Alle inzendingen over minister Henk Kamp

in deze donkere wintermaand ontwaakt de zon zo schuchter maar binnen deze kerk gebouwd op ‘n klaterende levensbron straalt ‘t zachte gouden licht zingt men over barre wintergrond juicht men het ontluikend leven zo nederig begonnen in de kribbe langzaam aan kracht winnend naar de langste dag…

kerstmis was verdrietig niet meer de blijde boodschap althans voor de goede verstaander de enkeling hij zag de monddode beelden in de kerststallen en hoorde daarachter een zacht weeklagen van verbannen stemmen de anderen zongen nog een tijd lang hun liederen…

slaap nu maar kleine jongen wiegend op je moeders schoot zweef met duizenden engelen weg van deze wrede wereld luister naar het hemels zingen het ruisen van witte vleugels het licht van vrede nog overal voel de liefde van je moeder eens word je wakker geschud ga je de mensen leren kennen zij zullen je kronen met doornen maar bloedrode…

de stilte is hier hoorbaar door onzichtbare vogels ‘t nieuwe leven sluimert in de dood van het woud in de groenbemoste lijven van gesneuvelde beuken wadend door een dik bladerdek is ‘t fel bonzend hart hoorbaar of is het een ver gerucht van vale paarden en ruiters van rovers gedoemd te dolen in dit eens zo gevaarlijke oord een…

huil niet hoop treur niet verlang denk niet droom vind geluk in boom of plant zon en maan weer en wind en vergeet me of niet kijk maar…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

in het huis spookte het maar ik was kind en voelde zo diep dat ik het niet zeggen kon wie waren het? wat deden ze? ik dacht wel eens het was de wereld van grote mensen die ik niet zien kon maar die gonsde aan de periferie van mijn volwassenheid…

het leed speelt - zingt - juicht het geluk kwijnt - stikt - zwijgt eindeloos vertraagde tijd tot aan de dood een eeuwigheid gevuld met dansend leed en dood geluk…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

tussen woede en haat traag groter wordend in de verte de vrouw die je worden zou maar nu nog klein steeds kleiner wordend tussen mensen die jou niet zien zo klein maakten ze je ze moeten weg zodat je weer groeien kunt groter zo groot dat je over hen heen kan uitkijken naar hoe het ook zijn kan vol ruimte en warmte…

donkere wolken zon op de kerk kolkende bomen dansend op Mozart hemelse hel helse hemel blij dat ik zie van achter het raam…

voor neel zonlicht vloeit in amsterdam over de rivierenbuurt tussen uitgelaten kinderen streelt de schoolmuur de letters van haar dagboek in kleuren van wolkenluchten waar anne zo graag naar keek trouwens ook niet anders kon zij verdween voorgoed met de ziel van merwedeplein en jekerstraat een trage dodelijke stroom op deze dinsdag…

sterven wil ik in een Franse appelboomgaard verdronken in het licht van de avondzon onder de bloesems als ware ik in een voorhemel sterven ver van de wereld waarin ik leefde bloeide mijn leven vergetend voordat ik ophoud…

een huiveringwekkende serie van kinderen in streeppakken in uniforme onwezenlijkheid zijn alle emoties verstard dan opeens dat ene meisje met haar witte hoofddoek een ontluikende bloem pijnlijk mooi in smart straks verbrand als vuil of ze ooit gelukkig was droomde ze van haar prins nooit zullen we ’t weten meisje met je bange ogen…

onvergetelijke geur van vroeger zomaar weer eens achttien jaar in onze eigen heerlijke herfst stemmig stralende lichtbundels in dit gouden feest van het leven een zaterdag weer groen worden rijp in het zelfgekozen voorjaar en samen feesten als in de tijd waarin de liefde groeiend was voldoende voor een heel leven na vele jaren zal ’t…

Opdoemende donderkoppen en route Worden wegens krachtige windvlagen Met schrikgezichten gadegeslagen In spookachtig oplichtende gloed En bibberend onder de broeiende nok Gevlucht op een berg zonder regenjas Samenspannend boven het opgetaste gras Slaat de bliksem in de schuur met een schok En daar de nadering op handen lijkt Raken zij hun…

vrijdag is eindelijk voorbij eerste sterren fonkelen ver de duisternis weet van niets nu kun je knielen en huilen de tranen vrij laten stromen bij het donkere open graf deze goede avond verdwijnt de haat zwijgen we de verloochening dood verdringen bespotting en geseling denk alleen aan de liefdevolle vergeving van onze man uit nazareth…

het is altijd weer lachen in de kelder als wij zweten en razen on the music dreunend en stampend in onze oren willem geeft spinning en engelse les een new release in het health centre go go go go en dan het kleine stuurtje wij beginnen gedwee de warming-up en komen dank zij hem tot de climax van de beroemde cardiovasculaire fitheid…

het is altijd weer lachen in de kelder als wij zweten en razen on the music dreunend en stampend in onze oren willem geeft spinning en engelse les een new release in het health centre go go go go en dan het kleine stuurtje wij beginnen gedwee de warming-up en komen dank zij hem tot de climax van de beroemde cardiovasculaire fitheid…

op deze kruising beweegt het verkeer zich behoedzaam alsof het niet mag tot de oranje kegels worden weggehaald het hek om de naald vernieuwd zal zijn de sombere wolkenlucht is verdwenen een oranjezonnetje eens weer zal schijnen de tranen van het oorlogsmonument zullen voor hen blijven vloeien ook als de bedroefden niet meer fluisteren…

tijdens onze wandeling haar handje stevig vast huppelend en zingend zie je de wind blazen door haar blonde haar nog zo dun en zo licht doorschijnend meisje rozig in de lentezon vrolijk en bezweet babbelend en fantaserend ver weg in jouw wereldje van sprookjesprinsessen af en toe moet ik even slikken…

toegang tot europa vrijheid van de geest was eens geblokkeerd ‘t gele zand rood bevlekt de golven van de tijd zij ruisen reinigend over de honderdduizenden zo keurig in het gelid een vredig strand de verre zee waakt…

alles is hier nog net even beter de porsches en dikke landrovers zij spiegelen zich dicht aaneen de chauffeurs en euses lopen hier ongezien om gezien te worden de car wacht wel schuin op de stoep even binnenwippen bij die shop veel uitverkoop onzichtbare crisis toch nog veel duur blond en bont kakkineuze rashonden poedels bassets flat…

een keer ontzettend pech gehad wat een slechte dag voor de chirurg voor mijnheer de jong volgden er vele van bittere verwijten machteloos verdriet een uitzichtloze geketende toekomst levenslang afhankelijk van zijn naasten ze koesteren zijn grote boerenknuisten die beschonken over de etenstafel zwalken ondersteunen zijn lijf eens zo beresterk…

feest in de kleine kerk want jij zweeft binnen aan de hand van je vader mooi als een geurige bloem bepareld in de ochtendzon straal je in gewijde schemer waardig in statige eenvoud…

met ‘t oog op vermeer naar den haag getogen zijn meisje parelt prominent en mysterieus in het maurits haar oorbel is beroemder dan de man in ’t torentje langer dan drie eeuwen heeft ze op mij gewacht verrast dat ik achter haar sta we hebben nog een hele dag…

de hemel huilt op de tere witte rozen een zachte deken daaronder zwijgt hij zijn glimlach blijft en verzacht de pijn veelvuldig waardig nijgen een laatste blik in de aarde waar deze moedige man rust zo ver weg van de wereld en zo dichtbij in ons hart teruggegeven aan de aarde die nu triomfantelijk deelt in het brood der engelen…

regelmatig ontsnappen aan vreselijke gevaren redenen voor veel dank plots stoppen voor de bus die langs je gezicht raast o lieve onzichtbare engel je redde ook onze dochter van neervallend geweld op de seconde nauwkeurig eeuwige dankbaarheid betoon ik reeds hier niet alles is toevallig uw hemel is engelenrijk en ook nog zo vol muziek…

langverwacht toch snel verkleurt onze wereld eens waren we zo pril en loom in de lentezon dartel in zachte regen wij blozen in de tijd als de roodgouden lanen en plafonds onder weidse luchten in 'n feest'lijk najaar jij zo mooi en onvergetelijk met ‘t goud van jouw herfst op je gezicht en in je hart versierd door goede jaren…

Van alle types, die ik haat, Staat boven aan die kakmadam. Geen mens, die ooit exact vernam, Hoezeer zij mijn gemoedsrust schaadt. Zie de parkeerplaats, die zij nam, Waarbij "Voor Invaliden" staat. Zij eist, dat ik haar voorgaan laat, Ook als zij na mij binnen kwam. Zij waant zich ieders meesteres. Haar woordenstroom kent paal noch perk…