Alle inzendingen over overig

Wij deden niet aan verwachtingen vrijende vrijheid was het die nacht Hoe lang hoe veel 2 uur om het juiste moment te vinden? De wereld stond buiten compleet met je vrouw verlangen en lust naakt en vrij voor even wij.…

die hem beschermde heeft hij op leven en dood verslagen vooralsnog nu de lange de eenzame strijd tegen die hij werd beschermd…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

Zij kon zijn pokerface niet langer aanzien en speelde haar troef: harten, de vrouw Maar hij ontplofte en reageerde met schoppen, de boer…

De ruimte is single verlicht 30 tafeltjes met flora’s, hoela’s sommige zijn bloednerveus de mannen stoptrein stopt en stopt een ja, nee of misschien te kaal te grijs te dik te oud te dom te soft of te veel goud te lief te arm te boers te relax te mager te somber teveel nog ex Mijn vriendin (sinds kort losgekoppeld) wil best solo onderhoudend…

Ze hangen zinloos zwetsend bij elkaar, zoals ze, toen ik puber was, al deden. De meiden worden met geschreeuw aanbeden door rauwe stemmen vol verbaal misbaar. Door dromers werd, en wordt nog steeds, geleden: de jungle-wet geldt hier als destijds daar, en met de wijsheid van zijn zestien jaar trapt men de softie honend naar beneden. De jonge…

De man holt door de stad weer zo’n verkreukelde nacht een vrouw op de vensterbank de koude man lacht en hijgt ik ken mijn gebaren niet want de afstand zegt hij is steeds te dichtbij kom binnen is nog tijd…

Gewikkeld in nachtblauw satijn denk ik terug aan de geuren van de zomer vol lavendel en rose rozen droom ik terug naar de zwoele lange nachten vol fonkelende sterren onder een wassende maan waar ik de slaap niet meer kon vatten en de ongesproken woorden nog nagalmen in de diepte van de nacht waar dromen samenkomen adem ik gedachtekracht…

De wijk genomen Naar verlaten straten Weg van de gaten Waarin je gehouden wordt Uitgeweken Naar de aarde Niet naar de maan Daarop ben ik uitgekeken Oh zonnig Madeira Ik lig hier op jouw zand Zondig gestrand Wel eerst de handdoek gegooid Uitgestrekt Telt men mij tien seconden Terneergeslagen, knock-out correct Heb ik mij op de vloer…

Gat in het donker authentiek en bezongen hier blijft de regel steken ik ben nu even doorgedicht zo gaat dat met mijn soort het hoofd in de koelkast de lach in de spiegel geluksgevoel zwiert rond mijn lijf onder de douche mijn voeten op de grond wat trek ik aan vanavond maar het dichtste laat ik thuis…

hoe ik dwaal langs wegen mijn bede klinkt steeds eender doch hoofden schudden slechts en haasten zich van mij vandaan ik kan niet anders, dan bij elke hoeve vragen om uw verschijning en klank van uw naam mijn gang gaat alsmaar verder soms vloekt men woorden die mij nooit zijn geleerd er is een poel, liefste zwart als mijn gedachten…

witte sterren uit de lucht een klein gebaar, een diepe zucht witte sterren vallen zacht er is er een die naar me lacht een hand, een lach, een koude ril en opeens is alles stil…

Eens was hij van ijs vele kristallen tooiden zijn gelaat diep in de koude wereld waar zij hem vond en keek in helblauwe ogen harten smolten tesaam in zielsverbond zij vroeg hem mee te gaan zo kwamen zij door de vele nevels in de wereld van de zon kristallen smolten toverden een ware prins een bijzondere liefde begon…

Twaalf kaarsen branden rondom de woorden die ik schrijf de draak bewaakt mijn elfen in de kamer waar ik verblijf vele vlammen dansen als magische wezens mijn wereld in hun eigen taal ieder een eigen verhaal tekens een nieuw begin…

Langzaam glijdt ze over het witte vlak met bijzondere souplesse. Geeft zich volledig ongegeneerd noem het rafinesse. Tekens, letters voor menig oog voelbaar en gericht. De nacht valt in als lichten doven is geschreven mijn gedicht.…

Een roodbruin gebouw met witte randen kon er niets aan doen dat het....gestopt door een gesprek met een allerwelwillendst mogelijk nieuw familielid, 't tikkeldidomt, tikeldidomt van de piano ver- zadigde accoorden die naar een hemel rijken, terwijl zelfs de aller onemotioneel ontwikkelde weet dat het hier om niets meer maar ook niet…

het nastreven van een droom is hoopvol zolang ik hopen blijf het nastreven van mijn droom is hopeloos zolang ik niet vol houd het nastreven van onze droom is hoopvol want samen blijven we hopen…

Wind dreigt storm traant ogen overvol bomen worden oud de natuur lijkt dol Zand stuift in ‘t rond vult knarsend monden verduistert het licht schuurt verse wonden Daar staat hij pal rug tegen de muur neus in het zand struisvogelnatuur…

rustig ritmisch melodie in mijn oren glijdt het grijze zand in de golven laten ruige regendruppels zich horen waar lege handen worden bedolven toch hoor ik de zielveroverende zang van een hoopvol gevend heden voor werkelijke woorden niet bang doof voor een verzonken verleden gaat het grauw geleidelijk omhoog ver tot een verschijning van…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert.…

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

Geen mens is haar te groot geen krachten zijn te sterk als zij haar blik laat vallen sierlijk met opgeheven hoofd want zij voelt zich groots onoverwinnelijk haar ogen kijken steen en één voor één blijven zij staan hun blik op oneindig…

in de taveerne, waar wij zaten te verveeld om het glas te heffen of te luisteren naar elkander slechts de tronie van de barman al beneveld in sluimer in licht geronk verdween de dag we hadden in bad kunnen gaan visjes eten in de haven vrijen en zo maar niets van al wij zaten verveeld met vuile glazen…

bij elke stap werden wij zwaarder alles was nat en klei alles triest net als wij wij waren die regen wij waren die angst ons zijn was niets die avond zaten wij als schimmen om de tafel slechts de fles ging rond zo in duister en stilte voelden wij de honger naderbij…

Nog steeds danst zij haar blik voorbij in serene stilte van de nacht waar woorden blijven klinken stromend door wateren van gevoel kust zij sterren ademt de geur van avondroos en waant zich even terug in tijd…

De vrouw slaat de man gade en denkt aan het absolute niets wat kan hem nog raken alleen zo en zo alleen hoopt zij hem te treffen in zijn starre onvermogen zich te herinneren waar de zin des levens uitgesproken werd niet zwijgend uit verkiezing opgedrongen terughoudend als een zelfgekozen plicht de vrouw slaat de man gade en denkt…

De gelijkbeneige driehoek van TV, man en vrouw tophoek 33 graden uit ooghoeken van 73.7 graad de basis vormend van de som der kijkcijfers der moderne weetkunde q.e.d, dus niet alleen het lineaire één op één van oogpunt naar beeld vice versa, bijvoorbeel als het zucht en kreunt uit roze lijven, lood- lijnen worteltrekkend, maar driedimensionaal…

Geheimen Augustus. De middag blauw. Op vredige vleugels spoelen geluiden af en aan. Ik hoor licht en zee tegen elkaar zingen. Schelpen schikken in mijn handen tot een kring op het natte zand. Nonnetjes, standgapers en zaagjes. een paarden zadel en een wijde mantel. In het midden hoorden een wenteltrap en een glanzende tepelhoorn.…

Vlinderlijk wit danst voorbij haar ogen pure magie stroomt voort waar leven ooit begon en alsmaar verder vloeit daar bij de levensbron zij aanschouwt de wonderen der natuur en voelt de kracht van de bomen ongerept en onbevangen streelt zij haar tere zilveren huid slaat haar vleugels uit gaat verder met zoeken door eeuwigheid naar…

Gij die maar duldend durft te streven, die strijdende niet strijdend zijt, gij die maar halveling kunt leven en in uw lijdzaamheid niet lijdt. Gij baart het goede, noch het slechte, noch de gedachte, noch de daad; gij zijt de schaduw van het echte, die uitgewist geen sporen laat. En gij ligt laag, ligt voor de voeten van al wie sterk in…