zwavelstokjes langs de deuren zag zij zichzelf het liefste leuren. Aan zijn oorsprong had ze…

De oude vrouw loodst mij langs kanalen waar ik anders ingevallen zou zijn of zij niets is zekerder dan onze gezamelijke tred in deze richting Misschien is de weg een rol en de rol een weg? Misschien kunnen wij nooit fout lopen, zolang zij voorop loopt en ik erachteraan.…