Alle inzendingen over emoties

Vlinder mij naar de zoom van de aarde Een plek waar ik weg kan schuilen De serene adem van vrijheid mag proeven Waar mijn tranen mogen huilen Kus mij naar de hoogtes van liefde Waarin ik mij kan laten afdalen Een passie van genot mag smaken Laat mij drinken uit je liefdesschalen Vlinder mij naar de zon van licht Een plek waar ik mijzelf…

Warm en zwoel was jouw lach helder en jong je geest oprecht jouw blauwe ogen die spraken nog het meest jij las de pure wanhoop schreef het geheel aaneen verpakte zoete stroop in woordjes als "alleen" verdreef de donkere wolken lachte de zon naar de nacht gaf sterren gouden randjes sprak zinnen zwoel en zacht riep heel hard om het…

Geluk is een moment Een gevoel van binnen Een tinteling zo zacht Een gevoel van winnen Geluk geeft je vleugels Waait soms even voorbij Een geur die blijft hangen zo intens mooi en vlakbij Geluk zomaar op je pad Zorg dat je het herkent Soms is het maar even Geniet van dat moment!…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Verwissel me niet met een vreemde die jouw hart slechts tijdelijk neemt maar je wezen onberoerd laat terwijl ik in gedachten meelijd als vervreemding daarna toeslaat Vermeng me niet met jaloezie dat zwaar explosieve mengsel slaat een gat in ons schilderij dat treurig zijn verf laat vallen naakt zonder inhoud achterblijft Vederlicht…

Hyperventileren, draai nog een keer rond, gaan kan je nergens, leven aan de grond. Bekijk me niet, je ogen die me eren, zweten tot en met, hyperventileren. Langzaam lopen langs het water, dansende lippen, Limburgs getater. Licht geruis, lieve woorden ingraveren, je schoonheid maakt me zwak, laat me hyperventileren. Donkere en kale woorden…

Dalen naar een afgrond, keer op keer, laat me zweven op vertrouwen, daal niet neer. Witte wolk, door rook bevangen, laat me los, houd me niet gevangen. Handen omarmen zacht gefluister, koud en kil zijn de woorden die ik beluister. Blaadje groen, grove gezangen, jouw zachte schoonheid houdt me gevangen. Een kabbelend beekje, een briesje zo…

Tussen botsplinters en rotsscherven Over een luw slagveld -Koolzwart met rode spatten- Wil de dwerg zijn naam kerven Een speerpunt in de aardkorst Hij jut zijn veulen op Het gulden spoor schendt de flank Een hittegolf breekt in de kop Mat hem af zonder klank Achtergelaten in een ruim vlak De winter wacht. Een lichtkegel splijt het gewelf…

De avond voor het duister breekt het zwijgen van de dag omwoelt haar donker denken schenkt bezield die ene lach de nacht voor altijd eenzaam onder het schijnsel van de maan verwoest gesmolten zinnen verdrijft gewonnen waan de ochtend voor het weten tikt zware uren naar het noen op jacht naar nog een leven vergeet zij het verloren toen…

Uit een ketting van woede breek ik mij los, waarheid en leugens, total loss. Ik zie je gaan, ik zie je komen, luidkeels roepen, onzeker dromen. Mooie woorden om me heen, een kreet van angst, ben weer alleen. Antwoorden zoeken, staren naar de grond, waar is de wereld waarin ik je vond? Een kille ruimte omgeven met angst, maar het gevoel…

Woelen doorheen een dikke mist, een vraag die naar een antwoord vist. De vergeving die ik zoek maakt me zo bang, het houdt me vast, levenslang. Het kijken naar de horizon laat me dwalen, ik zoek de kracht om mijn liefde te vertalen. De vergeving die ik vraag klinkt als gezang, laat me terug leven, levenslang. Een gevoel van verlangen, keer…

misschien is dít het wel, heimelijk nog hechten aan wat ooit verloren ging aan vage schaduwen in de schemering, een zacht geruis een verre roep, een geur een oude afdruk in het zand iets van droeve leegte voelen in een stille polder terwijl er een zwalkende dierbare vogel vluchtig in het niets verdwijnt…

Ach eigenlijk heb je alles al Je koestert je even nog bent nog blij met wat je zoon je als presentje bracht Een nieuwe, onbekende vrucht die je doormidden sneed Uitlepelde met een lach hem beroerde heel zacht…

Schaamte maakt hem lelijk Getooid met spinsels van venijn Een poging tot stuntelig geluk Een gevel van laffe lach en domme schijn Dan vlucht hij zonder slag of stoot Sidderend van stroom De weerstand barst Zwier hem bij het schroot Zijn handen stotteren Loze uitsteeksels! De tong plooit dubbel Omsingel hem Hij heeft een leger tolken…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

Zij had haar liefde keurig aangeharkt hartstocht op de paden onmin in de schaduw jaloezie binnen de perken Maar het miste perspectief geen verdiepte dieptes met verzwolgen gevolgen De rozen bloeiden zo vroeg dit jaar zij keek met handen maar een doorn drong stekelig in haar vinger witte rozen rood Zij keek naar het pluisje het…

Tussen de deuren Van ons begrip Zit het slot van onbegrip vast Zullen we samen Een nieuwe sleutel maken Om de deuren naar tolerantie Te openen En elkaar beter te begrijpen…

z’n bol is los z’n vlag hangt uit ziet hij fluit zoens en fluitekruid surplace de Josse daar komt zijn zoon gezet zijn eigen toon ‘het stijgt je naar de bol ouwe geeft dat jou lol je maakt me hoorndol’ hij flapt er uit - de ijdeltuit - ‘ik ben als gedicht alom op zicht ‘t is nu bekend ik ben erkend als eigen merk in de dichterskerk…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

Verlangen, dat doet toch een mens een leven lang; verlangen, en niet blijven hangen aan bloesems of takken, het blauw van de lucht, maar altijd maar verder, en altijd maar voort... Verlangen, een ademtocht even, een groeten, een beven en altijd weer voort met enkel een woord, een verder verlangen... In stilte herlezen, van heimwee…

dag sprak de nacht terwijl zij haar schaduw toedekte en verdween in diep duister onder het vier seizoenen dekbed even was glanzende zijde haar zijde niet meer het arme schaap, ooit wollig en gewillig gaf hem kaal geschoren van katoen nog dieper kroop zij vergat even dat na elke verdwenen nacht een nieuwe dageraad ontwaakt…

Bang om te vallen Dus sta ik maar niet op Bang om te praten Dus zwijg ik maar Maar soms in een seconde Van hervonden moed Hef ik mijn hoofd Steek ik mijn nek uit En open mijn ogen Ik hoor dan de muziek van hoop Hoe hard ik ook probeer Tanden op elkaar De angst uit mijn ogen huilend Toch vind ik de sleutel niet Om mij te bevrijden…

De dagen die ik somber was die tel ik niet die doen niet mee in de droge diepte van mijn ziel kansloos te overleven liggen lijf en leden niet meer aan wie ze toebehoort de dag vindt zijn bestaan terug wanneer het duister is een schone kans te breken naar het licht het hoofd vol leegte ingevuld en uitgedaan van opgedroogde tranen…

Ik kom terug naar huis. Ik loop traag de trappen op en adem in... Ik wil opnieuw het dunne wolkje ruiken van soep, bereid voor mij. Ik wil aanbellen en horen hoe jij naar de deur gelopen komt, zien hoe die opengaat en voor mij de ogen stralen van een heilige. Ik wil je gouden tand zien blinken wanneer je lachend uitroept: - Kom binnen meisje…

In mijn hoofd kolkt een vulkaan De schepen achter mij verbranden Het vuur wordt langzaam aangewakkerd De modderstroom glipt door mijn handen Het dorp is geëvacueerd Iedereen is op de vlucht geslagen Geen mens om mij te redden Want ik ben zo losgeslagen Ik ben bij mezelf gebleven Ik groei alleen op vruchtbare grond Wanneer de…

Haar benen snellen voort op het duinpad naar de zee opgewaaid zand dempt haar woeste passen de ogen gesloten voor de schoonheid van een nieuwe lente strikt zij haar zinnen in een knoop ontworteld en verbijsterd vertrapt zij schelpen nietsontziend verbrijzeld zij het heden en swijlens nieuwe scheuren worden geboren lijmt ze het verleden…

Als ik het even niet meer weet heb jij dan het antwoord wil jij dan vertellen wat ik vergat of wat ik misschien niet heb gehoord ? Wil jij voor mij spreken als ik naar woorden zoeken moet de zinnen voor mij formuleren maak jij dan alles goed ? Wil jij eventjes mijn oren zijn als ik weer niet kan luisteren en de verloren woorden opnieuw…

gewetenloos wordt je een poot uitgedraaid een ander knijpt ongegeneerd je keel dicht steekt een stok tussen je benen inter- actie waar je niet goed van wordt met wijd opengesperde ogen beleef ik de benauwende realiteit waarin onvoldoende ruimte is om te ademen laat staan eisen te stellen aan de luchtkwaliteit met een uiterste krachtsinspanning…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

Je moet me geloven vertrouwen en beloven, dat wanneer het zo hard waaide, bladeren gingen fluisteren je het verschil zocht tussen horen en luisteren Wanneer ruizen harder werd dan dromen, de juiste afslag genomen. Dat je hebt geluisterd en gekeken, gedronken, wou breken als wat je geloofde niet waar was slechts weerspiegeling in een plas…