Alle inzendingen over Ingrid W.

Hij kijkt.... maar niet als ik kijk, ontwijkt mijn blik, geeft me kleine gelukjes.... gebaartjes, zinnetjes, maar onthoudt me dat ene grote. Zegt, maar niet met zoveel woorden, dat hij me missen zal. "Maar ik ga toch niet emigreren?" Nog één afscheidskus, zet me er dan zachtjes uit. En heel langzaam zak ik dan in een diepe zwarte put. Waarvan…

maar eerst zou ik een wet aanstellen dat men na w een olf moet spellen misschien ook zee in plaats van meer maar olf komt absoluut na zeer wouw dat wordt vet en geil en sjiek een beetje kunst in grammatiek…

Hard lachen Henk en Ingrid, zacht heb ik lang gejankt…

'je est un autre' Rimbaud (voor I W) Ik ben de monnik-dichter die al jaren in de moerassen van Gouda rondbagger, nooit meer de trein of de bus neem, enkel de fiets om bloemen en vogels te kussen, ik ben de angsthaas die zich opsluit in zijn veilige flat, die schrijfsels via zijn computer de wereld instuurt, zoals een eilandbewoner flessenpost…

W.) De wilde paarden komen mij beschermen, ze rennen als woeste krijgers rond mijn ineengestorte lichaam. De gieren pikken al van mijn dijen, maar jij schreeuwt luid hun valse gestalten weg, je wurgt de jakhalzen en je omhelst me alsof ik je vader ben.…

ergens heb ik het altijd geweten dat jij er was staarde ik in een spiegel zag ik je wegkijken je reflectie in een plas verkringelde een ruit in een winkelstraat bestoftte jouw gelaat maar naast mijn schaduw zag ik de jouwe je legde je arm om mijn schouders en ik voelde je fluisteren "vergeet niet Drieankerbaai laat mijn golven spelen…

op die strand in sand soek ek die see ek hoor haar ek voel haar maar kan haar nie betas nie sy is weg vertrek in die aand sonder woorde ek nie verstaan nie soveel te sê sy hoor nimmermeer sy is weg vertrek in die aand sonder woorde…

Bij P & W zag ik zes kandidaten van ’t CDA, het radicale midden ‘O Heer’ - ik hoorde elk van hen zacht bidden - ‘Laat alle and’ren ongemak’lijk praten Verander ieder in een babbelaar’ ..en het geschiedde.. is dat niet wonderbaar?…

Alsof ik oud ben, begraaf ik vrienden uit het ziekenhuis Wie er nog over is, vergelijkt het ritueel met beelden van bovenaf (en jezelf als toeschouwer) van het afscheid waar je zelf niet bij bent na de anticlimax die eraan voorafgaat J e w i l t h e t n i e t w e t e n Nee, niemand wil het weten (niet van zichzelf, niet van een ander…

We hadden weer die dinsdag in september De sfeer was ditmaal bijna opgetogen Soms las W-A met neergeslagen ogen Al mijm'rend over sneeuwpret in december Of over hét protest, of dé betoging Van lieden tegen 's Konings loonsverhoging…

Elk aandeel is doordrenkt van onbehagen De bankenbazen zijn verrekt abject Politieke oppeppraatjes? Geen effect De Damrakjongens allen beursgeslagen Wat is het toch een akelige tijd! Ja, imams geven volop narigheid!…

Lezend in boeken vlieg je overal binnen -- totaal onzichtbaar.…

(W)interzicht? Het omstandig ramenlappen van het tot berstens toe zelfstenigend huis. De klok uit de toren jatten en vlug je tenen intrekken. De klos chaos wikkelt zich af.…

Wilbur en Orville vlogen met hun kite Eerst heel gewaagd, maar achteraf best (w)right…

Ze zijn welbespraakt en Europeaan en drinken koffie uit grote mokken. rijden rond in Alfa Romeo’s dragen dure sokken. van één tot drie zijn de kantoren leeg de Commissie eet sushi of chinees en hoeft niet te klokken Als er hoog bezoek op komst is klinken er andere geluiden in de liften een Zweed spreekt zijn moedertaal en twee Finnen beginnen…

Ik bezie haar vrolijke tweevoeter oneindige eenvoud schone lijn Ze danst door de velden snuffelt aan een lange spriet maar laat zich niet vangen zelfs niet als het giet Mens dier universum cel Zij is. Orde stijl wetten onmacht Haar leven niet.…

Kijk ze nou zien zitten die dames tijdens de koffie geverfde haren in een knot een spoeling tegen het klitten luxe sigaretten in een pakje wil je er ook eentje? ik zit daar in alle glorie en bekijk het damesveld op mijn gemakje hoe het gaat met oom Jan en tante Lies welke ziektes in zijn en uit heb je nog geen griepprik gehad dan? enkelen…

rode gloed in de horizon zeevaarders zeilden in de ochtendzon deden nevelige verslagen van land in zicht tuurden voortdurend naar je glinsterend licht maar de sfeer werd grimmiger modernere boten meerden aan en iedereen weet hoe het je verder is vergaan je ijskappen smolten, een nieuw station verscheen de wetenschap zegevierde en je rode…

ver weg is de poging tot een lyrisch epos anders dan eerst weekt het beeld niet langer los de derivaten werken in als klanken zonder geluid, een omfloerste ziel het brein, uitgezaaide ranken broos en immobiel…

Je woorden raken me Ze snijden dwars door mijn ziel Het zijn ook steeds de juiste Je bent een woordenkunstenaar Je woorden zetten me aan Tot nadenken over de zinnen Gedachten die ik had verdrongen Verschijnen plots weer daar Je woorden raken me Ik laat me graag leiden Door jouw doolhof van zinnen Zoekend naar de uitgang Ik vind het raar…

Vier opslaande ogen van twee onbekenden ontmoetten elkaar alsof het vanzelf gaat lachen de monden mee wat kan liefde toch simpel zijn en toch veel inhoud hebben vreemde, wat wekte jij een vertrouwen in mij…

Praten, dat is wat ik doe praten, over van alles en hoe praten, hoe zij alles vindt praten, tegen je puberkind praten, om maar bij te blijven praten, tot je een paar jaar verder bent, en je je eigen kind weer herkent…

Soms wil je zeggen de tijd gaat zo vlug soms wil je zeggen kwam mijn kleine meisje maar terug soms wil je zeggen ik bescherm je voor altijd soms wil je zeggen dat het je spijt Maar soms kan je maar beter je mond houden…

ooit stonden wij samen op hetzelfde stuk land... het land was veelbelovend, sterk maar trotseerde in de loop der tijd zware stormen, nadien nog een aardbeving, ons stuk aarde scheurde recht in twee... ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen…

zee, een goed geoliede machine ben jij dag en nacht draai jij op volle toeren alle seizoenen van het jaar koud of warm druk of kalm wind of windstil dat deert je niet niets kan je uit jouw evenwicht brengen jouw oneindigheid, indrukwekkend doch intimiderend maar oh zo prachtig!…

als een vogel die niet meer vliegen kan, gewond en kwetsbaar zo ga ik door het leven de vraag die me bezig houdt zal ik ooit terug kunnen vliegen? mag ik hopen of is het beter van niet? begrijp je dat? ik wil niet weer zo diep vallen... en toch zal ik blijven vechten, alleen... ik weet niet hoe? me blijven afzetten tegen…

zwoele zomeravond, op de voorgrond het concert van krekels bijna windstil alles perfect in balans zoete geuren overal in de lucht heerlijk slenteren op het duinpad ik zeg je wat heeft een mens méér nodig dan zo'n zomeravond aan zee?…

ik zie de angst in jouw ogen, m'n kind iedere ochtend weer de angst voor lawaai, geluiden, chaos m'n kind iedere ochtend weer stel ik je gerust en zeg dat het wel beteren gaat ook al weet ik dat de wereld niet veranderen zal drukke wereld, reik haar toch de hand jouw wereld m'n kind, is wat anders, maar toch zo…

graag zou ik voor één dagje een kat willen zijn enkel luieren, wat eten, geliefkoosd worden ik zou ronken van plezier puur genietend als kat het leven beschouwen zonder zorgen en ik zou tot de conclusie komen ik wil nog één dagje meer... voor Chopin en Figaro…

ik zoek naar iets maar weet niet wat of hoe het is weer die leegte die aan me knaagt... daar, zie je dat? dat donkere, bodemloze gat het valt niet op te vullen toch is er nog geluk zo af en toe... geluk, tot nu toe ongeschonden, vrij ik bewaar het op een veilige plek... daar, zie je dat? op die zonnige, open plek er hangt een zoete…