Alle inzendingen over natuur

Hij wandelt, draaft of loopt zijn gangetje en de barmhartige blijft staan, geeft gul en bedankt de middag voor het late licht de wolken achter de zon de poëtische blijheid op zijn gezicht voor de woorden in het natte gras zo stillend voor de hongerige die aandacht nam voor hand en volmaken van weer een nieuwe dag het paard dat hem…

Vandaag lijkt de zee verlaten een grote vlakte grijs en koud zee van lege tijd onpeilbaar diep eindeloze golven oceaan van herinnering toch schijnt de zon in het donkere water en vult geheimzinnig de stilte…

daar had ze geen bril voor nodig mijn inderhaast volwassen poesje buitenkaters vlagden mijn voordeur en zij heeft diezelfde deur met haar eigengereide geur heel bekeken aan de binnenkant afgezeken…

Oktober tovert in de bomen, strooit gouden zonlicht op het plein waar kinderen druk bezig zijn de tijd te vullen met hun dromen. Oktober en het deert hen niet dat weer de zomer is vervlogen, gaaf is hun spel en ingetogen. Geen kind dat reeds de winter ziet. Het valend blad, het valt nog niet en donkergroen het gras na regen, de avond komt…

alweer meld ik me aan bij het aardbeienplantenbevrijdingsfront en vecht tegen smeermoes en meerwortel ik duizel, het zweet breekt uit vette muggen vallen me aan en nijlpaarden grommen in de vensterbanken volgende week weer een stukje en anders opnieuw beginnen…

Hij is even terug van weggeweest. Nu is nu en dan. Toch moet hij morgen naar het bos, zijn hoofd ligt nog vol hout. Een stapel zorgen in een begroeide geest. Bij zijn bijl, op een sprei zoekt hij bomen in de kamer. En te voorschijn in wit schort, uit een deur in het lover, komt een zoon, een jager die hem aan tafel vraagt. Hij knikt en…

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

ik zag het eerst je bruine ogen in het bos waarin ik liep het was zeer vroeg in de ochtend dus ik denk dat ik nog sliep opeens stonden we te kijken heel stil naar elkaar ik dacht dat ik je kende lange benen kort bruin haar daarom vroeg ik loop je mee maar jij sprong soepeltjes het bos in want je was tenslot een ree.…

Het is letterlijk stilte voor de storm spookachtige straten bijna verlaten op een enkeling na optimist of niet in staat vastgelopen in meters file motoren oververhit vingers trommelen chaos en paniek wachtend op het oog angst zweet voor de monsterlijke kracht deuren en ramen dicht gespijkerd lijdelijk wachtend tot de tornado losbarst…

kruipend ijs sleet het dal uit alsof een zeeslang in de berg beet een flank die steil onder de spiegel dook oplopend naar een drempel van puin daar ligt de verlaten haven altijd dieper naar de bron toe in de zomer rijst het peil zoete regen aan het oppervlak zout in de donkere diepte een wemeling van plankton en anemonen haaien die…

Ik hou erg van bloemen. Crocus en pinksterroos – Zijn grandioos, Hortensia en lupine Klinken als mandoline, Lelietje-van-dalen en boterbloem Ze krijgen verdiend hun roem, Lelie en alpenroos Zijn net zo mooi als een hartstochtige klaproos, Pensee en vergeet-me-niet, Papaver en aconiet, Lavendel en rozemarijn Doen mij denken aan een oase…

Altijd weer zingt zij in de kruin Rechtop krom gevallen of schuin Tergend fluisterend vals en schril Doet lover sterven en maant tot pril Wortels verankerd in noeste grond Klauwen zij met vergroeide aders Basten ruw doorstaan rauw getij Vals belaagd door stormende daders Zingt daar niet vogellijn in gevallen kroon Laat zich door winden…

Het meer is koel En bijna dichtgevroren Een krakend oppervlak Rijp op een tak Een veer verloren Het bos is stil De hemel kil Een ree kijkt schuchter om Een kraai krast opgetogen Vanuit een boom die krom gebogen In de verte tuurt Vanuit de hemel stuur Ik zonnestralen Die koude op de aarde Doet vertalen In knoppen aan de bomen…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Een spinnetje webt de aandacht weg met oog en zorg weeft zij haar maanlichtmelodie. Berkentakken bewegen stilte tot rusteloosheid bleke stammen drogen langzaam in lengende schaduwen. Het mos traant nog maar de nacht is helder van geest.…

Ik heb gekeken en gezwegen bij het wonder der natuur verbaasd en toch ook opgetogen bekeek ik het van uur tot uur. Ik heb de zon zien zakken langzaam in de zee gekleurd in oranje tinten nam het de dag weer mee. De maan nam haar plaats in met rondom haar de sterren geen wolkje aan de hemel die het uitzicht zal versperren. En zelfs de…

Natuurgeweld alom beschreven ieder leven telt laat het overleven. Zonder scrupules geen enkel pardon steeds meer bomen verdwijnen uit de zon. De schaduwzijde nodig zoals men zegt terwijl aan de zonzijde natuur het loodje legt. Bedreigde dieren straks is het te laat beelden die sieren enkel nog de gevoelige plaat.…

met ingehouden adem, voortbewogen door diepe oceanen, brengt in kaart de zee waarin hij thuis is en aanvaardt zijn lot, hij komt omhoog, raakt opgetogen als verse lucht zijn longen vol vermogen blaast, water spuit op water, plots ontwaart hij een omgeving die hem zorgen baart, omdat hij ongemerkt is afgebogen zijn wezen is van dichterlijke…

Het leeft als het zweeft langzaam daalt 't en niets haalt 't bij zo'n wonderlijk schouwspel als dit. Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

De wind leek te huilen om wat was geweest grote vrienden met het blad dat meeging niet meer terug, maar hoog de lucht in als een langverwachte zucht de wind en het blad samen sterk en toch zo zwak stralen geel kwamen door waar wolken snel verdwenen in het niets, op de vlucht en met een laatste zucht blies de wind z'n laatste adem te zacht…

Ik struikel bijna geluidloos over wortels, trippel onhoorbaar door het bos. Als een sprookje kraakt in elke zucht de wind waar stammen elke weg versperren vinden mijn voeten het pad dat na elke bocht een nieuwe dans schijnt te verzinnen of een willekeurige slingering van groensoortig verkeer. Kleine vogeltjes maken kennelijk de dienst…

mijn raam verschuilt zich achter zachte groene tinten van bossen en bomen ik voel al wat gaat komen van najaarskleuren droom ik van nevelgeuren die allengs verkondigen dat de zomer verouderd raakt ik pluk de laatste vruchten eer de natuur het zichtbaar groeien staakt zo drijven mijn gedachten naar het veld van verwachten…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht, leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind. Ik kijk hem na geamuseerd, het is net een spelend kind onwillekeurig lach ik terug en zwaaide zelfs heel even, maar mijn geesteskind was veel…

Onschuldig rose zo zijn je bolletjes onaangetast loopt alles op rolletjes. Heel apart maar oh zo gevoelig raakt men haar aan dan buigt ze nederig.…

De wind draagt jouw stem vlucht van hier drijft op de wolken verstomt in het oog van de storm heimwee naar zijn kracht de stilte voorbij barst hij los raast droomloos over het geploegde land moe gestreden geeft hij zich over bij het stralen van de ochtend in de armen van de zee…

Vlinders zijn in vele opzichten knapper dan mensen. Niet alleen zijn ze kleurrijk, fladderen ze in uiteenlopende buikholten, ook hangen ze schijnbaar moeiteloos aan de bloemkegels van de Buddleya. Kijk, de Atalanta eet, mediteert stiller dan het dreigende onweer dat onontkoombaar als een grijze deken over de zomerse kleuren schuift. Twee…

Helderheid en licht is wat de blijmoedige krekel laat horen of laat dat mijn behoefte zijn: in de nabijheid van de grote rust ligt een zee van kalme gedachten. Het groen stilt mijn verlangen en terwijl de massa vlucht omhels ik haar aanwezigheid.…

Vol verwachting zijn mijn gedachten groot de beproeving lang duurt het wachten. Uit liefde geboren ongeduld wordt beloond blaadjes verloren is het de vrucht die ze toont.…

Ik hou van de zee in elk jaargetijde omdat ik dezelfde natuur bezit soms rustig, soms stormachtig de oppervlakte rimpelloos in de diepte kolkend wild met zoveel ongekende schatten die nu en dan komen bovendrijven voor vreemden moeilijk te begrijpen maar voor wie mij echt leert kennen die weet dat er ontelbare havens zijn groot en klein waarin…

In de lucht boven de grijze zee Verzamelt de wind donkere wolken. En tussen de zee en de wolken Een machtige stormvogel zweeft zo trots Als een dreigende zwarte bliksem……