Alle inzendingen over emoties

Het woord vertrouwen is gevallen Het viel zomaar uit mijn mond Ik kon het niet meer grijpen Het viel kletterend op de grond Daar viel het op de stenen Vloog in stukjes uit elkaar Stil en verslagen Staarden wij er naar Ik probeerde nog te redden Wat ik redden kon Maar het was helaas te weinig Die kleine stukjes op de grond Het woord…

open je ogen schat kijk mij even aan ik ben niet een van hen de tijd zal ze verslaan. mijn handen strelen jouw lichaam in zoektocht wat kan aanraken kan soms pijn doen daar weet ik alles van. ik kus je ogen open vragend kijk je mij aan er is te veel verdriet nog ik weet het schat ik moet nu gaan.…

pluk de dag, doe wat je niet laten kunt, heb lak aan goede raad, pis tegen de wind in, spreid je armen en vlieg van de berg, leg zout op alle slakken, stoot je voor de zoveelste keer aan dezelfde steen, grijp die kans, vlieg tegen de lamp, zoek een kluitje en loop het riet in, spring over de maan, knijp alle katjes in het donker, schreeuw…

Haar handen begonnen te trillen toen ze haar theekopje pakte ja kind, het wordt steeds erger dat noemen ze nou ouderdom Het geeft niet hoor zei ik en probeerde haar rok te drogen parkinson is erg he zei ze terwijl ze haar tranen inslikte Ik wist niet goed wat ik zeggen moest maar pakte troostend haar hand ze keek me aan en glimlachte…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…

glijdend naar beneden een druppel pijn en verdriet ik wil het wegvegen maar kan het niet ik laat het lopen, laat het gaan mijn traan…

Ik voel me soms zo machteloos,soms zo verdrietig en soms zelfs boos, soms zo verloren en soms zo verward, soms zo verlaten en soms zo verhard. Soms zo vol verlangen, verlangend naar een hug, verlangend naar de liefde de blijdschap en geluk. verlangend naar het leven, het leven met een lach, met af en toe een traantje, want AF EN TOE dat mag. Ik…

Dromen zou ik kunnen verliezen aan het geluk van slapeloos verlangen naar jouw lach die alleen echt is wanneer je naar mijn ongeluk kijkt.…

Kon ik mijn woorden van liefde vrede genegenheid door het papier drukken zou ik het doen keihard opdat men ook de achterzijde zou kunnen lezen zelfs voelen zoals blinden gevoelig braille lezen doordrukken de wereld in en dan opnieuw misschien.…

Wie is er nu werkelijk wie hij is Wie laat zijn maskerade vallen Wie praat gaten met leugens dicht Wie blijft in oud gedrag vervallen Wie wordt er beperkt in zijn doen Wie kaatst de bal steeds weer terug Wie wil zijn eigen gezicht redden Wie denkt er sluw en vliegensvlug Wie wil er alles op alles zetten Wie gaat er desnoods over lijken…

koppig bruisen de witte golven tegen de zwarte bolders, ze zien hoe veertien stoere tjalken, met hun brede, bolle vleugels de krachten van de wind beproeven ik hoor de schippers woedend tieren, het helmhout stevig in hun knuisten omvat, ik zie de matrozen bij de zwaarden, ze schreeuwen: 'het wetter is dik en swier' hun handen laten de schoten…

zittend op een verweerde bank lees ik, keer op keer, een gedicht van weinig woorden terloops kijk ik op vier zwarte zwanen staren me aan niet in staat tot bewegen versteend door een wurgende angst het is hun nabijheid die me beklemt wanhoop maakt zich van me meester ze sluiten me in ze zullen verdwijnen de vijver lonkt of honger verleidt…

Hij raakt verdwaald in een doorsnee park, ontdekt een vijver die langzaam ademt, veegt het roet van een zwarte zwaan en valt daarna in slaap van geluk. Dit moment vormt een schiereiland in de duur van zijn bestaan. Er loopt een barst door zijn denken. Hij ziet een gat ontstaan in de lucht. Zijn voet weegt zwaar en schreeuwt om woorden,…

Als een veer die dwarrelt door de lucht tussen bomen, planten en bloemen gedragen op de wind met een zucht voorbij enkele bijen die zoemen langs een vlinder zo kleurrijk en broos zijn vleugels voor de eerste maal gespreidt ze laat drogen in de zon, bovenop een donkerrode roos genietend van het nieuwe leven dat hij nu leidt lichtjes strelend…

waar ben je ik zoek je ik roep je ik schreeuw je naam je komt niet je loopt voorbij kom terug draai je om nu kijk me aan zeg iets alstublieft laat me niet alleen…

die wandelingen op Texel met de hond een mooie herinnering verworden tot gemis om wat was en nooit meer komt gestorven is in ruzie de echo van vroeger klinkt en van later of het ooit weer wordt als toen de wandelingen met de hond op Texel…

zoek geen schoonheid in bedrogen ogen zij kijken zonder glans de kilte heeft ze gewogen en naar de schaduw geleid daar spreken dorre takken met zout getraande bladen over desolate vlakten die als verstomd hun verleden verraden…

verbloem het verlies in schone zinnen en laat bezieling in uw kamers dringen tot de grenzen van de koude vrees die men in vergeelde boeken leest…

oorverdovend de stilte van de schreeuw je hart roerloos, dood de stilte voor de opmaat I love you onheilspellend…

het eiland drijft door mijn venster wiegt de zee koperen lijven geuren bloemen hoog de stad in oude steen leven doorgloeit de straten haar adem gonst verlangen drijft door mijn venster wiegt de zee…

sluiers trekken over 't land woorden zweven wervelend op een wind de zon drijft hen hoog zij lossen zich op vergroeien met het duister van de nacht licht tussen dag en droom trekken jouw woorden aan, in mij wij lieven de schemering daar ontmoeten wij ons en zijn toch alleen. sunset 25-07-2007…

Dan kijkt ze me met grote ogen weer terloops bruinkleurig aan langs me heen door me heen verkleur ik onder haar blikken verlangend naar haar geur…

Lopend langs water Dragen glinsterende golfjes Dwellende gedachten Over bezonken beslissingen van later Moeten nu beslecht Door versnelde stromen aangespoeld Voel ik mij gevangen in een web Van water Druppels Sijpelend door mijn denkend brein Vlakken scherpe zijden Van dit luw en lijzig leven Af…

Zoals de zee met haar eeuwige getijden is altijd alles in beweging: de liefde, de haat, het begeren; de stilte en de rust ondanks alle schijn van het tegendeel. Alles komt en gaat, wordt geboren en sterft weer: de glimlach en de grimassen, de tederheid en het mededogen, alles komt en gaat en niets is hier bestendig. Vervloeien van werelden…

zo mag het herfst zijn deze zomer alle neerslag komt me goed van pas voor mij geen zon en blauwe luchten ik heb liever grijs en een regenjas…

jaren slepen door het huis mijn kamer en ik zijn één we ademen en kijken in het leven van elkaar ik schrijf en zij leest smalle woorden kamerbreed met indringende ogen diepkijkend in het verborgene van ons geankerde samenzijn ogenblikken opgebouwd uit de nerven van leven in alledaagsheid van bestaan…

de spiegel vertelt mij wie ik ben van buiten weerspiegeld hoe ik er uit zie mooi, knap, geweldig maar ziet niet dat ik van binnen mijn hart leeg huil…

Langs maanden rent zij voorbij de tijd waar later haar ademloos inhaalt zijn schaduw plots verschenen onder de lantaarnpaal vlakbij die ene blauwe luifel waagt verward slaat zij beide armen om haar schouders verweren helpt niet de laatste run is wankel het ijs smelt…

Ik ben in staat om zo m'n spullen te pakken en te vertrekken de boel de boel te laten de rotzooi de rotzooi de berg puin waarin ik dagelijks eet, drink, slaap leef en voel en lusteloos voor het leven wordt met enkel verval als doel Ik ben in staat m'n biezen te pakken en de nooduitgang te nemen want waar ik niemand meer vind die mij…

Altijd honger. Een groot verlangen. Er is geen rust. Alleen maar afleiding. We moeten meer praten. Meer lachen. Het is nog steeds te weinig.…