Alle inzendingen over natuur

Soms komt nooit dichts bij huis oogt als verdwaald bijna vanzelf komen dwarrelen met de aangevroren mist als een feeërieke vleier is onze winterverwarring louter dit zijn momenten als een beetje thuis deze witte wereld wijds van klein…

spinnenweb tussen de dakspanten schitterende afdruk van draadvormige flitsen een streep avondrood doortrekt de purperen hemel lage koude lucht vervaagt langzaam in grijze nevel tot het donker neerdaalt sinister geritsel langs de dag door een stille kreet in tweeën gescheurd…

Oh! veelvormig water der zee, los me op en neem me mee. Houd mij in jouw diepten gevangen Voer mij mee naar zonnige stranden. Laat mij opgaan in wolken jouw veelzijdigheid vertolken rimpelloos glad zijn door de zon uitgedaagd en ontstuimig kokend door de wind opgejaagd. Breng mij ten slotte voor een langdurige rust en ontspanning terug…

Het is net februari maar de zon stort zich al uit over het bos. De winter rukt zich los van de bomen. En ik fluit mijn eerste lentemelodie.…

ik verlang zo naar de schuchtere geboorte van een nieuwe lente ja, het is nog vroeg en slechts in mijn gedachten ik weet het maar als het weer zo zal zijn dat mijn neusvleugels weer trillen van van zuivere grasgroene aroma waar de sfeer van gouden verwachtingen de huidige grijze dagen grijze mensen mistig voelen mij dit alles…

De dag nooit hetzelfde of elk uur of elke minuut dat telt raakt het ritme nooit de grond van ontelbare gedachten ruimte is altijd aanwezig ook al is ze beperkt nieuwe mogelijkheden maken de drang naar het ontdekken een levendigheid van natuur.…

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…

Na de regen straalde de avond En breidde zijn blauwe armen wijduit En hief het lachend gelaat van de aarde Door de dunne nevel van tranen Voor hare fonklende wimpers Weder blozend omhoog; Laat mij zo lachen hemel, En hef mijn ziel tot uw borst, En laat de dampen van mijn leed En van mijn kleinheid en van mijn duffe gedachten En van mijn…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

wind blaast angstaanjagend beukt golven hoger op snijdend zand hapt stukken duin blaast straten leeg huilt in scheuren en kieren huizen koud meeuwen vluchten landinwaarts…

vaak smelten de vlokken hier in hun val soms klitten ze samen in de vuist van een kind dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen rond de middag al verzinkt hij in een groezelige pap vandaag volhardt de vorst naalden van ijs driften rond ik rijd met lichte voet over een spiegel…

Het weer slaat om Als een blad aan een boom Een Zuidwester strooit wolken voor de zon En haalt bloemen uit hun zomerdroom Er hangt duidelijk iets in de lucht Vlucht zwaluw, vlucht! De regenwolken barsten open Het bos blijft achter, kil en verzopen Maar dan wordt het intens stil Het woud bekent weer kleur Er is iets op til In die rood-bruin-gele…

November heeft het kwaad met kil zonlicht en buien die uit zee het land bevlekken met de dreiging van kou. De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind,…

sporen lopen door het zand in korrelige lijnen van links naar rechts en omgekeerd tot zee ze laat verdwijnen toch klopt ze op de open poort storm laat haar lang wachten tot ooit de vloed weer liggen gaat verdwenen in gedachten de beklijving van het hemellichaam loopt ze beslist eens bijster want geborduurde vlinderlijfjes bedekken…

Die zomeravond was er een mozaiek van koperrode luchten, zulk een wonderschone kleurenpracht, dat zelfs God even zuchtte en wat langer wachtte met de nacht.…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

De zee is vrij en werpt frisse lucht op het strand. Meeuwen krijsen en krassen hun kreten in de vlucht. De zee is wassend water. Zij blust, loutert, doorbreekt. Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur. Zij woedt, verteert, zegent…

bergen beroering in een helderblauwe hemel ontstijgen het hart van de aarde zuivere ruimte adembenemend uitzicht stenige bodem doorsneden met riviertjes leven omgeven door zeeën rust ik visualiseer de schoonheid…

de winter traint zijn stembanden een lied van kille noten maakt het sprookje verrassend eenzaam de wandelaar waagt zich stiekem op glad ijs een dunne laag een bleke zon en enkele dappere volgelingen rond zijn voeten terwijl de vijver huivert in haar ijzige zelf vinden eenden hun weg naar elkaar tussen broodkruimels ligt er hoop…

Stil is de nacht, een koude wind blaast sneeuwvlokken naar het aardse veld en bedekt het groene gras met een deken van schoonheid. Kruiend ijs weerspannig aan de oever van de vliet. Koud en kil is de wereld om ons. Behaaglijk en vredig verwarmd de ziel ons bestaan. Geluk koesterend in een deken van liefde. Ergens op de wereld golven…

warme zomerochtend een laken ontrolt mijn naakte lijf trots sta ik op, nog een beetje stijf door het open raam waait zacht de warme wind zoekt gevoelig mijn huid…

jaarringen vertelden de sage verbonden zijn levensverhaal gegeven in acht blinde lagen zij droegen die zwijgende taal waar dromen je ogen bedekken doolt eenzaam de roep van zijn geest vertrekken stil scheurende takken daar zijn koude uren geweest toch laat hij zich huiverend zakken achter het lied van de maan schuifelen op bebloemde paden…

het grijze van de ochtend bleef de dag lang hangen in een onbestemd verlangen tot ik plots een maarts viooltje zag in het wit (waarschijnlijk wegens sneeuwgebrek) er verscheen een glimlach op mijn gezicht een grijze dag plots opgeklaard…

De hemel krijgt een lach op zijn gezicht, terwijl het wonder van het licht zich toont, en ons dan onvoorwaardelijk beloont, indien het water samensmelt met licht. De hemel opent wagenwijd zijn deuren, indien de regen bijna is verdwenen, en zonlicht ten tonele is verschenen, een prachtig scala goddelijke kleuren. Het is penseelkunst van de…

een holle stengel van vezels onderbroken door knopen waar het blad hecht van de toendra tot de tropen woekeren zijn wortels tot een halm elders opduikt hij bloeit één keer in een eeuw en verdort dan tot glimmend hout staven waarmee ik een steiger bouw om op te klimmen tegen jouw gevel…

Aan de oever van de beek lig ik in het zachte gras In het ruisen van het water proef ik mijn gedachten Woorden van een zoete smaak fluisteren liefdesakkoorden Het ritme streelt mijn gedachten en laat de woorden leven Langzaam vaar ik mee naar het land van liefde Zweef in oneindigheid op mijn zoete gedachten Aan de oever van de beek…

de ondergaande zon glanst over de waterlelie die haar blad laat hangen grassprietjes buigen onder snoeren regenkralen waar onzichtbare vogeltjes elkaar oppiepen in de ochtendmist…

de stengels als navelstrengen verbonden mer de zomeraarde wiegen ruizend ritselend de rijpheid van de korrels in de korenaren de molen scheert met zacht gezang van wind en zachte glans op wieken het kaf der blonde koppen van het koren en voorproeft de instroom van de oogst met ronde slagen het gulle graan tot meel vermalen voedend de…

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

Wij liepen in een bos langs oude dennen, varens, berken mos en spinnewebben. Wij konden daar slechts fluisteren, durfden elkaar niet goed verstaan. Plotseling hoorden wij hoge stemmen: 'Ga weg! Straks vallen alle bomen om!' Wij stonden stil, hielden onze adem in. De zon scheen, het was het midden van een dag. Een beek leek wel te rinkelen…