Alle inzendingen over natuur

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

wanneer de avondvogel zwijgt de hemel hoge sterren krijgt en al het leven rust dan zweven geuren door het woud waar rood het zoete wit ontvouwt als nacht haar kelken kust…

Onder de hemel, bleek om Dag´s nadering, drijvend gewemel binnen de kring. Dromende spiegel zwijgend en afgemat, in lome wiegel glimmend en glad Diep van de wolken dalen de schimmen af, Donker bevolken ´t groot watergraf. Zo wel bevaren, vreugden en leed ontvlucht, doodmoede blaren doodstille lucht. Rimpels verdwijnen…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Doezelend in de avondzon De kruinen warm beschenen Reikend naar de hemelboog Reikend.....hemelhoog Bruin oranje Zonder franje Ritselend groen en geel Statig.....in gareel Zachtjes wuivend Zachtjes wiegend Luierend in de zwoele lucht Zalig niksend....zucht.…

Want elke dag breekt weer een prille morgen aan spant het hemels laken strak zonder één vouw klimt zonlicht langzaam hoger uit het oosten lijkt de natuur op levenskracht te proosten met helder sprankelende druppels dauw de vogels kwetteren luidkeels een samenzang als vederzachte stralen warmte spreiden bloembladeren zich aarzelend ontplooien…

donker drijft het westen aambeelden, dreigend zwart, met hagelrijpe kruinen en bonzend onweershart vonklichtend laadt dit kluwen zich knetterend op gang en jaagt boeren en telers meedogenloos op stang hun drachtige plantages weren zich totterdood met knallen en met schoten en hemels hagellood…

De sloot licht op door avondrood in zilverenschijn vult de ijsbaan koud met nevel breekbaar gegeven omgeeft de spaanse aak met haar felrood begeerde vleugelnoten veelzeggend ook de bergenvlieren op een hoop met rood de vruchten van weelde de steltlopers spelen op met tegenlicht bij grondmist hetzelfde dat ons boeit sprak de tegenligger…

dicht en donkergroen hangen takken naar de grond zwaar van lindebloesem voorzichtig walst zoete geur in de stille avondlucht…

ik leefde liefde lang langs lange lanen van een zomers groene lariks in weelderige bermen zocht het droog donzig gras langs water met witte zwanen waar glinsterende libelles zwermden en ik prille stilte las wuifde met mijn wimpers naar naderende mussen die ogenschijnlijk bij iedere tedere tred moederaarde wilden kussen ontroering…

Overgang naar strand: plaats waar hoop en verwachting dwingen het fiere duin te trotseren. Duin: verzekering der duurzaamheid van 't achtergelaten land. De top is ver, het zand is los, slechts voetstappen zijn lokkende sporen, die de weg wijzen naar opwindend lawaai: spelende kind'ren die vrijheid doen horen. Achter het…

Meeuwen boven een verstild landschap waar ooit monniken sla verbouwden, en getooid in pij, met monnikskap - de eerste kerk hier bouwden. De ganzen, de meeuwen en de grutto's wonen hier al eeuwen, ze voelen zich thuis, omgeven door water en rust aan de schiermonnikoogse kust. Schapen, geiten en koeien, eenden, tjiftjafs en zwaluwen omringen…

Daar waar de bloesem eeuwig lijkt te bloeien, tussen de velden echoot de wind; voorbije klanken, ritselend gras, het enthousiasme van een kind. Waar de mensen elkaar goedemorgen groeten en kennen bij naam. Alles blijft zoals het was, de tijd lijkt stil te staan. Daar waar het ritme van het water, in alle mensen lijkt…

De uitgestrekte vlakte, van een oeverloos gelaat. De rimpels in het zand, een ruw zeeklimaat. Een zilte landtong, waait de wind. Een golf, kust, bemint. Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…

Wolken rollen onstuimig voort door een donkerblauwe lucht in het boerenland gevoord buigen halmen met een zucht Dan een donderslag, zo luid de hemel lijkt te breken ver voor 'n woeste wind uit golft een groene korendeken Bliksemflitsen schieten uiteen geladen gonst de atmosfeer over 't verlichte landschap heen dalen regenvlagen neer…

alles verandert als alles verandert dacht de regelaar van temperaturen in dit voorjaar rupsen piekten keurig vroeger mooi weer tegelijk op pad met de uitloop van hun voer zomereik vers in het blad koolmezen moeten het bezuren bleven seizoensgetrouw wachten tot de dagen lengden zodat snavels zojuist uit het ei vergeefs om rupsjes smeken…

als edele ridders staan zij langs de waterkant in een rij jarenlang staan zij daar te treuren zijn door niemand op te beuren echter de lente kleurt hun hout met fijn groen en fonkelend goud in deze groengouden sluier glinsteren de tranen die de wilgen al zolang hinderen verdriet omdat zij alleen naar beneden kunnen groeien niet in staat…

Alles wordt hier afgezet het vergezicht dempt oorverdovend stil het slijk der aarde in slenken opgehoopt waar lamsoren lopen te grazen genomen eet men zeekraal met vers is iedere naam in het zeezout omgeven hiert baart men zorgen naast geluk en paart er slik aan schor in die gedachten heel wad geboren in alle rust is dit in mist…

bomenogen bekijken priemend loslopende mensen oude en verse ogen uit de boom alleen de vogels begrijpen hun ontstaan ze hadden nog gezeten op de afgezaagde takken genesteld tussen de littekens immers de meeste mensen willen alleen maar bomen met een lange kale stam of liever nog betegeld afgetopt geasfalteerd bomenogen bekijken…

In het ochtendwit ben je opgestaan en je hebt toen je mantel van licht aangedaan om in stralend geel aan de hemel te staan en gehuld in oranje de nacht in te gaan Ik heb je gezien heel vroeg al vanmorgen en toen je vanmiddag de planten verzorgde ik zag ook hoe wolken zich voor je verborgen ga nu maar slapen, we zien elkaar morgen…

Mooie vlinder met je tere vleugels geschakeerd in rood, wit en zwart mooie vlinder met je dansen op de wind mooie vlinder je raakt m'n hart…

Schuimende golven rekken zich uit en bedekken het naakte zand Helmgras wuift onder een wolkenvlucht van oogverblindende kleuren Boven, op het zonverwarmde duin tintelingen door heel mijn lijf sta ik compleet verwonderd Ik zie de geestverruimende zee het ruige tussenland een magisch veldmozaïek Ik ruik heerlijk bedwelmd alle geuren tegelijk…

Mond vol warme zoete kersen Hoofd vol flarden zomerverzen Lig ik in een wei vol klavers, muizenoren en papavers Wiebel met mijn blote tenen Schiet de pitten rond als stenen Richting wolk in vorm van hart In mijn buik een zweepje smart…

een klad zwaluwen zwermend in de avondzon happig naar modder…

de wind fluistert zingend door het dichte naaldbos hij ratelt zich door populieren en zuigt de pannen los steeds verandert hij zijn stem de wind fluistert zingend hij babbelt zich door beukenkruin tart de weerstand van de eik in een eeuwenlange strijd hij doet het water zachtjes briezen of buldert als woeste wilde orkaan tot hemelshoge…

vergezeld van minstens zeven kwekkende kwakende kikkertjes tussen waterlelies en zwanebloemen lig ik heel lekker lui languit in het hoge geurige gras met klaprozen en margrieten de blik op hemels oneindig zie daar drijft engeland achter een zittend hondje en opeens is daar spanje maar dan andersom naast een heel boze man een grote vogel…

zij zal haar armen om je sluiten en je het hart van moeder natuur tonen Haar schoonheid herstelt de eeuwige pijn Pijn gevuld met haat door het duister een gedoofde vlam zal weer branden Als de aarde weer herstelt en de ziel weer terugkeert in jullie koude harten der haat…

wie een wonderschone wereld aanschouwen wil kijkt nu mee naar de foto van mijn entree onder de lijsterbessenboom groeien saam een witte vlier een stokroos en een braam ernaast tegen het gaas een metershoge stokroos met talloze rode bloemen torent hij hoog boven de braam die met zijn doornen een rode bessenbos innig omhelst ervoor er achter…

't Is Oogsttijd. Ginds in 't donker woud verscholen, Bespiedt de Dood met gierig oog het veld; Reeds heeft zijn hand de zeis omkneld, Geen rijpende aar blijft voor zijn oog verholen. 't Is Oogsttijd. Zie hem grijnzend nader treden; Hij heft de arm, en de aren vallen neer; Zijn buit vermeert zich meer en meer, En halm bij halm…

het regent buiten de nacht huilt de druppels glijden langs de ruiten als tranen gedreven door de wind de nacht is blind ze ziet haar eigen tranen niet de wind zucht en zingt haar mooiste lied…