Alle inzendingen over algemeen

En zie de lichtval op mijn handen hoe zij breekt op heldere snaren De aarde strak, haar vezels trillend een lied dat echoot in verborgen wonden Geklank van helden, stil en stervend verstrooid als korrels in de tijd Hun schaduwen dansen, vaag getekend schimmen in het avondlicht Beelden kloppen, ijl van dromen gedachten stromen als gesmolten…

in de ultravolle zon staat ze daar te shinen terwijl ze aanbidders van haar saaie Raaigras als ondraaglijke rollades voorliegt en braait vertrouwen wordt blind op haar gerijmd met plichtmatige en harteloze secondelijm om betekenis te zien in ‘t opgehoeste slijm de leegte van de schoonheid gevuld met homeopathisch verdunde taal wordt een…

Drie stuivers voor de opperkoning van de bedelaars Randfiguren onverbeterlijke erfzondaars Habbekratsers rarefratsers overlevenaars Verschoppelingen armoedzaaiers dakloos bij een kaars Hun toverlamp en glazen bol vertellen jou iets waars Voorspellen jou de toekomst voor drie stuivers, nooit iets naars Die gaan dan naar de opperkoning…

Een kind zonder honger Een kind zonder pijn Een kind dat een zorgeloos En een gelukkig leven leeft Dat zou voor een ieder kind Van de wereld toch geweldig zijn Een kind zonder gescheiden ouders Een kind zonder elk vorm van geweld Een kind dat door beide ouders Liefdevol en beschermd wordt opgevoed Dat is belangrijk wat in Een ieder kinderleven…

jij werd wakker alsof iets je naam beetfluisterde je lag stil maar binnenin bonkte oud verdriet de droom kroop terug langs je ruggengraat niemand zag hoe donker jij werd jij was weer toen en dat was echt…

Hoeveel verba niet meer manent, vervlieten in het eeuwig niets blijft voor immer een vraag voor niemand hooguit voer voor filologen, gepromoveerd in het sanskriet zich stukbijtend op raadsels in de enigma's van Rosetta maar ziedaar, ex nihilo dient zich un nez aan in het Frans herboren nazaat der Renaissance nieuwsgierig agend…

stenen dichter het laat je koud des te meer het beeld dat je beschrijft het kolkende water dat je koel, met denken naar de oppervlakte verdrijft… stenen dichter je hield het koel maar het beeld begon te schuiven het kolkende water kwam omhoog langs de scheuren van je denken en even warmde iets in jou de oppervlakte aan… stenen dichter…

Hart klopt zacht, stilte spreekt, in jouw ogen, vind ik mezelf weer. Zonder woorden, voel ik het licht, een fluistering, die nooit zwicht.…

auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben het pokerspel ingezet op rood gestifte lippen en losse slippers claxons lokken naar het feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank. de hemel staat blauw, groot en onbedaarlijk in een nooit eindigende zee luidruchtige kapers vinden bijna naakte meisjes…

Lectori salutem! Welkom bij het oog op gisteren... en morgen, met een klein beetje geluk. Talloze namen van hier en nu glijden uw binnenoor in en trekken in een dronevlucht voorbij Voor meer ontwikkelden en mondiger ingewijden blijft het boek hoe dan ook een niet al te overdreven populair en dankbaar thema, doch lastig tijdrovend…

Zachtjes glijdt de nacht langs muren en ramen fluistert een geheim alleen voor jou alleen vannacht…

Over het veld, met licht besprenkeld gras, in ochtendlicht dat glanst als glas, komt mei – fris, vastberaden, fier – en blaast de lucht zacht en mild als wier. Langs bossen, heuvels, vlakte, dal zwaait hij zijn groene hoed met zwier. Kristallen hymnes stijgen al, zijn groet weerklinkt in zonlicht hier. Met vlammen goud, die nooit vergaan…

Alles in beweging We rennen door de dagen, koffie in de hand, de stad ademt haastig onder neonlicht en zand. Gedachten flitsen sneller dan het wifi-signaal, we swipen door het leven zonder begin of verhaal. Maar soms, heel even, valt alles stil- de zon door de ramen, een glimlach, een wil. Dan dansen we langzaam op het ritme van nu,…

wat ligt aantoonbaar aan eigen waarneming ten grondslag en hoe lang is een breedtecirkel als je verder dan armlengte kijkt door de bank genomen, in het midden van grenzeloos, tijdelijk onbestaanbaar voor zover de verte reikt buiten mededinging met kop en schouders maar niet bovengemiddeld, wel altijd uniek wat blijft is nadrukkelijk…

Er gaat niets boven Een lekker bakkie koffie Genietend van zijn smaak en geur Voor de één met veel melk en suiker Misschien met een zoetje Of gewoon een ouderwets Bakkie zwarte pleur Of je de koffie nou in een kopje In een beker of een mok doet Een bakkie koffie doet wonderen Want ieder bakkie koffie Maakt elke keer een ieder Zijn of…

Sommigen houden ervan. De rest koopt chips. En da’s ook poëzie, maar dan met E-nummers. Je zoekt een antwoord in een vers, vindt een sticker op een banaan. Je denkt: “wat is dit allemaal?” En poëzie denkt: “ja, precies.”…

Ze ligt daar. Niet op een bed, niet op een matras, maar op een kluit mos die ruikt naar een natte hond met een postgraduaat in melancholie. Haar arm ligt erbij alsof hij net ruzie had met de rest van haar lichaam. En haar haar? Dat kronkelt als spaghetti die per ongeluk verliefd werd op een grasmaaier. Boven haar fluisteren bomen tegen…

In de stad waar lichten fluisteren en dromen op stoeptegels vallen- adem ik tussen mensen die ik nooit zal kennen, maar elke glimlach is een kleine zon in de regen van vandaag.…

ik schilderde zachtjes een appel rond maar hij keek op, hij had een mond een lichaam viel in nat papier verdween in kleur, bleef niet bij hier een stem achter glas zei: verdriet is traag, maar nooit voorbij ik voelde hoe het adem nam als stilte die van buiten kwam een hoed dreef traag, een deur erin ik deed hem open, stapte in…

weer klapt iets open geen deur geen dag geen meisje de wereld misschien of iets wat er op lijkt straat schuift uit witte verte arbeiders bouwen met handen die te licht zijn aan een huis dat niks zegt trappen piano’s geen ramen geen einde populieren wiegen niet van wind maar van iets dat ze weten gooien stemmen naar elkaar vogeltaal…

Dat we op één bank zaten Dat je staarde naar je rafelige kaart Dat de witte vouwen waren als de brede brandwegen zoals ze het woud dwars doorkruisen Dat we om het verste pitten spugen speelden Hoe het oud papier knisperde als de rivier Rond de bank waar we toen aten staan kersenbomen…

hoe vaker hoofdlijnen zich ontgrendelen, hoe beter het zicht er is geen maat bepaald op ontginning van wederkeer om ruimte te ordenen en een standplaats te vinden een uiterste na te jagen ter verleiding van het binnenste dat letters tot een woord schikt om het ongrijpbare vast te houden…

Ik zat in het café. Tafel vijf. Mijn vaste plek, want daar staat de leuning scheef en dat past bij mij. Aan mijn voeten lag een hond die ik niet had gevraagd, maar die blijkbaar bij me hoort sinds ik ooit een worst heb gedeeld op een dinsdag in februari. En daar, voor het raam, liep hij voorbij: de man met de lanyard. Alsof hij onderweg…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Het stijgt, als damp van een vergeten mond — een fluistering die zich vermomt als openbaring. Niets raakt mij meer. Ik ben voorbij huid, voorbij adem. Een gestolde blik in de ruggengraat van de lucht. Hier trilt alles alsof de hemel zelf een koorts draagt, een hunkering die zich niet laat doven. Licht scheurt open als een oude…

Ik stond daar. In een maatpak dat eigenlijk voor m’n neef was gemaakt, met schoenen die voelden alsof ik in beton stond. Iedereen zei dat ik straalde. Wat ze bedoelden: ik zweette me kapot van de stress en de kragen van mijn hemd sneden in mijn nek alsof ze wilden zeggen: ge zit hier vast, jongen. Ze kwam eraan. In dat witte kleed. Mooi.…

Ik stond daar, aan de rand van het water, waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans. ’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes, dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken. Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben…

Zwart is nooit genoeg. ’t kruipt, ’t sluipt, ’t zuigt zich vast aan wat nog leeft en ademt. Zwart heeft geen naam, geen god, geen bloed, geen klok die tikt in mensenritme. ’t komt niet met een schreeuw, ’t komt niet met een mes — ’t komt als een kus die niet stopt en u stikt. Zwart is geen kleur. ’t is een keel zonder stem…

de stilte schuift langs de muren alsof ze iets zoekt dat net niet aanwezig is er hangt een kleur geen naam voor maar je voelt het in je schouders iets kijkt maar zonder ogen en jij kijkt terug met iets dat niet van jou is de tijd is traag vandaag als verf die weigert te drogen als adem in een kamer waar niemand wordt gemist…