Alle inzendingen over ex-liefde

(Ter nagedachtenis aan J.) Vege tekens heb ik op je graf geschreven Een goed bewaard geheim uit een houten hart gesneden en neergelegd Als vermolmde takken verwaaien mijn geheven armen in de mist Er knarsen stemmen onder oeroude stenen vandaan die woorden lichten Ik slik mijn tranen als roestige degens om niets prijs te…

Een wat gebogen en slobberig man een intellectueel met een studeerkamer waar hij verstrooid in rondloopt, bladerend in boeken en papieren Hij ziet me zitten -Wat kijk je toch? Och... Iemand tussen boeken in gezeefd groen licht Bedaard en wat verlegen Had ik maar over zijn kaalhoofdigheid gezwegen Hij is kaal Hij is vrij stil en snel…

Ongeacht het moment Het tijdstip in de tijd Toen jij besloot om weg te gaan Te breken, alles kwijt Ben ik je daar nu dankbaar voor Het maakte krachten vrij Ondanks al jouw natrappen Kwam ik steeds meer tot mij Jouw onredelijkheid gaf mij de kracht Niet terug te willen slaan De streken die jij leverde Daar bleef ik boven staan De roddels…

Lichaam gebroken Huid is bloot gelegd Zo naakt als het blote lichaam Was de zin die jij had gezegd Helemaal niet leuk aangekleed Zonder franjes of kleuren Zo kil en zo leeg Dat ik bij de eerste letter al wist wat er ging gebeuren Zo kil als die paar woorden Zo kil draaide ik mij om En terwijl ik bij jou weg liep riep ik na Verwacht…

Mooie meisjes duren niet lang. En de uiterst bekoorlijke blondines met groene, ja zeer groene ogen het kortst van al: korter nog dan een gedicht, korter dan de snelheid van het licht in hun groene, ja zeer groene ogen. --------------------------------- uit: 'Bandloze gedichten', 1996.…

Ik heb je gemist Al die jaren Al die tijd Mijn liefde voor jou Zo zuinig bewaren Ik stopte het weg En raakte niets kwijt Ik heb je gemist Op vele momenten Zomaar op straat In huis of in bed Je was wel bij mij Vlakbij, lijflijk aanwezig Gevoelsmatig niet meer Ik was buitengezet Ik heb je gemist En nu je echt weg bent Ben ik dat gaan…

Het is een magere troost dat alles moet verdwijnen en ik je hoe dan ook op een keer toch zou moeten missen, bij voorbeeld door de dood. Ik hou van je, al kunnen we waarschijnlijk niet meer worden wat we vroeger waren of dachten te zijn. Geen verhalen over afkeer, over waanzin of grote trouw: ik verlang naar toen terwijl ik ouder word…

Ik ga geen sorry zeggen Voor 10 jaar tederheid Mij niet schamen voor de liefde Ook al raakten we die kwijt Ik wil niet denken in rancunes Daarom laat ik soms een traan Moet ook stoppen met dat piekeren Waarom het zo heeft moeten gaan Een open einde is nooit leuk Zonder uitgesproken woord Waar vragen blijven vragen Al wat rest aanzienlijk…

We waren eigenlijk al tijden geen stel meer maar nog wel tezaam en wie van ons nog monogaam was, was bepaald niet te benijden. De korte tijd van ons bestaan kon ik jou en jij mij wel lijden om zo de leegte te bestrijden; het was goddank ook snel gedaan. Ach, zo’n verzuurd retrospectief maakt wat ons pijn deed beter draagbaar, al blijft…

Ik wil ze verwijderen, die oude mails. Het zijn nagels aan mijn kist, die loze beloftes van jou, de ik-hou-van-jou-tjes. Hoe lief ik was en zo. Maanden lang heb ik gezorgd dat er elke morgen een gedichtje voor je was. Zo kwamen we dan bij elkaar. Het was fijn het was gezellig Gut, en ik met mijn stomme kop maar denken dat het echt…

Van oude liefdes moet men zwijgen, wat eens zo brandde, is nu as. En of men toen gelukkig was of wat gewenst werd niet kon krijgen, blijf woorden niet tot zinnen rijgen het is banaal en geeft geen pas: van oude liefdes moet men zwijgen wat eens zo brandde, is nu as. Het heden weer met ooit bedreigen, niet zien wat is, maar steeds wat was…

overal schijt aan, de hele wereld lachte ons uit, rot maar op, het maakt ons niets uit. wij zijn wie we zijn, wij zijn onszelf, wij zijn 'raar' wij zijn anders samen, daar hebben we voor gekozen heel bewust we wisten dat het ging komen minachtende blikken gefluister over ons net te zacht om iets van te zeggen net te hard om te negeren…

Het raam met de zon erop. Ons luie waken. Lijn 3 ergens in de verte. Je naam. Het rommelig zoeken naar je onderbroek. Het missen dat met je weggaan komt.…

Ik heb de liefde opgezegd Ik heb er een punt achter gezet Ik heb je los gelaten Hoe moeilijk ik het ook vind De keus was naar mijn zin Je bent het waard om voor te gaan Maar niet voor mij als een paar Ik voel mijn verdriet Ik voel jouw verdriet Ik voel de pijn in mijn hart nu de liefde over is Maar ik voel ook rust Wetend dat je nu…

En zo stortte alle illusie in geen gevoel meer om te vechten niet meer de kracht of de zin niet weer opnieuw de wonden willen hechten. En zo ging alles stuk voor stuk kapot, geen liefde geen warmte alles weg voor altijd. en wat overblijft stinkt en is rot, en zorgt voor pijn en dat ik lijd.…

Je vindt hem zo leuk hij is zo aardig en lief hij praat over je je weet niet wat ie zegt maar hij kan niks fout doen Elke meter, elke stap is hij het of toch niet hij stelt je teleur maar je ziet niks je oogkleppen zitten nog op Je merkt nog steeds niets je zit op die heerlijke wolk totdat hij je keer op keer passeert jij ziet hem…

Ik houd de hoorn aan mij gedrukt dikwijls als ik jou bereiken tracht Onder smart om jou ga ik gebukt altijd als ik vergeefs op jou wacht Ik hoor de telefoon dan overgaan en ik veronderstel ‘t ook van jou Ik heb duidelijk voor je afgedaan mijn ogen zijn daarom vol dauw Ik wou dat je thans luisteren zou bij ‘t nachtelijk stil van mijn hart…

Hand in hand, zo stapten wij in de vroege, povere junizon Nu nòg weet ik al wat jij zei, toen, op weg naar het station Een lachje hing om je mond alsof je een geheim feit wist Van iets dat allang vaststond dat ik achter ’t net had gevist Een klein briefje gaf jij mij met ‘Iets voor strakjes thuis’ ‘Nu tot ziens’ was wat jij zei jij ging…

Zonnestralen dansten haar door ‘t haar lentekriebels zochten naarstig haar hart Evenwel maar nauwelijks verstaanbaar fluisterde ze woorden in ‘t diepe zwart Lentegeuren, ze prikkelden haar neus als verstoord reageerde ze wat verward Hij had haar net geplaatst voor de keus door zijn brief met woorden in ’t zwart Voorjaarsbriesjes speelden…

Als je hart huilt Maar je ogen niet Als je lichaam pijn doet van verdriet De zere plekken verborgen Geen emotie tonen en geen zorgen Ben je dan flink al is het niet waar Of is het praten erover al te zwaar Schaamte dat je hebt geloofd Schaamte dat je toeliet Om alles wat was beloofd Eindigde in nog meer verdriet…

Laat mij nog éénmaal met U gaan: Uw woord was mij zo strelend zacht! Beween nog eens mijn stille waan, Mijn liefde en droef verborgen klacht. Laat mij nog éénmaal met U gaan En luistren naar dit teer gerucht, Dat uit U schreit in traan na traan Om 't leed, waarvan mijn peinzen zucht. Laat ons nog éénmaal samenstaan - De wereld wenkt zo…

In zijn ogen lees ik niets meer Vroeger waren ze vol leven Met een twinkeling voor mij Maar dat ligt allemaal in het verleden Zijn gevoelens voor mij zijn er niet meer Zijn hart klopt niet meer voor mij In zijn gedachten kom ik niet meer voor Onze liefde is echt voorbij Maar beide durven we het niet hardop te zeggen Bang voor de pijn Dus we…

Je wierp je toentertijd zó, vol in mijn armen opzichtig, dat wél, maar dat is achteraf gezien maar ik zag het niet en ik was er toen ook heel erg blij mee je werpt je inmiddels zo zie ik, al in vele armen ik zie je naam in vele vormen, ik zie je naam nu zo’n beetje overal En ik? ik wil je naam nu nooit meer horen…

er loopt een meisje alleen door de straat. ze kijkt op het display van haar mobieltje. ze heeft een sms'je van haar vriendje. hij maakt het uit, zonder reden. ze rent naar huis met tranen in haar ogen. haar ex-vriendje krijgt een sms: "zonder jou kan ik niet leven" op het nieuws is er dat er een meisje is verdronken bij een beek bij…

Je bent te laat, Te laat met alles in je leven, Ook met je liefde aan mij te geven, Je komt te laat, Met de warmte die ik moest ontvangen, In plaats daar van wist de koelte de warmte te verbannen, Nu sta ik voor een muur, Dicht-gemetseld, nauwelijks doorbreekbaar, De muur breken brengt mij in emotioneel gevaar, Dus maak ik kleine gaatjes…

Gescheiden leiden wij een eigen leven, verbeelden we althans. Een stoelendans onthoudt de ruimte, opgevuld bij kans met leegte. Niets blijft over van het streven de twist te breken. In de lucht de lans die ongebroken tastbaar voort blijft zweven; op de grond zwaarden, die met angst en beven inslaan op parels van mijn rozenkrans. In stilte…

Wij hebben ook vannacht weer niet geslapen, wij hadden wel wat anders aan ons hoofd: we leken even voor elkaar geschapen, en alle leugens werden weer geloofd. Toch hebben we zeer van elkaar gehouden, het is gekomen als het is gegaan; verder blijft alles altijd bij het oude: de Moor kan gaan hij heeft zijn plicht gedaan. Er stonden 's morgens…

De strijd der liefde ........ Hoor daar de trommelslag, het einde is nabij. De strijd der liefde, ik geef mij over.. het is voorbij. Moe gestreden kies ik het hazepad. beiden geleden, beiden genoeg gehad. Uitgestreden met de dolk in mijn hart bloed ik van verdriet. Naar adem snakkend, maar vergeten kan ik je niet. Onze legers streden…

Lief, ik mors de tijd al de hele dag en het regent maar. Ik heb vuilniszakken met een koordje handig ingebouwd. Ik wacht aan het raam je weet wel, dan zet ik ze buiten. Alledrie.…

van deze plaats af kan ik alles voelen voel het in winterwind rillende gras ik voel de laaiende liefdes bekoelen steeds voel ik hoe liefde bekoeld was ik heb voor een dans in de spiegel gekozen voel hoe de nacht naar ochtenden kleurt ik voel het geuren van zoetrode rozen steeds voel ik hoe gretig de roos geurt ik kan weer gaan dansen met…