Alle inzendingen over psychologie

de kleur is al even verdwenen verkocht aan de hoogste bieder die van goede wil grijs blijven de dagen bij geen zuchtje wind draaiend in cirkels waarvan het begin nog altijd zoek is…

het is negen uur in de ochtend ik schrijf over de eeuwigheid mijn pen sleept langs woorden verzonken in de stilte ik wil geen eind forceren noch een gezicht onthullen dat ver teruggaat naar kinderjaren en enkel op een zwarte bladzijde wakker te krijgen is ergens moet er een land zijn een zacht land, een heel zacht land wie wil…

Als alles leeg is Wie zal dan nog Vervulling geven aan Wat de mens bezielt? De aorta snakt Hortend en stotend Naar adem, Vechtend om leven, Vechtend om lucht…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

Wolken komen en gaan, vormen wolkenluchten, die nooit eerder bestonden, of ooit zullen bestaan. Zoals vlammen in open haarden, en golven die branding maken, schijnbaar op elkaar lijken, maar nooit vanzelfsprekend zijn. Zoals gedachten in ons brein, die als wolken binnendrijven, of jagen als verterend vuur. Soms maken ze ons leven mooi…

De tijd van dragen Is voorbij - de Rijpheid roept, De vliezen van Het voorjaar staan Op scheuren, De lente lokt…

Houd jij ook vaak Ruggespraak ? Met de ruggen naar elkaar En dan praten maar Dat loopt bij voorbaat spaak. Om elkaar te willen spreken Moet er aan worden gekeken.…

Het is oorlog In dit hoofd, Onbekende, Ongekende Steden zijn Door onophoudelijk Geweld aan gort geschoten - Tot dit veertje voor Deze voeten landt, En onverwacht De vrede brengt…

zinnen rollen af en aan speels dat wel kleuren doen we niet meer dat laten we over aan hen waar de rokken van bollen in de wind zij ving hen al eerder op de dag niets was zoals het leek zelfs niet toen de schaduw ze te drogen hing…

Blikjes liggen Half leeg gezopen Zich te koesteren In de zondagochtendzon, In de nog maagdelijk Groene berm hebben ze Alle ruimte Om op te vallen - Een eindje verder Ligt een half leeg Gezopen wijnfles Waar de geest is uitgekropen Van de zombie die Met het glas Zijn eigen ziel Vannacht Op de schroothoop Heeft gegooid…

het is hier dat ik wil kijken, 't klimmen langs de stam sterk zijn zoals het witte, diepe meer dat herinnering draagt tot op grote hoogte mocht ik maar, kon ik maar de taal van het water spreken mij kleden in deze armen van stilte wanneer alles lijkt te draaien de nacht uit mijn mond nemen, elke dag in het donker mocht ik maar…

onder de oude herfst beweegt al nieuwe lente, spaarzaam krijgt gestorven blad een glinstering vol kleur dwars doorheen de broze nerven verven bloempjes zacht het bruin tot goud met wit hoe wrang toch deze winter is- ze zijn er al en laten mensen glanzen het geeft niet dat het koud is de treurzin van de kortste dag verlangt niet meer…

Je staat voor me Getekend door de tijd Je littekens helder En overduidelijk In je armen gekrast - Was het de tijd Of toch je zielenpijn Die ze daarin heeft gekerfd, Zichtbaar bewijs van je lijdenslast? 'k Probeer je tekens Te ontcijferen - maar het Lezen lukt me niet, Zelfs in spiegelschrift Verbergen ze een geheim,…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

Omdat het niet om status gaat nu we telkens naakt staan in de liefde en onze namen in duinzand verliezen het is een vorm van eenzaamheid niet al het materiële overboord het schip zal niet in woorden stranden een gedachte door tijd te snel ingezet maar als een gebrek gebleven bij het beleven van kleine eenvoud die naar adem snakt in niets…

Ik adem het licht De lucht glijdt Langs mijn gezicht Mijn voeten komen Los van de grond Die me met alle macht Wil ketenen met haar Grijpgrage tentakels Ik zweef, en leef eindelijk In het moment…

Als bij een wankel spookschip op de Grote Oceaan klimmen gedrochten aan boord voor het nog verder uithollen van mijn bestaan Of ik nou naar het vooronder of naar het kraaienest glip, ze worden nergens door gestoord, als aasgieren pikken ze toe, tot mijn laatste stukje verzet Ze sollen met me, al ben ik hondsmoe, hun kwaadaardig sadisme…

Ik heb mezelf Niet gemaakt, Mezelf de adem Niet gegeven, 't Is de wind die Me heeft aangeraakt, Die mijn adem Elke nieuwe dag Doet leven…

Kom hier, mijn goêlijk knaapje! ‘Wat wilt, wat vordert gij?’ Hoe wordt gij toch geheten? ‘Begeerte noemt men mij.’ Wanneer werd gij geboren? ‘In Lentes rijkste pracht.’ En wie, wie was uw Moeder? ‘Zij heet Verbeeldingskracht.’ Wie was uw Voedsteresse? ‘De dartelende Jeugd.’ Waarmee zijt ge opgetogen? ‘Met zuchtjens vol geneugt…

tussen het gekakel door ging haar immense verdriet verloren in vergelijkingen die kant noch wal raakten zagen zij dan niet dat al zij had gewild was een luisterend oor een begripvolle stilte met alle goede bedoelingen hadden zij alles wat krom was weer recht willen breien alsof er zoiets bestond…

Ouden van dagen Die maar wat graag In het winkelcentrum Hangen met hun rollators En hun snedige commentaar Op voorbij lopende knappe Dames die op jacht zijn Naar hun dagelijkse inkopen - Buiten het overdekte Winkelgebied hangen De jongeren met hun Brommers en hun blikje bier Niemand die echt blij met hen is - Slechts één…

Mijn geheugen is een vergiet, Het is zo lek als een mandje Of je het nou Wil geloven of niet Altijd als ik het nodig heb Laat het me in de steek, Dan is het er gewoon niet - Als volgt heb ik mijn probleem Voorgoed opgelost: Een hoge hoed draag ik sinds kort, Onderverdeeld in ontelbare laatjes Met daarin mijn verleden In beelden…

Wie zijn leven als een reis aanvaardt. De grens van plaats en tijd kan overschrijden. Wie zijn blik in vrijheid op beschaving richt; en zo bekomt wat een mens in wijsheid vergaart; die zal zichzelf kunnen bevrijden. Wie zijn leven als een reis aanvaardt. Wie uit angst nimmer een avontuur zal mijden. Wie zijn handelen paart aan het gezond…

De binnenmond ratelt En spatelt, tatelt En watelt, laat de bewoner Geen seconde met rust Binnenlippen bewegen Koortsachtig om het Onzegbare te zeggen De buitenmond zegt niets Hij vertrekt geen spier…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

dit leven voelt als vijf levens en is nog niet voorbij er komen er nog vier, misschien wel vijf nog bij en samen met de levens van vóór dit leven en de levens van hier nog na, wordt dat een hele brij ik vertrouw erop dat mijn ziel de weg weet dan kom ik vanzelf ooit thuis bij mij…

Die met verblindend licht Het duister splijt in Gelijke delen en Ons het licht uitdeelt Ons deelgenoot maakt Van het eeuwig vergezicht…

wazig staart leegte mij aan woorden die er eerder uitrolden vanzelfsprekend haast blijven nu uit als in sluier gehuld dwaal ik in een voor mij maar al te bekende wereld waar ik al eerder huisde ook al reikt het zicht niet ver voelt het herkenbaar en vertrouwd alleen woorden ontbreken nog…

nadat ze onrustig geslapen had, werd ze wakker en zag een heerlijke kop dampende koffie voor zich staan. ze nam een flinke teug en….. ze kromp ineen ze kromp en bleef krimpen tot ze nog kleiner dan klein duimpje…. Aha sprak het konijn dat plotseling naast haar stond hoogmoed komt ten val wij zien mensen graag krimpen die…

de dichte sluier van 't omfloerst verstand zweeft tussen ons en de realiteit als 'n wolk van stof die zonder onderscheid de wereld overdekt met 'n laagje zand niet buiten, maar van binnen zit een wants die ons verveeld maakt, moe en tweedehands de chocoladekoppen van de krant die honderdduizend keer voor de klandizie gedrukt zijn, overschreeuwen…