Alle inzendingen over emoties

nachtstaren enkel een streepje licht ogen weer open ogen weer dicht in stilte denken zou er een later zijn... het doet nu al pijn dat het ooit afgelopen is dat ik je dan zo mis en ik zou willen dat ik het beter vertellen kon hoe je mijn leven kleurt in een liefdesrode zon © Hilly Nicolay…

Al maanden voel ik me niet fijn als ik alleen ben of als er anderen bij zijn Zelfs in gezelschap voel ik van binnen een pijn besef ik nu, terwijl ik staar over dit plein Zo fijn om niets uit te hoeven te leggen aan de pleintegels, die toch niets zeggen Geluk, verdriet: van alles gaat er door mij heen en het enige antwoord is: steen…

besef de waarde van vrijheid door het te zien te ervaren door jouw met haar aard toe te doen aarden werkelijk vrij te zijn niet gebonden aan rolstoel bed cathethers of weet ik wat voor andere slangen niet meer die ellenlange witte gangen naar een eng diep verborgen apparaat - op weg naar vrijheid of niet - geniet waar je kunt geniet…

vertel me niet van de buitenbeulen ze slaan het merkteken van de rode dood ze lachen in jouw ogen kom nu in mijn veilig nest ik heb de takjes glad gevijld de bodem zacht verdonst vouw je vleugels en vlij je neer hier staan we in onze vederlichte liefde als het winteren gaat de bomen kalend en jij nog steeds van mij en ik…

Dit keer was 'k er weer voor een film en om te praten 'k Zag je zitten in je groene shirt Natuurlijk mond op mond gegroet We liepen door hallen, langs trappen Dan grachten met geraniums, de Dom, luisterden naar een zingen Bekeken kruidentuin en zochten 't filmhuis voor kaarten Dan wilden we een soep maar mobiel bleek in het filmhuis nog…

Kon ik ze maar even stoppen. Even laten zwijgen, even stil. Ze doen niet wat ik wil. Ze knijpen nooit een oogje toe. Doen niet wat ik verwacht. Ze zwijgen nooit, vooral des nachts. Een paar uur vraag ik maar om wat vergetelheid. Ze gunnen me niet die tijd. Ik vraag alleen een beetje moed, om iets te doen, wat moeilijk is, waar durf…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

hier kom ik je tegen tussen letters en dichtersdromen een vlinder in de zomerstorm je draagt een mantel van liefde als een fladderlichte omslag gerangschikt in een aardse vorm ik zou met je op willen vliegen het draagvlak verdelen sierlijk, soepel, onkreukbaar zweven schrifttekens rusten op de wind dwarrelen naar de aarde daar raak…

Wanneer de mist is opgetrokken, de vogels zich laten horen de dag is begonnen, de zon doorbreekt, dan lacht de mens. Wanneer de dageraad door de gordijnen piept, je het bed uit laat komen, de dag gestart is, de deur open gaat, glimlach ik. Geluid van de vogels, eenden en meerkoeten, vullen de stilte gekwetter alom, met in het stralende middelpunt…

Uit geluid van taalgebruik is in een onbestemd verleden uit liefde voor Moeder Aarde de behoefte om te zwijgen ontstaan in de stilte die daarna is blijven hangen deed de mens zijn kleren uit uit liefde voor Moeder Aarde en ging voortaan naakt door het leven onder het helderblauwe hemelfront allemaal tegelijk in blote kont.…

Dit water dat er is en toch niet, stroomt langs, door, over de zwarte moeder. Hier kan de dichter niet slapen. zij danst en hij, hij moet mee dansen, al kan hij verdrinken, zal hij verdrinken. Een zwarte bij trekt langs van bloem tot bloem, laat hem horen dat de soms van mensen om hem heen doordringende tijd (die hem juist deed verdrinken…

fraai parelden vriendinnenstemmen door elkaar in blijde euforie van samenzijn na jaren de tonen dragen meer bagage dan voorheen en ook de uithalen weten zich nooit alleen woorden stemmen overeen geboren in hetzelfde licht en streekeigen accent dat weer snel went de jaren zijn verdwenen en herinneringen krijgen jonge benen…

Er zit een mus op de grafsteen bij het oude graf van mijn vader met verwelkte bloemen en verhalen over de vondsten langs de rivier. Ik wil de mus wel leren kennen om haar te vertellen over mijn vader maar ze luistert niet vliegt weg met mijn verdriet.…

Perfectie in dit leven is iets wat niet bestaat geloof me maar, ‘t is oprecht dat wat perfectie heet en hierboven staat is eerder iets wat ooit werd beslecht! Een ieder mens maakt fouten, bij de vleet echt, ‘t is een voldongen feit wie denkt zonder fouten te manoeuvreren is ‘t besef van “ leven “ een beetje kwijt! Perfectie in wiens leven…

een wit vel wil uiteindelijk ook gevuld worden met kleuren met woorden liefst met hele mooie het heet niet voor niets maagdelijk wit de drang naar leven is zelfs een dood wit stuk papier nog gegeven…

De strijd is gestreden Moe en voldaan Alles gegeven Nu laten gaan Het vele zwijgen Het mocht nooit ontstijgen In het menselijk bestaan Begaan In een wereld van emotie Die nooit losliet Innerlijk bleef het bestaan Hortend en stotend liet hij het gaan De rust werd gevonden Tijdens het doorgronden Waar liefde het pad vond En hij wist…

We zijn allemaal nerven van dezelfde boom ik groet elke dag de mooie takken, de schors voelt steeds weer als een droom niet iets om te verfraaien of te lakken. Bij het dagelijks ondergaan van de maan zie ik ook de sterren steeds verschijnen, ik wilde ze van ver wel kussen gaan laten klateren als prachtige fonteinen. Roepen adieu vader en…

Tellen we onze kwalen, zoveel als dat er zijn, praten we over misère, al is dat minder fijn of praten we even over de zon die zich liet zien? Klagen we over; wat we missen, de talloze dingen huilen we om; wat we niet hebben in plaats van zingen of, mijmeren we als we de vogels horen? Praten we over moord en doodslag, nare acties of hebben…

gedachten vliegen als geringde duiven in vrije luchten hebben geen of weinig gevaren te duchten sommige zijn wispelturig en worden ervaren als niet fijn zo ook zullen er in een vlucht duiven altijd zieken zijn de meesten blijven dicht bij huis waar ze hun voer ontvangen en ze veilig weten terug te keren zo ook gedachten die retourneren…

Zittend op een steiger bij een heideven Van rust in de natuur ben je een mega-fan Je kijkt over het veenmos heen Je zat er uren achtereen De deining van water onder een steiger Turend naar een jagende reiger De dag gaat hier voorbij Het gevoel adoreert deze waterpartij De bries van een verfrissende wind Nieuwe energie die z’n weg vindt…

Hetzelfde raam, waar eens jouw vader stond. Ik weet het allemaal nog goed. Bij het weggaan zwaaide hij naar ons. Precies zo jij nu doet. Je bent zo ziek mijn zoon, we vrezen voor je leven. Zo heel erg ziek, jouw arme hart wil het begeven. Zo dikwijls heb ik het gezegd: “O nee, niet nog een keer.” Toch loop ik hier, en zwaai maar weer.…

jullie zijn me voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren…

Poorten, die steeds gesloten worden. Muren, waartegen bange woorden, woedend te pletter slaan. Wie open is en blijven wil, laat zich in de ogen kijken. Wie angstig woedend wordt, wil moedig in het leven staan. Kijk! Hoe alles weer nieuw wordt. Zie! Hoe totaal gesloten deuren, liefdevol weer open gaan.…

dit vormt mijn uitkijk over gedachten, aldoor in wazige beelden die om aandacht vragen en wel zo dat zij herinneringen zullen verzachten ik zie ze in schemerig groen, in wezen doorheen de brede hoge heg, waarin ik het verhaal kan lezen vaak nog door een rozenboog onderbroken alwaar het niets een blinde ruimte schept die mij verstilt, of…

Ik ben Chaotisch Dat weet ik maar al te goed Soms is dat lastig om te begrijpen Ik ga het ook niet vergelijken Ik ga wel naar mezelf kijken Als je dat kunt beseffen Kun je veel meer verleggen.....…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

En toen ik thuis kwam na die mooie dag, we hadden gereden langs weilanden met ergens molens, langs dat kanaal met die huisjes van Koedijk en hun puntige gevels, door het groen van Groet, het platte land bij Camperduin, we over het strand hadden gelopen, gezwommen in de zee die uitgediept en daardoor niet vlak meer maar met veel muien…

Dat jij driekwart eeuw leven mocht en mag het lijkt niet veel maar is het wel vandaag de dag, in deze tijd vol spijt en gekkigheid, liefde, nijd en kwijt. Dat klokslag middernacht één van de vrienden schrijft samen te willen komen Dat 's morgens héél vroeg een héél vroegere vriendin van ver feliciteert Dat als je de deur uitstapt daar een…

Er zijn momenten, waarop ik dood wil Waarop ik niet eens kan denken aan wat nog komen gaat Verlangend naar het moment dat mijn gedachten eindelijk stil Zullen onderzoeken of het hiernamaals echt bestaat Op andere momenten wil ik leven Leven alsof er geen dag meer zal komen Dan zou ik alles geven Om te krijgen waar ik zo van kan dromen…

Bij sommige mensen denk je vol overtuiging ze zijn onaanraakbaar voor onheil ook al ken je ze niet persoonlijk het geeft ergens een veilig gevoel Jij was zo iemand iemand met een missie: de vergetenen in de spotlights zetten Nu ben je toch geraakt Jij zult evenmin worden vergeten je hebt het leven van veel gekwetsten een stukje…