Alle inzendingen over haiku

die verdomde zon mijn pigment kan dat niet aan was het maar winter…

Ik wou een wereld Waar niks meer kapot ging, geen Mens, geen dier, geen ding…

sapstromen zuigen knoppen op volle spanning bomend de lente…

Terwijl de storm raast, besluipt me binnenshuis een rust, ik ben geaard.…

bij de voordeur vind ik uitgeplozen mos de lente begint…

Grond, gedeukt, geblust, horizonnen die vertrekken, een waterige zon lekt. Randschrift in heuvels, brokken gebroken licht, baanbrekend gedicht. Grafstenen, rechtop vervreemding van de doden, geschreven in de zon. Slagboom van de geest, houden dromen niet tegen, in een vloek of zucht. Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water…

met zeven slagen helpt de klok mij uit de droom op het droge…

tussen de zuilen van de tempelruïnes groeit een sprietje groen…

Steeds weer een glimlach ook als het vreselijk stormt, slechts om de ruimte…

met mijn mond vol sap proef ik het verschil tussen appels en peren…

glijdend als een zwaan vaar ik sereen over zee genietend de rust…

als weerschijnvlinder fladder ik over water en spiegel mezelf…

Simpele woorden niet de bloemrijke zinnen maken de haiku…

Wonderkracht sluimert in het oude fabrieksspoor: staven en bielzen liggen fier, overwoekerd door struikgewas vol bloemen. Dicht opeen bloeien wilgenroos en duizendblad waar het slachthuis stond: wild leven ontluikt geurig na de zakelijke dood. Naast de autoweg ligt een grote tros bloemen, vol gonzend leven, zingend voor mensen vol…

Naar woorden zoekend worden zinnen geprikkeld en liefde vertaald…

de mol graaft zijn gang maar als de boer zijn hoop slecht moet hij zich bergen…

zo'n hanengekraai hij belandt nog in de pot wegens buurtlawaai…

wat zeur je nou toch de essentie der dingen is lekker swingen…

ogen doorgronden tot in mijn diepste lagen de ziel blootleggend…

drijvende wolken vormen een geducht schouwspel wereldopvoering…

je adem wordt wolk als wasem van je warmte in de winterkou…

Een zebra met flair die een bodypainting wou stond op haar strepen.…

twee duinkonijntjes koesteren zich in de zon - ik knoop mijn jas dicht…

na strenge koude eventjes een dooie boel tot lente weer warmt…

In de zucht naar meer Ligt de horizon verder Dan adem bereikt…

ze houden alletwee van sneeuw het klokje - en het vlokje een hemelsbreed verschil…

droom witte zwanen zwevend op sterke vleugels samen in een vlucht…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

Februari-zon op druipende ijspegels ik snak naar lente.…