Alle inzendingen over overlijden

Nauwelijks nog het gezicht herkennen, verschrompeld in de dood, bleek en koud als ijs, lange haren ingekort Voorbij droefheid en pijn het lichaam achtergelaten de ziel vindt zijn plekje wel tussen hemel en hel Misschien even terugkomen als een voor- of achternaam valt in een gesprek, genoemd in boek, tijdschrift of krant…

terug kan halen je bent immers dood val ik tandenknarsend stil ik heb je niet gezocht waar was je in dat ongeziene gezin hoe kan ik je vinden wie was je ik heb je niet gekend ik weet niet wie wij waren op papier teken ik je uit verder reik ik niet nu ik je niet terug kan halen…

Maar wie ben ik oh heer, te zeggen te jong, wie ben ik te beweren dat dit niet kon? Wie ben ik oh heer als ongelovig persoon, te beweren dat dit niet goed was, heel gewoon, wie oh wie ben ik om te zeggen oh heer, deze vrouw nog niet, heb je enig idee oh heer, wat ze achterliet? Vast wel of doet dat er niet toe? 34 jaar en een hartstilstand…

Het is teveel: De leegte van de bladeren in de winter Het teveel aan sneeuw dat onbeschreven de velden en de wereld uitwist tot niets Daar kan ik tot komen; tot niets, want niets van mijn verlangen komt meer tot mij Ik wijs de winter af; de dood; de stilte, de leegte daarbij Deze witte winter, dit blanco blad ik zal haar moeten…

De stoel die plotseling leeg is De leuning en het zitvlak; alsof 'ie eerder leven kon. Zo bewegingloos, eenzaam en stil Vergiste de klok zich maar.…

Ik ken mijn oom van vroeger van sporthal zuid en van Ookmeer daar speelde ik als kind handbal die tijd komt nimmer weer Hij groette met een grote zwaai als altijd enthousiast speelde het liefst nog met ons mee de graag geziene gast Nu is hij in zijn hemel kijkend op ons neer vertelt ons het is goed geweest al doet het afscheid zeer…

Ietje Heermina GEB. 06-09- 1954 overleden 18-09-2015 Daar lig je dan, terwijl het niet zou mogen, daar rust je dan terwijl het niet zo mag zijn, daar ben je terwijl wij met zijn allen zo intens verdrietig zijn. We weten, dat je geen pijn meer hebt, we weten dat je daar bent waar we allemaal weer samen komen, maar het…

Na mij is er niemand meer die nog wil weten wie ik was daarom geen foto’s meer ik houd het liever vast en ga terug naar het blauwe jurkje in het gras lachende tanden met een spleetje stukje bij beetje begrijp ik dat dankzij en ondanks soms tot hetzelfde kunnen leiden dat toenadering niet altijd meer betekent dan vermijden en dat de…

het zijn niet de dagen die zo leeg zijn het zijn de nachten eenzaam koud daar waar jij ooit lag ligt nog je afdruk waar ik precies in pas soms krul ik me even op en laat me dragen door een kuil in het matras…

Hij heeft de sluier opgetrokken van z'n verleden dat als een knellend koord littekens van verborgen pijn en verdriet op z'n ziel achterliet In z'n laatste interview vertelt hij alles met bevlogenheid dat gaf hem lucht en is nu in z'n zelf gekozen "stilte van het licht" gevlucht…

hier sta ik dan en vragen stel ik met jou waarom moeten mensen dood waarom - waarom nu waarom deze mens vragen duizend-en-een keer op keer het antwoord weet ik zal niet komen nooit hier sta ik dan zonder antwoord zoals jij hier staat in de donkerste dagen aan het mens-zijn verbonden en sluit verslagen aan in de stilte van het…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht... In memoriam Joost Zwagerman, moge hij rusten…

Mijn handen zijn het Die kiekeboe spelen Met de dochter van je broer. Dol als ze is op dat gekoekeloer. Schaterlach in de box. Mijn handen zijn het Die haar de lucht in gooien, Keer op keer, telkens weer. Verlangend naar steeds meer. Paardenstaart in haar nek. Mijn handen zijn het Die plotseling beseffen Nooit jouw kind te zullen…

Dit is zo'n moment dat de klokken even stilstaan dat alle bomen hun bladeren verliezen dat kinderen wenen en niet buiten gaan spelen het is zo'n moment dat niemand weet hoe het te stoppen de bodem is drijfzand je grijpt je geliefde bij de hand drukt hem stevig vast maar hij lijkt weg te glippen het is zo'n moment dat de wereld verstild…

Depressies werden hem fataal, hij kon niet meer, sprak soms nog een taal: ben blij als ik tien over tien nog haal. Hoe open was hij, hoe intens ziek en moe. Hoe triest is het te weten, dat eigenlijk iedereen en niemand echt heeft geweten, dat hij uit puur zelfbehoud, de laatste stap moest zetten. Ik hoop oprecht, intens dat…

Joost Zwagerman; 1963-2015 Als één van de Maximalen* streefde hij naar meer vitaliteit in onze poëzie levenskracht die van de strofen mocht druipen, zeker en immer voor eeuwig in het licht In 't slot van jouw leven de afronding reeds waar nabij was jij overtuigd steeds minder aan het wikken en het wegen Gewaardeerde poems in samenspel…

Zelfmoord? Waarom? Eens te meer het besef dat we 'depressie' niet begrijpen Net een nieuw boek uitgegeven kon hij in elk tv-programma komen en iedereen zou weer aan zijn lippen hangen maar zijn lippen waren blijkbaar al dood, hij wilde niet meer praten zoveel heb ik van hem gelezen in de kranten over kunst en het fascinerende…

ik heb jouw laatste dagen geteld op de vingers van mijn hand wij wisten wat zou komen verdriet groeide met het uur jouw stilte werd verstikkend en op den duur vulde mijn stem de kamer met het herhalen van jouw naam…

Straks wacht ons een wreed gericht. Dood moeten we. Dood! Dood! Dood! Daar helpt geen lieve moeder meer. Geen gebed. Geen smeekgedicht. Stormwind jaagt door kerkhofbomen. Ik huiver in een versleten jas en beef. Bloed blijft door mijn aderen stromen. Doden ontbinden, maar wat doe ik? Ik leef! Doden genieten in volle rust en vrede. Doden…

Het leeft en huivert, een klagen zonder zich uit te kunnen spreken leed een blanco bladzij van jouw kleed zich lezen laat op deze stille dagen Een zeilschip vaart sloom voorbij wij liggen op het nog warme zand ons wacht geen verre overkant slechts eb en vloed en dood tij Jouw blik beroert een verdriet grijs als de maan in de nacht koud…

Zonder begeerte, zonder hoop op beloning, ook niet uit angst voor straf, de roekeloze, de meedogenloze schoonheid te fixeren waarin leegte zich meedeelt, zich uitspreekt in het bestaande. Laat de god die zich in mij verborgen houdt mij willen aanhoren, mij laten uitspreken, voor hij mij met stomheid slaat en mij doodt waar ik bij…

Toen Z ij n e stem, wellend uit diepe nacht ... Lichtend gelaat zag 'k over mij gebogen; Ik staarde in kalme, vriendlijk blikkende ogen: ‘Kom met mij,’ wenkten oog en lippen zacht. Mijn Gids had vleuglen, en op vleuglen vlogen Wij de aarde langs, die droomrig, dauwbevracht, Opglansde een wijl. Dan hoger, tot in pracht De sterrenzeeën om…

. . . . . . . . . . . . . . Zoals de golven gaan en komen, Komen en gaan, Den schoot van heur moeder, de zee, ontnomen Levenbelaân; Zoals de bloemenkindren komen, Bloeien en gaan, De schoot van heur moeder, de aarde, ontnomen Levenbelaân; Zoals de starren gaan en komen, Schittren en gaan, De schoot van heur moeder, 't heelal…

De nacht is donker. - Buiten hoor Ik Z ij n e schreden gaan; ‘t Is of zij pozen… Of zij voor Mijn drempel blijven staan. Blijven zij pozen? ... ‘t Is of mijn hart Stiller en stiller slaat; Of mij een grote, rauwe smart Plotsling te wachten staat. De deur is dicht. Mijn lamp brandt hel, En weert de donkere nacht. Ik hoor Zijn stille roepen…

't Is het Leven dat henengaat, Stadig, stil, Als zoveel dat altijd verder gaat En toch niet heengaan wil; Als elke tik van de klok, die uur Nà uur slaat, En nieuwe voortdringt, en ze één voor één, Eén voor één sterven laat; Als elke vonk in de vlammende haard, Vuur een poos, Door 't vuur geboren, door 't vuur verjaagd En geblust…

mijn verdriet heeft niet iedere dag dezelfde naam soms kan ik het niet benoemen gevoel van lamgeslagen zijn in een overvolle winkelstraat omdat ik denk jou daar te passeren een onbekende vrouw die langs mijn lichaam gaat laat jou voor even wederkeren…

Na een ogenschijnlijk eeuwig leven is haar lichaam nu gestopt en zal waarschijnlijk ´n eeuwig leven haar geest zijn bij ´n God niet in een Koninkrijk van welke heerlijkheid maar in het Energierijk!…

stel je valt dood van je fiets en niemand die dat weet of ziet langzaam groeien de planten over je heen en je wordt opgenomen in ja, in wat laten we zeggen het bos iedereen die je mist in de verte wat tranen geen kist of toespraken niemand weet waar je bent je ligt ontbindend onder mos en varens maar niemand die…

Het overvalt me iedere keer bij de deur die opengaat het tafeltje met een foto de bloemen in een vaas een kaars die opflakkert. In luisteren was jij goed Jij hield van positief terwijl ik sprookjes deed van Roodkapje en de Wolf de Wolf en de Zeven Geitjes. Jouw sympathie had de wolf die jammerlijk verdronk met stenen in zijn buik maar…

Het is vandaag een dag die ademt in haar sfeer herinnert aan de lach een glimlach van weleer De dagen zijn verstreken in het ritme van de tijd wat na de laatste tikken haar ter rusten leidt Vergeten doen we niet natuurlijk is er verdriet maar ook dankbaarheid voor de nu afgelopen tijd…