Alle inzendingen over John Ewbanks

De sprookjeskroning! Men bedacht spontaan een meezinger met breed gedragen tekst Maar ‘t lied werd door de boze heks behekst Zoals dat in een sprookje hoort te gaan Toen kwam de held, te paard en met z’n lied En deed de heksenvloek pardoes teniet…

Rijk voel ik me met dit Herwonnen leven dat zich Met het pigment van uiteenlopende Kleuren heeft gemengd tot De kleurigste verf die bij Elke gemoedstoestand past, Alle scheuren vult, en de Overgebleven plooien in mijn Gepijnigde ziel gladstrijkt…

mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

We laten achter ons Wat we mogen laten gaan Een periode voor nieuwe dromen breekt aan De wereld zal weer spelen Een ster is ons voorgegaan Het roodborstje zingt haar lied Zoals ze altijd heeft gedaan…

John Lennon, Martin Luther King en JFK, Zij hebben aan den lijve ondervonden, Dat dromen de vrijheid niet garanderen. Maar als dromers en dichters niet bestonden En we vrede slechts door oorlog leren, Waar bereiken we dan nog onze vrijheid mee.…

Hij is een slechte imitatie van John Wayne, hij verdrijft die Obama maar wat graag, van Hillary verliezen is zijn biggest pain, maak je kippeborst maar nat, ordinaire blaag!…

Één century bestaat het Centre Court Celebrities met strawberries en cake En Cliff die Summer Holiday zong leek Naast John en Suzan Baker even lord Daarna mocht men het heilig gras betreden De tempel die het tennismekka was Voor Borg en Connors, Agassi, Samprás De helden uit een glorierijk verleden Maar eentje zat dit feestje toch niet…

Melancholie overvalt de lente die wel wil, ongeduldig mislukt en de rode loper naar de warme zon niet uitgerold krijgt grijs en helemaal van de wijs Verwachting, laat me zachtjes je hand nemen, vertrouwen op de gouden dageraad, vermoeden van Utopia. O godallemachtig moet toch mogelijk zijn ! Nog zoveel pijn, zo diep, een traan bij elke…

in de kleine werkplaats verft de zon de krullen goud, terwijl de hand van de timmerman snijdt en zaagt en schuurt aan het kruis van hout, waarop hij nagels ziet en bloed en 's-nachts als in de hoek het manshoge kruis te wachten staat op wat morgen zeker komt, droomt hij vreemde dromen vol van geweld en tranen, maar niet op zijn gezicht…

ik zit de zon schijnt over velden zover achter mijn gezicht ik keer in luwte achterover gedachten stromen uit het licht van gouden kleuren zie ik sporen ver weerkaatsend in een dal ingeperkt door de flarden van een jeugdig ideaal beelden stemmen in mijn denken door het weelderig gegroei hoor ik ruisen…

Ik heb je als zandsculptuur opgebouwd vanuit droge korrels gaf ik je jouw gezicht met mijn vingers miljoenen verwerkend vormde jou vanuit een loze massa je belijning ragfijn door kosmos omhuld steeds dieper groef ik in mijn binnenste haalde jou eruit liet de wereld je zien totdat de storm je ondermijnde en ik moest toezien hoe jij…

springvloed na schokgolf de aarde rekte haar spieren nieuw landschap ontstaat…

blauwdruk van vroeger verstild slapen de dieren gevangen in steen…

waar je ook belandt, je wordt - nu of later teruggevonden in het woestijnzand of in het zeewater in Parijs of Londen maar ben je in transito het spoor verloren, gewoonweg in je eigen geest verdwaald dan ben je, vrij vertaald, voorgoed incognito het beeld dat angstig naar je terugstaart uit het spiegelglas toont alleen maar wie je…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

helblauw van de lucht bekroont het goudgele graan de zon lacht voldaan…

stil sluipt het water bedwingt rotsen en bergen haar wapen is tijd…

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

een grammetje "G" voor wat uurtjes van bevrijding veel te duur betaald…

een tuin van stenen verzameld door eeuwen gevangen in ijs…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…

haar wereld is zo klein geworden, dat zij de wanden van haar geest kan aftasten met haar handen. het waanproces, waarin zij speelt dwingt haar tot schaar of mes. emotieloos kijkt zij, bijna verveeld, hoe het staal haar blanke vel streelt tot het bloedt; elke snee precies zoals het moet. op haar armen kerft…

geen ander uitzicht dan het stukje hemel dat tussen de tralies als gevangen ligt geen vluchtweg staat nog open dan de weg naar binnen, waar een soort leven verdergaat alle dromen afgekapt; de trein rijdt nog wel verder, maar jij bent te vroeg uitgestapt elk denken ingekort; als in een cirkelgang rond en rond gedraaid tot je er gek…

verscheurde wolken zon kust het zwarte water nog slapen golven…

een gokker waant zich in het paradijs; met één op zeven kun je niet kapot misdadigers ontlopen het schavot elke misdaad is gewoon altijd prijs! oplossen hangt niet af van percenten, zorg eindelijk eens voor meer agenten. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - (slechts 15% van alle misdaden…

mocht toch de vrees niet ongegrond zijn dat God een reus is op voeten van leem dan is geloof niets meer of minder dan besturingssysteem waarin elk bestand door het virus van de taal is opgelost en waar gebeden, hand over hand, zijn verworden tot ongewenste post de werkelijkheid hergeprogrammeerd in nullen en enen; de oude waarden…

ik heb zo vaak uit losse hand je lichaam op papier gezet nooit verder dan het silhouet je sloot voor mij je dromenland ik zag de onschuld van je ogen maar hoorde niet je dubbeltong die suikerzoete tonen zong en mij keihard heeft bedrogen hoeveel codes ik ook kraak jouw lichaamstaal is ongebroken dit terrein blijft altijd braak de sleutel…

zo stil was je nooit als in de blankhouten kist verstoken van elk levensteken nog net herkenbaar alsof er iets is weggegrist waarop je niet raakt uitgekeken verbleekt tot marmer bekende trekken uitgewist elke kans op terugkeer geweken onomkeerbaar dood alsof God zich heeft vergist en je zo weer zult gaan spreken…

najaar is heimwee onder leigrijze luchten sterven de bomen…

de kale man kijkt naar de maan met zijn handen in zijn zakken hij heeft zijn ochtendplicht gedaan want het brood is bruin gebakken en boven langs de hemelbaan daar groeien de sterrentakken het lijkt of ze heel langzaam gaan net als glinsterende slakken de kale man lacht heel voldaan maar laat zich niet verlakken al gaat hij op zijn tenen…