Alle inzendingen over individu

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

Je twijfelt over jouw identiteit geen masker momenteel voor handen en ook jouw schoenen deugen niet te vaak belopen verre stranden de straat is grijs, de lucht voelt koud is er nog iemand die van jou houdt je slentert maar door waar doe je het voor lente laat nog op zich wachten niets kan op dit moment jouw leed verzachten.…

'Hoe heet je?' vroeg ik, Harpo, zei hij, dat is heel bijzonder 'is dat je voornaam dan' vroeg ik, 'maar dat is toch onwenselijk' ik zei 'het is ronduit onmenselijk je kind Harpo te noemen, dat lees ik hier in Grunbergs boek, 't hoeft verder geen betoog. er zijn, staat er, wel meer onmenselijke namen zoals die van…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

De vloed sloeg een bres in mijn wering van benard zand, steen en vreugdevlees. Je droomde mijn eiland in de dag. Nu ik wakker ben moet ik het kustwater doorwaden. Zonder aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland…

in niets lijkt dit op gemberschijn op vooraanzicht zonder veel omhaal eerder terughoudend ook keert het moment in zichzelf waarbij geen sprake is van herhaling ter hoogte van de plaats die als ter plekke bekend staat de sleutels liggen verspreid over eigenschappen, gelijkend op een deur verwijderd van huiselijke kringen in een stofzee…

ik vond en zag hem op internet natuurlijk veel ouder als toen dat er iets in hem nestelde voelde en wist ik maar wat? nu weet ik wat het was het zat al die tijd al in z’n hoofd en zou er ooit eens uitkomen het waren de vogels van poëzie hij kan ze nu laten vliegen wie had dat ooit gedacht dat wij elkaar via een omweg van woorden weer…

Kind zijn kan ik niet meer Spelen is wat ik verveeld wil Volwassenheid nu is het lot Kind worden lukt me ooit Als ik een en ander afleer In het land van moet nooit…

De aarde spant zich om hem uit te stoten, de roekeloze, die haar greep ontsprong en zich naar hare rondste toppen wrong, waar 't wonder hem der luchten wordt ontsloten – Want vorsing loert in zijn gedoken sprong en heersen ligt in zijne wil besloten; hij proeft de kansen om zich af te stoten aan harde lucht, waardoor zijn schroefslag zong.…

Ik wandel door de straten, een amalgaam van onderdelen. Ze zijn met velen, werken samen: mijn ene voet gaat voor de ander, ik zeg beleefd een ander dag. Zij geven op hun tijd de brui eraan, buiten mij om, gaan uiteen, en vinden elders onderdak. Ook in een leven ondergronds is altijd werk voorhanden. Antropoceen heet het project in uitvoering…

Ik lees veel vaker en veel meer dan ik schrijf of dicht Het een gaat zonder 't ander niet het sluit elkaar nooit uit Zolang de stof van een verhaal een boek of een gedicht Imaginair is met allerhande geestvullend, -verruimende verhandelingen diepzinnig metafysische beschouwingen betoverende voorstellingen van…

Als ik zelf ten prooi val aan het doen van de dingen die ik haat, wat ben ik dan als ik mezelf achterlaat? Een hypocriete eenzaad of een showman onder een spotplaat, met de spot op mij gericht, in de wereld, het gesticht…

Hoe zit het eigenlijk met man en vrouw met haar van boven, onder en opzij met nooit meer slapen zonder zij of hij met fysiek integer vrij en blij met ongewenst intiem nu echt voorbij... Hoe zit het dan met echte man of vrouw met masculien, pendant van feminien die wij gewoon met eigen ogen zien en toch, waar blijft die ware androgyn…

dit is wat ik bedoel op zoek naar een groter doel krijgt het leven smoel zo wint het gedicht aan betekenis... ik vind het in poezie letters maken woorden en die woorden verzinnen tot strofen de zin van het leven schrijf je zelf…

Ik wil geen boormachine met tekort snoer Geen boortjes alle maten om ongebruikt te laten Geen pluggen en haken die snel zoek raken Geen nerveuze bel achter glas van een secuur waterpas Ik wil graag een helpende buur voor een gaatje in de muur!…

een ogenblik, te kort voor de verte te wazig voor diepte te weinig om de maag te vullen helder genoeg om te verhullen wat zichtbaar is snel genoeg voor woorden met in beton gegoten uitspraak er brandt een onbekend licht met kleur en stem te ver voor weerklank ogenschijnlijk…

op het tijdstip van ontwaken, gespitst op het meest iele wolkenveld dat zachtjes door het donker glijdt bereid een bestaan aan te vechten waaraan hij nauwelijks deel had; wat hij zich herinnerde is gewist op zeeniveau, ondoorwaadbaar, langs de boorden van wat in de volksmond definitief heet - wat ik niet ongedaan kan maken ligt buiten…

in mijn mondhoek een schaduwheelal daarachter een verborgen oercontinent, de blues van een land waar ik nog nooit ben geweest gezichten die bij stemmen horen en reizen bij een aankomst in gedachte een weg naar een dorp, de stad en haar lichtzee wentelwoorden; zonder dromen geen leven…

nog even en de trein vertrekt in metrische cadans op weg naar een afgebladderde bestemming gedurende de tijd dat we verbijzonderen zonder dat ooit sprake is van ‘halverwege’ al doende gaandeweg te louteren voorsorterend geknipt, geplukt, gemazeld…

Ik bewaar mezelf voor de helderheid der dingen, de schoonheid van dansende zonnekrijgers aan de bron beleeft in het spiegelbeeld die opstaan uit de schaduwen vol met herinneringen, die in wisselende vorm zich verstaan in de camouflage van een kameleon. Uit de delta’s van mijn bloedrivieren in mij ruizen, het maakt mij naamloos…

Je zit op een terras. Flarden schoonheid flarden lelijkheid, ze trekken aan je voorbij. Het mozaïek ligt in scherven op de grond, links van je, rechts van je. Je neemt het waar. Een poging tot integratie tot een geheel, is een gedachte. Deze dag belooft iets, een uitlopende passiebloem op je balkon kondigt dat aan. Een helikopter boven…

Wakker in de kleine lichtbron van diversiteit niet-rationele drijfveer, ben jij daar van onzichtbare geneugten ik, zaadje in een hersenpan geniet van eenvoudige dingen die me in vreugde laten zingen over duisternis, die mij heeft ontdekt tijdens schimmige uren van verveling voordat de liefde mij bezoeken komt in het schemerland.…

Onzichtbaarheid is moeilijk voor je relatie Rustige romantiek biedt dan geen uitkomst Met een gouden dame in je hoofd Werken aan de afzetting van je tuin Drie zijn is een moeilijk iets Wat moeten we met elkaar Gaan we verder om de gedachtes Fysiek kan het niet interessant zijn Wat we met z’n allen willen Wordt geblokkeerd door degene…

Het waren eenvoudige mannen, arbeiders in manchester pakken, weduwnaars, ongetrouwde boerenknechten en hier en daar als miskende intellectueel een bleke letterzetter. Ik luisterde ter hoogte van hun heupen hoe ze hun eigen mythen schiepen waarin een aardappel de gestalte van een god kon aannemen, kwade geesten in de gewassen huishielden…

Ook ik ben omstreeks 't midden mijner dagen verdwaald geraakt in levens donker woud, maar mij heeft geen aardse wijsheid ontvouwd de weg uit smart en twijfel, noch gedragen omhoog, en geen hemelse ogen zagen neer op mij, vanwaar hoog're klaarte blauwt m'in teed're zorg omwakend, en met stage stralen heffend naar waar men waarheid schouwt…

een dichter kan niet vliegen, noch met nat voorhoofd buiten zinnen treden en holle lucht ademen dit beeld weerspiegelt schaduw in een wassen aangezicht -in alles een tegenpool- leidt deze trap naar de kip of het ei, komen randen bloot te liggen waarlangs de vezels van de ziel bewegen? het ruikt hier naar vochtige aarde, een louterend…

bang voor buitelingen bang voor het niets voor kijken naar witte plekken op de muur angst voor het balanceren op een dunne draad over de leegte je nam de angst uit duizend levens…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit denken kon. Het is het brood wat de honger steelt, een wuivend bos die het zachtjes streelt, een bodemloze slaap in de wakende droom…

Zieken en zij die zorgen voor een ander tot op een morgen. De veerkracht van de zelf- en mantelzorg niet meer voldoet. En men voor consult naar de professional moet. De specialisten van het medisch systeem staan gaarne om het bed van de zieke heen. De betaalde vriend onmisbaar van dag op nacht als de gezondheid het leven niet langer toelacht…