Alle inzendingen over Eberhard van der Laa

"U moet boeten", zei de belastinginspecteur, "uw aangifte stelde ons zeer teleur." "Bij ons heerst het gevoel", sprak hij beleefd, "dat u uw gegevens uit de duim gezogen heeft." "Liegen is doodzonde", vertelde hij kortaf, "en daarvoor verdient u zonder meer straf." "Om te beginnen", zo ging hij voort, "ontnemen wij u ambtshalve…

Ze sprak al bijna onhoorbaar, in haar blik ontbrak de horizon, maar ze zat nog in haar stoel, daar bij het raam of op het balkon. Wij konden nog samen theedrinken, het kopje bevend in haar hand, maar ze hield zich groot en flink en de thee ging net niet over de rand. Veel later besefte ik pas hoe belangrijk ons thee-uitje en het drinken…

hoe angstig waren wij tot Gij ons met vurige tongen spreken liet hoe bevlogen jubelden wij een klare hymne zongen wij Uw woorden van recht en vrede gaandeweg in ons ontketend onstuimig de wereld in…

De carpoolstrook is van de weg verdwenen Het spitsvignet zit niet meer op de ruit Het rekening-chaufferen is weer uit Het compact rijden is zelfs nooit verschenen Eén kokosnoot van Keith hield echter (dank!) Enorm veel weggebruikers op de bank…

Vliegen lijkt te appelleren aan mijn dichterlijk gevoel Schuivelend ga ik langs het witte wolkendek denk ik over ’t leven na Tot de laatste vlucht zal komen en ik uittreed uit mijn lijf Maar met mijn gedachten dan voor eeuwig in de wolken blijf…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…

ik droom mij blinder dan versluierd licht stem harp en luit tot vrome bede schouw deemoedig Sions heuvels beween het verloren vergezicht…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Ik voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er…

De NVD ziet toekomst in de jeugd De club beweert bij hoog en ook bij laag: Ze zoekt een antwoord op de grote vraag En zijn over de scoringskans verheugd De stem des volks is danig van de kook Maar die gaat straks vast op in fijne rook…

Toen ik door het maanlicht liep En de paden meed, Bang, dat ik de tuin, die sliep, Wakkerschrikken deed Door het ritselend gerucht Van mijn kleed en voet - De oude bomen! die een zucht Wakkerschrikken doet. Toen ik naar de vijver ging Door het korte gras, Naar de boom die overhing In de vijverplas, Waar het water inkt geleek…

water spoelt kwistig over de Brabantse wal wolken verdoezelen mijn verre blik in donkerblauw en grijs wind jaagt mijn lijf in vlagen vooruit laat me dansen als een dronkeman in golvend gras en vluchtig avondlicht…

De TROS is gebrouilleerd met zanger Bauer Ze doen nu zelfs zijn platen in de ban Daar hebben ze veel exemplaren van Frans was dan flauw, maar dit is nog veel flauwer Maar als het echt zo werkt, zeg ik: hou vol! Lange Frans! Baas B! Ga ook naar John de Mol!…

Het kerkhof van een getto. Stenen. Stenen. Gezichten die niet zeggen wat ze menen. Hangende handen. Lusteloze voeten. Ze waden door een eeuwig puin. Ze moeten. Maar op een zolderkamer gaan ze leven. Vertellen. Menselijk bewegen. Even. Ze worden vogels, fladderen en wiegen. Tot aan 't plafond. Dan weifelen ze. Liegen. Schrompelen samen…

Bijna elke zomer naar de brug over het water van het Nieuwe Kanaal schepen, zwemmers, boze schippers mee laten sleuren door binnenschepen buiten en haast altijd mooi en warm weer. De brug trillend als weer een trein zacht glijdend over de ijzers nog lang geen verroeste glorie bij het verlaten van de stad verbinding zoekt met de provincie.…

Zoude ik mijn liedjes, de vluchtige, lichte Liedekens zingen, gelijk ik ze zing? Zoude ik zo lustige liedekens dichten, Zo het mij naar mijn lust verging? Zoude ik mij spelender- wijze vermeiden, Dingen bezingend, die buiten mij zijn: Vrede - van 't vee in de vredige weiden, Vreugde - van bloemen en zonneschijn? Zoude…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

De kleine keeper in het grote doel was reeds 9 maal verslagen achter hem hoorde hij het gejoel het was meer dan hij kon verdragen. De bal was hard en glad al 9 maal ging hij naar het net en niemand die wist dat hij in stilte bad o, heer, lag ik maar in bed. De kleine keeper in het grote doel werd nog 7 maal gepasseerd en toen, in het algemeen…

In een grillig verloop, via hoogst ongewisse wegen, ontrolt het leven zich, in vele actes en iets minder delen als een toneelstuk waarin je wel een rol moet spelen, ongeacht het talent dat je van huis hebt meegekregen. Even is er applaus, dan slaat het noodlot toe, een vreselijke wending en door angsten geplaagd, meedogenloos de bühne, voort…

Gezocht: persoonlijk pasje met als plaatje Een oude kerel met een flinke baard Een boek waarin hij vraaglijstjes bewaart Een punthoed en een Piet als beste maatje Hier het verzoek uw tas 'ns na te lopen; Ik moet er nog het e.e.a. mee kopen…

Klokslag 7, dan wandel ik met m'n hondje. in het Noorderplantsoen steeds hetzelfde rondje. Maar voor de nodige variatie in 't vertier begin ik soms daar en dan eindigen we dan hier. U weet niet waar het plantsoen is? Dat geeft ook niets. Ons rondje doe je in vijf minuten op de fiets en ik, die het parcours zo dikwijls heb verkend heb het…

Er rilt een koude wind over mijn rug ik hoor vage stemmen uit de verte, echt horen wil ik ze niet een dichte mist verspert mijn zicht alleen mijn eigen ziel wil ik zien lopend door dorre velden sleep ik zware lasten mee nee, ik kan niet meer terug wanneer de stemmen luider worden vliegen ze langs mijn oren; ik wil ze niet meer horen…

soms geniet hij nog van kleine momenten van een kleurige paddestoel langs verwaaide paden zijn tere hand gedachteloos in de mijne het verschraalde leven stilaan moe…

Meen, zo ik zing, vol liefde zijn mijn zangen, Niet, dat mijn mond de schamelheid vergat Van 't hart, dat open stond om vreugd te ontvangen, Maar, waar de liefde nimmer binnentrad; Mijn lied is immers vol van uw verlangen, O Liefde, die ik steeds heb liefgehad! Waart gij gekomen, toen ik u verwachtte, Ik had met diepe vreugde u ingeleid,…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

heldere sterren verstillen kleine uren tot verwondering verwijzen mens en wereld naar grenzeloze vrede…

De Nederlandse man is lang op zoek Iets leuks, aparts, in goede kleur of maat Wat de krijger niet meteen verpatsen gaat Dan wel oproept tot de boer-met-kiespijn-look Of wat noopt tot wanhoopspakjes in 't gezin Met de zakdoeken van vaderdag d'r in…

De gokker die gelukt zoekt in het leven Besteedt geen aandacht aan de statistiek Zijn keuzes zijn zorgvuldig en uniek En eindigen doorgaans op nummer zeven Wat zéker is bij jackpot of echec: Een actueel gedicht op deze plek!…

rode roos vlamt vuur in het hart van de winter overwint warmte…

Bewijsstuk van een Gejaagde Jacht naar de eindstreep waar aangekomen je te moe bent - doodmoe - om je lauwerkrans met het lint RUST ZACHT in ontvangst te nemen…