Alle inzendingen over la Cène

De rupsen van de vlinder gedijen zonder hinder van koud verstild verleden en leven in het heden genietend van het blad totdat ze hangen stil en zwaar als grauwe poppen naast elkaar en vragen zich verbijsterd af waar is de zon die leven gaf oneindig lang de nacht En pas na 1000 vragen en nachtzwart lange dagen herrijst het vlinderkind…

Kom hef de glazen De wijn fonkelrood triomfeer het Leven overwonnen de Dood! Baad in warm licht dat de ruimte verguld, in wierook en mirre zoetgeurend vervult de Profetie Voorzegd aan jou en mij Zalige Amberbomen in een Hemelse VlinderVallei…

Geluk is het hoogste bereiken summum van extase zes zintuigen op scherp Explosie niet langer vast te houden overweldigend hevig kort genot als een orgasme en je weet terwijl je nog zweeft op zwoele wolken rozengeur, dat de grond beneden wacht. DIT WETEN maakt onstilbaar hongerig, eeuwig zoekend naar de top.... Een vlinder staat zelden…

komt op eigen tijd kleurig bont gevleugeld oeroud en pront levend beeld uit een ver verleden Blote voeten rimpels ritmisch in het zand stampend hypnotiserend houdt zij de vrouwenblikken vast van de maagd, de vrouw de grijze Danst zij de Moeder oorsprong van het leven verbeeldt de passie en de kunsten krachten die genezen zij weet La…

Af en toe daal ik neer verrukt, verblijd! in verleidelijke bloementuinen voel ik me thuis maar het is altijd weer te vroeg sluitingstijd... Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

In de palm van mijn hand schitterde slechts een enkele nacht het zeldzaamste stukje Arnhems Goud uniek en kostbaar betoverend breekbaar magische glans ik struikelde bij de laatste dans en liet het vallen in de Rijn berooid en wazig van de wijn ontwaakte ik vanmorgen had ik het in mijn zak gestoken was de magie niet zo abrubt verbroken…

Voor Jean De straatstenen van Ernhems achterbuurten betoveren mij met gouden gloed omdat jij hier hebt gelopen zit liefde voortaan in m'n bloed voor het Ernhems Goud Het harde leven van de straat schiep jou zoals je bent geworden in ruw ongepolijste staat zing je de blues tot rauwe rock ballads, klagend zacht verwoordend dat het…

Ik moet gaan zonder bagage jullie kunnen niet met me mee om me er doorheen te slepen of een arm om me heen te slaan als paniek me overvalt waar ik terecht kom, geen idee Ik moet alleen met in mijn rug gekwetste blikken pijn om het verlaten zijn 't is toch mijn keuze, kan niet meer terug afscheid van 't zekere bestaan een ander leven…

Noem mij niet een ordinaire Mot, Nachtvlinder ben ik, Goudroze Avondrood kleur ik jouw schemertuin. Mijn kleuren stralen onzichtbaar voor hen die slapen in duisternis ongezien zoek ik naar het Licht. Kun je mij zien dansen, zweven? Mijn koninklijk gewaad, ooit geweven met engelengeduld? De kille maan is mijn lamp die jou laat zien…

Met open ogen springen van de brug in de diepte van jou natte wereld in het duister blijven kijken met de kop omhoog happend naar lucht zwem ik zonder bandjes weg van de vlammen…

Ik ben Godin in 't Land der Blinden omringt de eeuwige nacht mij met Demonen Geesten van gestolen kinderzielen heb ik onder mijn hoede Ik was de eerste Dochter uit bloed en klei gevormd de eerste Zoon gelijk de strijd bijna verloren toen ik trappend onderlag riep ik mijn Vaders Naam Zal ik de vleugels die mij droegen op mijn vlucht…

Mater Dolorosa werpt een trieste blik vanaf haar hoge plek aan de muur over zielen die niets zien dan elkaar flanerend door Tossa Zwarte Madonna discreet wachtend op vrouwen die kussen de voeten van 't Kind Ontvangenis hopend in Sant Vincenc, mirakels in Tossa Maria, Maria moeders der smarten ook Magdalena's vurige voeten…

Toen ik je zag voor ’t eerst sinds tijden Op die plek waar ik al zo lang niet meer was Een naar gevoel dat ik had weggestopt -of dat althans probeerde- Besefte ik ineens hoe mooi je was Hoe gracieus je bewegingen Hoe zacht je gezicht en Hoe bekoorlijk je vormen Nog nooit gedacht Dacht ik op dat moment terwijl dat Eigenlijk niet kon of…

ze werpt me neer ze valt me aan ze heeft me klem daar waar ze wil ze kijkt me aan ze kust mijn mond ze bijt mijn hals daar waar ze wil ze pakt me vast ze proeft mijn lust ze likt me daar waar ik haar wil…

Aan de mouw van liefde veeg ik mijn snuit af. Mijn lichaam rollebolt in 't lange gras en neemt de geur aan van jouw leven. De vlooien uit het verleden vluchten uit mijn vacht. Jij warmt en koestert mij; Het is een uitgelaten dag!…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

De eekhoorn springt in mij van tak tot tak en verzamelt zo gedachten. Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

Een schouder van inkt, gedachten in gedichten, tranen op papier.…

De zitting tot op de draad versleten, maar het draaiwerk draait. Alles komt/alles gaat. De stoel wordt opnieuw bekleed. Het tweed vervangen door een hippe rib in groen. Mijn heit. Met zijn laatste foto plus 1000 herinneringen moeten wij het doen. Draai, draai, draaimolentje spelen. Daar komt verdriet. Het ziet je wel/het ziet je niet…

Ons leven zit vol samengeperste liefde, wachtend op de knal.…

Ik heb weer die starende droom op mijn gezicht en met enige schroom rijpt in mij een nieuw gedicht. Ik heb weer die razende stroom in mijn waterhoofd. Rust'loos beweeg ik loom, ik ben als pijn verdoofd. Dan gaat mijn hand autonoom over in het schrijven. Ik hou hem pas in toom als de woorden weer verstijven.…

Ik hoef niet zwervend door andermans vuil te gaan; mijn geluk ligt thuis.…

kakofonie van 's avonds kwakende kikkers oorverdovend mooi…

ik ben ik ben van alles wat zwerver/huisvrouw 12 ambachten en soms verliefd ik wil (er) niet alleen zijn wanneer jij mij nodig hebt ik ik ben ik ben er niet…

Wanneer zij nog half slaperig haar bed uit stapt en met verwarde haren in peignoir en pantoffels kruipt bibbert zij. Zoals vroeger voelt het, toen op de dijk de vochtige wind haar huid aan flarden scheurde en ganzen haar bij de punten van de rok naar de einder voerden. Nu staat zij in de dampende badkamer van haar flat met aan de andere kant…

ik ben gelukkig dat mijn mars mij registreert met volle schotels passie al ruimtemakend binnen zijn dampkring…

De zon maakt zich op om een spijkerblauwe lucht met goud te sieren.…

l’Histoire kent vele gezichten zoals la nuit Barthélemy schavotten Robespierre Jeanne d'Arc of l‘Inquisition tragedies die somtijds herrijzen in kwade geest en demonie hélas vers in de pers contre un danger danois dans le peloton l’évocation nu lijkt uit de start bij la Sainte Cécile te verklaren Albi's kathedraal gebouwd uit baksteen en haat…

Toen dacht ik tja, Aan mijn hoe la.…

denk nu niet omdat La Paay dit taboe graag wil doorbreken dat deze roofpoes iets nieuws heeft bedacht hoor ik ken persoonlijk wel van die vrouwen “oude meisjes“ en je hoeft heus geen Madonna of La Paay te zijn. bespottelijk? och , een kat in het nauw? maakt rare sprongen.…