Alle inzendingen over Bram

Glimlachen is niet verboden op huilen staat geen straf Van woorden vallen geen doden daar scheid je het koren van het kaf Er zijn woorden die bekoren geven je reden tot een lach Je moet ze wel willen horen anders blijft het een hard gelag De emotie zit diep van binnen probeert de uitgang te vinden Hij weet echter niet waar te beginnen…

Teveel geschreven nooit eens serieus Ook nu niet Niet eens voor even Verkeerd begrepen Onbewust, bewust Heb geen antwoord klaar Je zegt het maar Hoe nu verder Onder eerlijkheid bedolven De waarheid moet eruit Teveel onzin gedolven Waardering om wat je doet Sprekend hart vol liefde Wil je geen pijn doen Ongewild schreeuwt mijn gevoel…

Vervang mijn gedachten ik krijg teveel klachten En heb onrust in mijn geest moet vast van een verkeerde donor zijn geweest Of zou het zo kunnen zijn dat ik nog leef met teveel pijn Het verleden heeft zijn sporen nagelaten maar daar wil niet meer over praten Geen pijn meer voor mij ik leg alles opzij Verdring het onbewust en heb daarom…

Met het zonnetje op mijn bol ga ik de natuur in Mensen zien mij niet aan voor vol maar dit is pas het begin Er staat een frisse wind maar dat mag de pret niet drukken Ik voel me weer kind en overbrug zo hele stukken Gisteren heb ik ze gekocht schoenen met wieltjes eronder Iets waar ik al een tijdje naar zocht en me nog steeds over verwonder…

Onder valse voorwendselen heb ik je gelokt naar een mooi plekje in de natuur Ik had er stiekem al over gejokt je raakte al wat overstuur Je begrijpt niet goed waar het over gaat of misschien toch wel Wel weet je waar onze liefde voor staat en gaat het je wat te snel Toch moet je weten dat ik voor jou zal kiezen voor je zal vechten tot het…

Liefdelevolle handelingen onder het wol niets is ons te dol We gaan nog even door nu meer als ooit te voor Zweet vloeit in overvloed en op je gezicht verschijnt een rode gloed Verhit door hartstocht vliegen we steeds vaker uit de bocht Als dan de morgen zich meldt en ik door mijn baas uit bed word gebeld Weet ik dat het tussen ons wel…

Trappelend van ongeduld, nog even wachten groei is zichtbaar aan de buitenkant Niet wetend wat we kunnen verwachten of wat er straks in het wiegje belandt Zeker is dat je welkom bent en dat je met liefde wordt omhangen Ons geluk is ongekend je stilt ons diepste verlangen Een wens staat op uitkomen nog even geduld Het overtreft onze stoutste…

Zijn het je haren die naar me lonken of is het je lach Alle liefde die je me hebt geschonken is het daarom dat ik je zo graag mag Nu meer als als ooit tevoor zie ik in waarom ik van je hou Ik heb je steeds meer door jij bent mijn allerliefste vrouw Genieten van de dingen samen met onze kleine in de wieg Een heerlijk leven, dat kan ik wel…

Tederheid in je handen lieflijk gezicht Stralend witte tanden eindelijk gezwicht Goedheid is je streven vriendelijk van aard alles kan je vergeven eindelijk bedaard De twinkels in je ogen de lach om je mond Ik heb tegen je gelogen de cirkel is weer rond Probeer te vergeven een verkeerde stap Een fout voor het leven niet eens voor…

Even de frisse lucht in de donkere nacht lonkt Weer even goede zin de frisse lucht verjongt Lampjes branden alom ik zet mijn tred aan Loop een beetje krom maar wil er toch voor gaan Op weg naar het feest het feest van het kind Ben er jaren niet geweest wilde toen zelf worden bemind Nu is er weer een reden nu kan ik samen gaan Te…

Geef me even wat ruimte geef me even wat lucht Geef me even de rust opdat ik van opluchting zucht Laat me even tot mezelf komen laat me even gaan Laat me even bezinnen dan kan ik het straks weer aan Nu is alles nog donker zie ik nog niet het licht Voel ik me buitengesloten zonder mooi vooruitzicht Gaat de toekomst weer voor me stralen…

Ik maak even pas op de plaats even neem ik mijn rust Mijn gevoel is nu bovenmaats alsof ik door de duivel ben gekust Levend op de laatste bonen gezoet door de honger van het gemis Lijkt een ieder mij uit te wonen als ik me telkens weer vergis Zonder doel voor ogen beleid is van de baan Vuile was hangt te drogen en ik begin er niet meer…

Hoe sterk het licht ook straalde het was haar lichaam dat faalde dat niet meer in staat was de strijd aan te gaan hoe mooi de toekomst ook had kunnen zijn, alles was nu van de baan Langzaam dovend licht voor die nare ziekte gezwicht De strijd gestreden alles wat rest is het heden en verleden Niet meer samen dromen over de dingen die nog…

Vergeet niet de zomer al ben je niet zo'n dromer Vergeet niet het leven probeer te vergeven Omarm het geluk ook al brengt het je van je stuk Zie hoe de kinderen spelen zich nooit schijnen te vervelen Hun fantasie slaat op hol ze zijn er zichtbaar van vol Het ongenaakbare in hun spel soms zijn ze lief, dan weer fel De ondeugd straalt in…

Ik heb geen inspiratie Het is daarom Dat ik schrijf Gewoon wat ik schrijf Het zij zo zonder doel Dat ik zonder bestemming Eeuwig schrijven kan. Het is simpel vrij. Oneindig schrijven, Een schrijver zijn droom Met pen race op het papier Zonder grenzen of dat het rijmt Maar onvermijdelijk Ook aan de schrijver zijn droom Komt een…

wat een pracht om een zacht benepen stem zo ad rem zich uit te horen spreken moed is een flakkering van hoop een stap naar voren als het kaf en het koren worden gescheiden en bescheiden stemmen oprijzen onderdrukkers merken tot hun afgrijzen dat zij niet langer sterker zijn dat de teugels hun ontglippen de wereld op zijn kop gezet en…

de balans tussen dromen en leven is soms voor even wazig en zelfs onbepaald zou de last van contemplatie ook wegen op een simpel wezen? Zijn de rede en reflectie middelen tot overleven? Nemen zij ons bij de hand? Is afstomping soms een zegen? Voor ons strijdende geweten we kunnen er soms niet meer tegen we vallen van ons evenwicht…

Krioelend zoeken wij connecties geinspireerd door imperfecties voortgedreven in ons leven door een onbepaald soort streven verwonderd zwerven soms gedachten zonder richting, onbestemd vrijgekomen krachten werken vormend, ongeremd ingeklemd of vrijgevochten stoeiend met een ideaal torenhoge aspiraties zwijgend maak ik toch kabaal.…

Geweld als permanente staat de kindertijd ontnomen 't wapen, verlengstuk van emotie de dood, ultieme consequentie van een leven zonder hoop. Van binnen leeg en koud bevroren, waar moed iets fatalistisch heeft waar dromen lang al zijn verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje…

Het is zo fijn je klein te voelen een zandkorrel in de woestijn een stofje dansend op een windvlaag om er zo-wel als niet te zijn…

Regen, kou en duisternis Een enkel licht, een ritseling Voorzichtig fluiten van een vogel toch is er stilte Betonnen warmte, gemetselde geborgenheid krioel geleid, in goede banen De ander als gezelligheid een groet of glimlach, vluchtig. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten zoveel dat je wordt opgeslokt Het hoofd…

Het groene maisveld, rank en wuivend, gulzig reikend naar de zon. Zo onbevangen, omarmend en vergroeid. Dienaren bestuurd op afstand, als brandstof voor een raderwerk. Voer voor vee of voor kanonnen, eeuwig vervangbaar. Als in een cyclus, gevangen in een repetitie. Dodelijk, zonder pardon. Als knop gebroken, onvolkomen, bediendes van…

Soms voel ik mij een lenteblad, dat zich brutaal laat beschijnen, vroegtijdig, een pionier of een verkenner, kwetsbaar, dat wel. Een nachtvorst of een forse windvlaag, abrupt een einde. Toch ben ik sterk, trotseer de wereld, en laat de wind mij zacht bespelen, zuig de regen gulzig op, verrukt over mijn jonge leven. Reikhalzend naar een…

Op zoek naar een glimlach, een vriendelijke blik, de oppervlakte doorgeprikt. Ontwapening de wereld is mijn deelgenoot, geen vluchtig vertier, maar een eeuwige kompaan, mijn mentor en minnares, stressvol en ontspannend. Mijn podium…

Reikhalzend als een toren, spits ik mijn oren en vang gefluister, als ik luister. Duizenden stemmen, een geheel. Een symfonie van gekrakeel. Dit is ons collectief geweten, opdat we niet zullen vergeten, wat was en wat er komen gaat, ik sta paraat.…

Dichte mist als een wollige deken, beschermende bedekking, maar de onbekende verte verschuilt zich, laat zich niet kennen, verborgen, maar toch aanwezig. Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte... De verste verte, haar kop naar beneden, haar kont omhoog, spieren gespannen, loerend, klaar om onbezorgdheid af te straffen, om…

Het mysterie van het leven, een cliche gedrenkt in woorden, uitgekauwd tot in oneindig, toch steeds weer pakkend. Ik snak naar begrip en wetenschap, gevoelsmatig neem ik afscheid, neem 'sapiens' met korrels zout, nietig, niet verdrietig. Ik rust in vrede.…

Er hangt een dreiging in de lucht, een diepe zucht, blik naar de hemel, alsof we wachten op de schemer, of scheuring van ons warm cocon. We leven door en maken plannen, toch zijn we onderhuids gespannen en voelen we de tijdsgeest drukken, die scheurt ons fundament aan stukken. Er sluipt een angst door het gewelf, een vage vrees die maakt…

Regen, kou en duisternis. Een enkel licht, een ritseling. Voorzichtig fluiten van een vogel, toch is er stilte. Betonnen warmte, massieve geborgenheid. Gekrioel geleid in goede banen, groet of glimlach, vluchtig doel. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten. Zoveel dat je wordt opgeslokt, het hoofd omhoog en boven water…

Gelukkig maar, geen allochtoon, de brokken automobilist, of erger nog, zo'n rare moslim, zo'n vreemdeling, zo'n extremist. Geen koren op de Wilders-molen, geen voer voor wolven in het bos, geen brandstof voor de haatmachine, beroering, in plaats van gehos. "Gewoon" een Hollander als dader, verbijstering, "Hoe kan dat nou?" Is het nu…