Alle inzendingen over haartjes

- - - - - - Dus ook al zijn je haartjes wit, dan is dat heus geen makke. Ook blondjes oogsten lof, vooral bij wie ze bruin wil bakken.…

Het is moeilijk haar te horen, blonde haartjes onder haar oren glanzen zacht in het licht. Ze deugt niet, is wel 'n gedicht. Vaag hoor ik de vraag: mijn mailadres? Ik aarzel, niet op tijd bij de les. Een bleke baardling blijft nu staan. Zo zie ik haar even later gaan. Ze zoent hem op de mond; hij legt zijn hand op haar kont.…

die mij bijeenvegen in vaandels los- lippig licht dat het water het dichtsbijzijnde geluid van aanraking weer- spiegelt dat de maan achterover stort in een struikgewas van pasgeboren sterren het is waar dat het zal doorgaan het is waar dat ik drie vrouwen naakt op het strand van Marseille heb gezien hun lijven drie geplooide zakken hun haartjes…

Met mijn duim, doorblader ik alle haartjes alsof het een flexibel sprookjesboek is. Een zalige, bijna hypnotiserende film speelt zich tegelijk voor mij af, vanaf het eerste haartje tot het laatste: vanaf haar binnenkomst, het lebberen der pareling, het voorgerecht, de coq au vin, het heupend dansen, maar vooral: het p(l)akkend nagerecht.…

In sliertjes en slipjes, Gestreept-groene tipjes, Gesproten uit velletjes bruin, Uit stronkjes en blaartjes En rafele haartjes, De krokusjes bloeien schuin. Al de een over de ander Verrijken ze elkander En pronken, pralen van zon; 0, dat is wel zeker, Dat nooit gouden beker In goudgloed het van hen won.…

Maak er desnoods een snol van die als geen ander flirten kan met haartjes op haar bovenlip en in gebloemde slip heel hip. En die zuigelingendruif die haar de weg verspert tot elke fuif, kauwend op zijn speen, almaar kwijlend op haar been, knip die maar uit het script.…

De oudjes leefden zo bedaardjes, Pieter is een schand op straat, Zie zijn hoed staat op drie haartjes, En hij kijkt als een soldaat. Misselijk zijn al zijn trekken Hij mag stappen als een pauw. Foei die rooie en blauwe plekken! Lippen als lazuur zo blauw.…

Geen vest zonder knopen, Geen hart zonder hopen, Geen haartjes in de inkt! Geen brandbrief gekriebeld, Geen tafel die wiebelt, Geen sleep van logees! Geen zwakte in je spieren, Geen kamers die gieren, Geen beenen voor vlees! Geen wangunst of schrafel, Geen dertien aan tafel, Geen deuk in je hoed; Geen zondag met regen.…

Z’n kneveltjes staan hem zo schots, Steil boven z’n prop’re mondje, Die hij eerst stijfde met wat snots; Nou kijkt hij door de haartjes, trots, Net als een IJslands hondje. Z’n lippen zijn vooral niet zwak En zijn trompetterswangen, Die staan zo stijf, zo straf, zo strak, Men zou met zo een bullebak Wel jonge duivels vangen.…

getekend in handen vlammend klaarwakker dat zei ik toch niet een ademloos lichtgewicht honingmerk en stuifmeel van levende klaprozen blauwe velden korenbloemen als ontpopte hoofden eenogige wolkenloze lucht waar dromen vandaan tevoorschijn komen als zijderupsjes zich in duizenden meters spinnende talen op grijsgroene moerbeibladen bedekt met haartjes…

Daar, in de eerst versierde struiken, Door de zuiderlucht gekust, Zien wij ook het eerst ontluiken Mingekweel en liefdeslust, Wordt ook 't eerste bruiloftsfeestje Door de grasmus voorbereid, En hoe netjes 't lieve beestje Haartjes door zijn bruidsbed spreidt!…