Alle inzendingen over overig

Mijn harnas, mijn helm, mijn schild en rimram afdoen -- mijn hand uitsteken.…

Omdat ik geen tijd heb is ongewassen in badjas de dag verdoen het fijnst Mezelf zijn, thuis in mijn stadsbunker - voor het venster dat spiegelt aan de buitenkant Als je daarlangs vliegt zie je mussen van het voer verjaagd worden door eenden die daarna vluchten voor het meeuwenleger dat vier maal zijn snavels heeft gehard in het maagzuur…

iemand heeft mij op pad gestuurd moet aan het werk en heeft me aangevuurd men moest eens weten hoe ik me soms voel want zoals bekend tref ik meestal doel en heb me wat dan betreft van mijn taak gekweten daar waar men meestal bidt tot God bepaalt iemand anders iemands anders lot door een enkel schot ik ben de kogel geschoten .…

heden rijm ik mijn verleden maan mijzelf tot rust probeer gister aan vandaag te smeden opdat alles in het smeulend as sissend sust deze dag ben ik met mijzelf en spreek me liefdevol toe versober mijn gang en dromen het maakt me minder moe zal lentelicht spoedig komen? soms is er genade, teveel voor een moment of beperking je gaat dan…

boven het wassende water de voortvluchtige vogels een verloren verlangen welt op in zijn verweerde hart de kruiende wolken boven leigrijze golven langs de vloedlijn stapt hij over een verdronken kasteel zijn kromme vingers volgen het verzonken blauw in de verweerde atlas van overzee…

De gracht is groen vandaag grauw in de avondschemering de voorkleur van de winter Draaiende motoren, winterjassen en warmtelampen, kleine rode vlekken op de huid van de stad We willen blijven bruisen niet bij de voorraden rusten We halen licht en groen in huis in de binnenkanten van ons bestaan een gretig gevoel geen verveling, geen…

Ook werelden die we niet hebben en niet eens hebben meegemaakt kunnen we koesteren, schaatsers op de sloten van de elf steden en op de grachten van Amsterdam We kennen het van foto's en schilderijen, mode uit oma's tijd farao's, indianen en dinosaurussen de pracht van micro-organismen en het blauwe ijs van gletsjers waar nu koeien grazen…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

Hij is erg jaloers op de liefste van zijn vrouw -- die hij moet spelen.…

Moedig van de drank en voorzichtig na de roes -- valt het leger aan.…

als de zomer te warm is de winter te koud de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik het vijfde seizoen…

Ze zeggen dat het niets betekent Omdat we nu eenmaal spiegels zijn die vriendelijk teruggroeten Maar toch, de bakker kent mijn naam en de postbode is blij dat ik thuis ben voor de pakjes van de buren Gelukkig Nieuwjaar Vooruitblikkend houden we moed met goed nieuws, al zeggen ze dat het niets betekent dat er de rest van het jaar…

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen Ster, Parijs of Prinses de lijnen van mijn geluk als de randen van mijn kijken en ik bescherm me met geuren ga nooit de deur uit zonder deze zekerheid van de zegen van boven, de rode loper op mijn bedachte weg Rekken en strekken met sierlijke bogen van liefde om te voorkomen dat mijn lichaam inzakt…

Ons onbewuste is duister, dus dromen we -- van de dageraad.…

We spreken steeds meer beeld- taal met digitale iconen van Thuis Hart (in de kleur van het moment) Envelop, Klok, Pijl en Prullenbak maar iconen van verf en bloed reizen in hun wereld van bladgoud met ons mee als portretten van het leven dat we graag willen leiden bedachtzaam en paraat als een rondborstige vogel die zijn veren laat zien…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

Het Breinaaldenmuseum heeft een preutse naam die de schoolkinderen schrik aanjaagt en de onderdrukking van wanhopige en verkrachte vrouwen verdoezelt Ook het foltermuseum en het oorlogsmuseum ontberen de inspiratie door een muze Ze zijn grafmonumenten en zouden zo moeten heten Naast de ongebouwde musea van vernietigde kunst en oude…

Hij was iemand van vroeger Had een ribbenkast van staal Liep in honger en kou Zonder zichzelf te breken Maakte geen enkel geluid Hij was overal waar scherven lagen Hij lijmde het licht…

We dansten naar een nieuw jaar in de utopie van de muziek en de Gouwe Ouwe liederen van liefde verlangen en verdriet die in onze longen wonen en onvoorspelbaar ineens uit de diepte van onze adem naar buiten komen strelend of stormend vol ervaringen die ons laten voelen wie we zijn en waar het om gaat, de eeuwigheid van ons leven te…

waarom loopt het zoals het loopt waarom heeft hij dat wel gekregen waar de ander juist op had gehoopt waarom blijft het ene kind gezond en leeft de ander met een handicap door zo te zijn geboren of te zijn verrast door een boobytrap waarom is het ene kaf en het andere koren waarom gaat de een zo vroeg dood en blijft de ander te…

In schurend zand staren we naar de zee dromen we dromen en hopen we hoop wensen we wensen en luisteren we naar de wind, de wind die danst die voor ons een dansende dans danst de dansende wind, dansende wind Vandaag is vandaag vandaag dromen we dromen en hopen we hoop wensen we geluk na geluk op geluk en verlangen we wat vandaag, vandaag…

man die de woorden zoekt verlaat het huis door het raam hij voelt de pijn terwijl hij boven de bomen -verder en hoger- door het luchtruim zweeft zijn tijd is niet opgeheven hij valt niet voor eeuwig uiteen het moment is nog niet gekomen laat hem dan opnieuw nog even pijnloos zweven boven de stad -verder en hoger- laat dan…

Het uur heeft geslagen Meteen vergeten we de tijd en wensen we elkaar alle goeds en verveling toe dat zalige alles kunnen bij het rustgevende tikken van oma's klok zonder de wijzers van een agenda die Actie! roept Nieuwjaar, het besef dat de tijd in onszelf nooit voorbijgaat In één lichaam zijn we jaren aan ervaringen die niet afgesloten…

Ik ben die vrouw die een paar passen zet en dan blijft staan in de wind op haar gezicht, mijn huid voelt de wereld nieuw, de kersenbomen deze wandeling naar de winkel op de hoek om de hoek auto's geparkeerd aan de stoep zijn al zoveel meer dan het uitzicht op de ramen rondom, de tuinen schoorstenen en wolken, de wind op mijn gezicht…

Voorzichtig pak ik de doos met het nieuwe jaar  Ik draai de doos  om en om  bekijk hem  aan alle kanten Wat zal dit jaar ons brengen... Ik til de deksel op en kijk nieuwsgierig naar de dagen die netjes opgestapeld  in de doos zitten Ik zie mooie, vrolijke, trieste en gelukkige dagen en zie ziekte, verdriet  en blijdschap …

Na haar verwijten keren de straatgeluiden -- maar langzaam terug.…

De vogels zingen voor mij en voor de hennep- zaadjes naast mijn stoel.…

Kom eens op bezoek, of blijf je liever wachten -- totdat ik ziek ben?…

Stortregen, de deur openzetten, dan kijken -- we er zwijgend naar.…

Je vindt zinloosheid als je van buitenaf zoekt -- naar bedoelingen.…