Eindelijk rust...
Verbeten, gekwetst en verward
zit ze nachten beneden
te schrijven.
Herinneringen blijven
knagen vanuit haar verleden;
maken haar soms zo verstard.
Iedereen waait het weg en zegt:
"Dat is voorbij".
Doch niet voor haar;
een beweging of gebaar
brengen weer beweging in de gedachtenbrij
en daardoor voelt ze zich zo slecht.
Ze had het kunnen vermijden,
eerder moet gaan.
Tja, achteraf...
Ze was te laf
hield vast aan een bestaan
om de buitenwereld te verblijden.
Innerlijk was ze een zielig hoopje mens
met zoveel angst, woede en wanhoop
in haar gehavende ziel,
tot een engel in haar schoot viel
en samen met haar uit het diepe dal kroop.
Hij vervulde moeiteloos haar vurigste wens...
Geplaatst in de categorie: emoties
Dat geeft weer moed om verder te gaan met dichten.
Groetjes, Liesbeth Gielen.