Alle inzendingen over maatschappij

vluchtig dwarrelt zand over duizend sporen geselt palmen waaronder psalmen ooit zijn geboren een geitenhoeder lacht als hij de kudde drijft grijnst als wind de hoofddoek van een schone verwaait een vredig dorpsdecor waarin tijd de ogen langzaam heeft gesloten voor vernieuwing buiten pas avonds als ouderen de luiken sluiten verheft…

Dit is... geen kruk maar een zetel waarop je niet neerploft Je hebt je... gekleed, opgedoft en wacht op je chaperonne Zijn invitatie op geschept papier wil je nogmaals ....overlezen De arm.... zal hij je straks reiken nadat hij je kledij heeft geprezen.…

Een keten van gebeurtenissen is het leven waarin hoop en twijfel hun dansjes doen, om zich dan weer stil langs de muur te begeven met een besef van "Er was eens ..." en "Toen ...". Vluchtig wordt er een datum afgesproken, maar de plichten zijn opnieuw niet overzien en plannen blijken met elkaar niet te stroken dus overheerst de gedachte…

waarom zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders…

Ik ga je nu ontvrienden Voordat je mij ontvrienden gaat Degene die wordt afgedankt Blijft vaak het langste kwaad Die stomme maaltijdplaatjes Van pasta of patat Of enge kinderfoto's Die ben ik echt heel zat Het is gewoon niet leuk meer Zoals het hier nu gaat Vandaar mijn drieste actie Ik hoop niet dat je nu haat Je hebt het zelf te danken…

zij scheren het gras nog korter dan het al was lachend laten ze hoge pluimen waaien wij zijn gemanipuleerd om zo met het landschap om te gaan wat adel heeft mag altijd blijven staan decors en beelden worden ons dagelijks voorgeschoteld de geesten zijn in opvoeding en opleiding bepoteld de hoeders staan al klaar maken graag een plaatsje…

de wereld verkleint of klimmen muren dichter geluid verstomt kaarten vergelen aan de muur liefdeloze boodschappen vliegen over en weer onbegrepen versprekingen kleuren vale wanden grijs vriendschappen almaar brozer aandacht staat gelijk aan onhoorbaar getik niet gelegde letters vangen stof op het scrabblebord…

mens zijn is herberg geven dag na dag van minuut tot minuut met telkens weer nieuw en onverwacht komend en gaand bezoek waar een rugzak staat op weg naar de horizon willen wij thuis geven aan voortdurende vindtocht van vreugde en verdriet depressies ook of wanhoop ook als de bagage schaamte blijkt of venijn met en voor elkaar ontvangen…

Gedachten grimmig als de maan Dat neerwaarts strijkt voor 't raam mijn Zware vleugels scheurt gekleurd in pijn In de strijd van 't aards bestaan De dichter opent een lied 't refrein Zingt met de klok als de cijfers rondgaan Aan de overkant een blues affiche voor 't raam De bluesharp huilt raakt in 't hart als bisschopswijn Warme…

ik raak zacht de skyline aan hoogbouw en de meer bedeelden die zich met auto en tuin nog altijd vervelen hoge lichtjes knipperen frequent omdat je in kleine kamertjes de ruimte uitgetekend hebt in samen delen ben je al heel snel met velen laagbouw flitst en filmt in schrik en afwering waar sensoren je bezoek te vlot registreren als…

Zij zouden knarsetanden, als ze nog Konden knarstanden, mensjes, die als bevers Zitte' in hun kleine holletjes, die toch Niets zijn als een klein maakseltje van levers, Niet van waarachtig levenden, die och, Ook wel zijn moeten zwakke ellendge bevers, Maar voor 't g'heimzinnig leven, Godzelf. Doch Gij zijt als zwakke en arbeidzame wevers…

na de grote slag eten we gehakt gekscherende de schedel afgezet en in de jonge schoten gezet gelijk de geest met de broek open en we stromen vol bier dat schuimt op de lippen denken er niet aan een brief te schrijven naar moeder naar heeroom naar de kardinaal generaal geen kettingbrief op kringlooppapier waarin woorden ons doodsteken in de rug…

ik zeg niets wanneer ik om 8.53 uur 's ochtends dochterlief naar de opvang breng en een verwaaide man passeer die een blikje Jupiler opentrekt. ik zeg niets, verbijt me niet dat Jupiler geen goede keuze is maar het tijdstip! ik zeg niets, bemoei me niet, berust, schrijf een gedicht, wat doet het ertoe?…

langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen…

ik heb vergeleken mierenhopen bekeken de stukken land die zij bestreken voor een krioelend bestaan mensen als olievlek de grond wordt omgezet in een productieproces dat honger moet stillen variatie door mechanisatie de logistiek raakt in paniek door de snelle vlucht naar de stad waar alles zich samenpakt zonder privacy en cultuur…

De brug vertelt zich in spiegelbeeld Het water waarover de turf ......verscheept Er wordt niet verheeld dat armoede is als turf het hoofd... nauwelijks boven water.…

Achter de coulissen werkt een wereld die men niet kent. Die schuift met de panelen; de decorstukken voor de hoofdrolspelers bestemd. De souffleurs die zorgen dat anderen niet vergeten; zonder dat wij immer hun namen ooit zullen weten. De ballenjongens langs de kant wanneer de bal buiten het spel is beland. De matig gewaardeerde hoeders…

zeven magere meisjes zaten bij elkaar, ze kauwden blauwe bessen en praatten over haar.. Er was dus nog een achtste, die had een foute coupe dat was, ontegensprekelijk, het schaapje van de troep. Ze gingen wel eens roken, dat deden ze per zeven want wil je erbij roddelen, dat doe je dat oneven.. Ze hadden ook een leider, al was die informeel…

heb de boeken opgeslagen gezichten bekeken en bij vlagen wist ik een naam daarna begon ik de ogen te lezen en hun gelaatslijnen contour te geven hoorde in het prononceren van lippen de volheid van tonen tot aan het zacht slissen zij openden hun hart in partieel onverwachte momenten zonder maskering van anders denken deze mensen maakten…

Wie niet gemiddeld is mag zich gelukkig prijzen. Normale mensen voldoen aan normen. Zo iemand noemen we conformist. Conformisme is een dodelijke afwijking. Conformisten sterven in de massa. Ik hoop dat u zich dat realiseert. Of altijd al onzeker wist.…

voor D. Was je niet liever thuisgebleven? Had je de oceaan niet moeten laten, breed als hij is, en heb je onze kou dan nooit gehaat? Dichtbij de evenaar is de maan een boot, een hand, een kom. Daar kan wat in. Veel zorg. Hier niet. Hier wast de maan als een doof oor. Ze leunt en luistert niet. Je hebt de man die jong maar moe was niet gekend…

Waar moet dat heen? De zomerzon. De vlucht uit de stad. Waar ligt de zin? Het verlangen om in de zomer de teugels eens te laten vieren. Waar ligt het hart, dat dan in zijn verlangen de vrijheid tart? Iets van zijn emotie met de massa deelt. Een tijdelijke verandering zoekt als het weer tijd is dat het zich verveelt, in een uitzwermende…

Smartphones snelle communicanten Vrienden voor een digitale vlucht. Een zucht voor heel even in ons leven. Niet te hoeven wachten voor een boodschap door de vrije lucht. Apples, Samsungs, Nokia's geven mogelijkheden voor de vrije vlucht. Giga bites worden met een macht aaneen geregen. Spraakkunst krijgt zo een eigentijdse communicatieve…

zit in ons streven het echte leven of doen wij maar alsof zijn de doelen al gesteld voordat wij medisch zijn besteld de maatschappij maakt mij niet blij door zo in te stappen er is helaas geen andere keus voor mij tenzij we alles negeren ballast loslaten opnieuw gaan leren met kracht uit eigen bron geen voorgekauwd perspectief…

Rivierenland Maas-Waal Kroegen, veel nat Gerstenat en anders In de week van de dorpen één vrije vijf werkdagen één zondag Met voor laatste dag, drie kerken en zeker de kroeg voor vijf volle dagen in een week gelegd Die vijf van zeven die vijf dus en één plus één Twee vrij en drie kerken en zingen Zeer zeker en beslist met dus…

Doofstommen spreken niet. Doofstommen horen niet. Toch luistert diep in hen een lied, dat alleen de ware vriendschap ziet. De stom geslagen momenten van dat prentenkabinet van isolementen. Een stuurloos wiel in de maatschappij, die geen luisterend oor heeft tussen de burgerij. De onbegrepen mimieken uitgesloten van te duiden replieken…

Er zullen altijd lieden zijn die zichzelf belangrijker vinden dan vrede. Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

Mijn pen brandt op het papier Ik zie de woorden, één voor één Gaan zij in vlammen op Het vurige verlangen Verdween En steen voor steen Bouw ik de wereld op zijn kop Maakte ik zoete zinnen Was mijn hoofd volkomen leeg Om jouw antwoord te bevragen Ben jij krom of ben ik scheef Mijn tranen vallen eenmaal Om te doven wat ik schreef Vullen…

zijn ogen waren echt verblind van mooie vrouwen, sportwagens en zo zijn geest was nog zoals van een kind hij dacht ook nog aan drie bungalows zo wou hij op een korte tijd illegaal veel geld verdienen startte een handeltje zonder spijt in het dealen van bruine cocaïne de gevolgen lieten hem vooral koud want een geweten had hij niet hij…

Wat niet te koop is, dat is echte vriendschap. Vriendschap dat spel van overleg met zachte emotionele waarden. Zonder verzuring blijft er ruimte voor begrip. Elk stap is nimmer één te veel. Ziet niet neer op de levenspech. Kijkt bij voorkeur terug op de goede dingen die zich in herinneringen bewaarden. Wat is geld waar het hart klopt…