Alle inzendingen over vos

heb niet met magie gespeeld tover nooit uit dozen ben ooit een goochelaar geweest blijf in mystiek geloven alle sprookjes kwamen boven van goede fee tot boze geest samen hebben we genoten aan de rand van het bos de oude vos is er nog steeds steelt in plots bewegen de magie van het ogenblik helaas onze mystiek wordt niet gegeten…

mijn lieve kleine piranha jij dook diep in de zee altijd in de diepe zee je brak mijn kluisters open naar vrijheid je schonk ze aan de zon je hield me nooit tegen in mijn liefde voor de regen die op mijn dromen viel…

Het water onder de brug schildert een tafereel het tafereel van twee mensen van een opa en een kind Het kind ziet de eendjes kwakend rond het brood wijst zijn opa op het hert, de vos, op de wonderen der natuur Maar Opa ziet slechts het tafereel het schilderij van wijsheid en dromen een traan spat op het water uiteen "Kijk eens Opa!…

Als de wolf zijn tanden verliest En de vos zijn streken Wordt het schrift des dichters Nog altijd argwanend bekeken Maar de oude geleerde uil Die leest vanuit alle hoeken Begrijpt de essentie ervan Hij leest dan ook andere boeken Maar meestal zijn alle dieren het eens En laten kritiek achterwege Uiten lof voor hem die het schrift beheert…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

dan de leugen als dronkenen en kinderen hem ook niet meer spreken en daar het oog van de naald verstopt in de hooiberg de weg niet meer ziet zoek ik vruchteloos in het doolhof naar de vuren die de rook veroorzaken en stel ik me tevreden met een half ei terwijl ik in troebel water naar de nagels van een doodskist vis hoor ik de vos…

Hooft begroet zijn vriend Vos(sius) door woorden van Vondel te citeren: 'laat zestig winters vrij dat Vossenhoofd besneeuwen, nog grijzer is het brein, dan 't grijze haar op 't hoofd, dat brein draagt heugnis van meer dan vijftig eeuwen, en al haar de wetenschap, in boeken afgesloofd, Sandrart, beschans hem niet met boeken of met blaêren,…

verplaatst tussen hier en nu diep bewaard ongeleid en puntgaaf er bestaat eigenlijk geen rassenmenu een onbeschreven blad zonder vos die zegt tegen de raaf.…

wat kan de herfst mij nog vertellen over vallende bladeren over de kraaien die in de bomen luidruchtig zitten te vergaderen over de reeën die hopen op hun vlucht de schietgeile jagers te kunnen ontlopen over de vos die een prooi verschalkt over een verre ezel die het melancholieke geluid van de herfst uitbalkt wat kan die toch zo adembenemend…

Zo bleek al haar haren zo bleek is haar huid Haar ogen lijken donker van haat en nijd Haar lippen dicht op elkaar geperst zodat ze niks kan zeggen Haar stem lijkt net een stel oude remmen Mensen kijken langs haar heen Alsof ze niet bestaat Zeggen geen woord maar af en toe fluisteren ze haar naam Mensen vinden haar raar en denken…

Buiten lijkt het zo vredig Van binnen is haat Stiltes lijken donker Terwijl de zon hoog boven de hemel staat De wind vind zijn weg door de takken Hoog hoort hij zacht gekraak Het lijkt hem niet te deren, als hij langs het beekje gaat Vogels zingen hun lievelingslied, maar voor hem klinkt het raar Zijn gevoel lijkt verdwenen in zijn ochtendvaart…

Gulzig drink ik van de stilte. Contrasterende tinten staren mij aan, waanzin in de meervoudige betekenis van het woord. Ik waan mij in een netwerk van zorgvuldig gecomponeerde buigingen en strekkingen. Stelselmatig poog ik concentratie te verheerlijken. Gevoelens beneden het vriespunt, doch hittebestendig. Hijgend…

zachtjes maar zeker zie ik mezelf langzaam naar beneden zakken het drijfzand is te sterk zodat ik niet in staat ben om een krachtige hand te pakken eenzaam en zo alleen zakkend naar de diepte van mijn afgrond angstig kijk ik om me heen met de wetenschap dat voor mij het einde gekomen is had ik maar eerder een duidelijk signaal afgegeven…

ik stond bij zijn buro vol statussen te sterven bijna van verdriet zijn pen schreef automaties: 'valium drie keer per dag' meer niet ------------------------------ uit: 'Schiereiland', 1979.…

In een bejaardenhuis wachtend met smart elke keer angst dat je weer zal gaan hoewel leeftijd met het lot heeft getart het "houden van" zal nooit vergaan Als ik later oud ben...…

straks komt er een dag dat wij hand in hand ons droomeiland kunnen betreden alles achter ons laten zodat wij ons paleisje met verse liefde kunnen bekleden dan kunnen we samen naar de sterren kijken vanaf een romantisch beschenen balkon zodat er intense rust in ons lichaam heerst veroorzaakt door de prachtige horizon twee…

vechten voor elk stukje grond dat naar ieders wens gecreëerd is door de tijd heen met vallen en opstaan schreven wij geschiedenis geen mens die krachtig genoeg was om onze vriendschap ten gronde te slaan angstvallig probeerde een ieder een ronde te kunnen doorstaan hopend dat het gevecht zal kantelen zette de ridders…

vol met zelfverzekerdheid begeef ik mij door straten van geluk alles zo prachtig dat vergelijkbaar is met Rembrandts meesterstuk willen pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

met de duistere dood in ogen vliegt een engel om zuivere ziel geheel rustig en onbewogen voldoet het lichaam aan het profiel een toereikende hand durven pakken waardoor het hart op aarde wordt gestild het lijf in de grond weg laten zakken je geest op zoek naar het hemelse schild langs sterren die schijnen kan het land der liefde worden…

bij tegenslag in het leven komen nare gevoelens boven drijven van het geluk waar ik naar wilde streven zal maar weinig overblijven tranen die bevriezen in ogen die verslagen zijn mijn eigen ik verliezen uit het ooit zo sterke brein met de wanhoop nabij zoek ik een uitweg zoals blinden bij nacht en ontij zal ik die nooit vinden toch…

wanneer ik in de avond naar de hemel kijk verbazen ogen zich door schone schijn een paradijs zo breed van omvangrijk geeft een warm gevoel van samenzijn de maan symboliseert het levenslicht opgebouwd met stenen van geluk elke klinker op elkaar afgericht dat resulteert in een uniek meesterstuk het tafereel laten omspannen door sterren die…

ik strek mijn ogen naar sprankelende sterren gedachten in mijn hoofd vervlogen laten emoties niet versperren genietend van het maanlicht laat ik mijn hart ontwaken met een prachtig aangezicht doet het naar meer smaken in verbazing verweven begint een onnatuurlijk schouwspel engelen die boven mij zweven zo mooi als een model met liefde…

als de wereld bloedend is door wonden en er geen uitweg is voor geluk wat zijn dan nachtengalen die muziek uitzonden terwijl ze bewust waren van dit dramastuk kan de zon dan blijven schijnen met de mens al hun wanen zonder dat planten en dieren wegkwijnen in een plas doorweekt met tranen de aardbol is compleet bedorven in wat goed en fout…

vanmorgen is mijn hart ontwaakt het laagje eelt op mijn ziel verdwenen verdriet in het leven vrijgemaakt daarvoor zijn hoop en geluk verschenen rode rozen zien bloeien in een wereld vol zonneschijn waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais…

als lentebloesem over het land heen strijkt komen vlinders met rijk aan kleuren een heerlijk bestaan wordt hun aangereikt met al die verleidelijke geuren aan een rand van een meer zit een zwaan haar toekomst uit te broeden omgeven met een romantische sfeer zal ze haar kuikens voor gevaar gaan behoeden op een bankje langs de waterkant…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

ik voel mij als een trots schip dat zeeën der liefde verovert waar prachtig helder water tot blinkend kristal wordt omgetoverd in mijn gevulde gouden ruim heb ik miljoenen exemplaren geluk dat ik wil delen met een ieder als troon op een machtig voetstuk maar plots hangen daar donkere wolken die alles behalve vredelievend zijn als piraten…

mooie woorden door jouw geschreven klinken als een nachtegaal die oorstrelend zingt met de liefdesklanken die elke letter omringt ben ik als een veer in de lucht gaan zweven heerlijke dromen die leken uit te komen vervlogen in de hemel als bliksemlicht die binnen enkele seconden verdwenen uit zicht waardoor mijn hart vol met geluk is ontnomen…

door jouw charmes kan er een roos in mijn hart groeien een rode bloem die tot prachtige kleuren in mijn lichaam kan bloeien de kracht dat jij geeft zorgt dat een zaadje tot een mooie verschijning kan ontpoppen en jij; jij bent het sprankelende water dat mijn wortels vol passie met liefde kan toestoppen…