Alle inzendingen over psychologie

Kun jij me zeggen Wie ik ben? Dit wil ik je vragen Omdat ik mezelf Niet meer ken, Ik verwacht niet Dat jij mij Het passende Antwoord kunt geven - Het stellen van de vraag Is afdoende voor mij, Het bewijst Dat jij er nog bent, Dat ik er nog ben…

Welk beeld, welk boek, welk lied, En wat voor zang, wat wijs, Ik 't meest geniet, Ik 't hoogste prijs? Mij gaat 't dáármee als met bloemen, Verzameld tot een blij geheel; Als fraaist van al laat zich geen deel —, Als fraaist laat zich alleen de volle ruiker roemen. En niet slechts lelie, roos en tulp En al wat bloem heet, kwam te hulp…

Ik heb het opgeschreven, Er afstand van gedaan, Van me af geschreven, Het moet in de tijd Zelfstandig verder gaan Los van mij waarin het Met onzichtbare ketens Is verankerd - En net als de rust Gekomen is, ik me al bijna Onderdompel in de slaap Die met graagte is gekomen Is er die kleine speldenprik, Vanuit het niets, vanuit…

juist op het moment dat ik je het meeste nodig had waarin ik zo graag jouw stem had willen horen jouw oogopslag had willen zien werd ik op mezelf teruggeworpen mijn veilige wereld onder mij vandaan gerukt niets leek meer op wat het was als in een kapot geschoten huis zat ik te midden van de scherven waar lijm geen soelaas meer zou bieden…

Waarom uit het vormloze Dat nu op je wacht Naar buiten treden Vanuit de aarde Met de leem aan je handen Vormgeven aan wat mens Of dier kan zijn, maar In ieder geval Schepping is die Zonder gedachte, Zonder idee, Onder het gevoel van Je handen ontstaat…

Ik wou dat Ik jouw hoofd Kon kopiëren Naar het mijne, Dat ik elke Centimeter Van jouw Kronkelkabel In mij op kon slaan Om onze dromen Te kunnen delen Bij het slapen gaan…

Een kind wordt geboren, zo puur het opent zich naar de wereld, nieuwsgierigheid is haar natuur. Ervaringen, indrukken, gevoelens alles komt zo hard binnen het kind is te kwetsbaar de eerste barstjes beginnen. Het innerlijk kind trekt zich terug steeds verder in haar eigen duisternis het kind wordt een jonge vrouw ze vergeet steeds meer…

nooit eerder was er zoveel naaktheid je wast mijn lijf met enkel water schept twee handen uit een overvolle emmer vraagt of alles schoner voelt wel leger zeg ik en zicht op een bodem waar blote voeten raken…

Zonder de slaap Die maar niet Komen wil Droom ik van Het brandende Verlangen terug Te gaan naar Die engte waardoor Ik naar buiten Ben gekropen, En de wereld Vandaag te laten Voor wat ze is…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

Die altijd zo Sterk stond in Wat je geloofde, In wat je meende Als waarheid Te zien, Bent nu een seconden Gelovige geworden - De waarheid die Je zag is er niet meer, Ze verandert immers Per seconde, en alleen De waarheid van Deze ene seconde Wil jij nog zien…

Tastbaar het boek, Gevoel dat wakker wordt Door het papier Dat ik vasthoud, Geur die uit Bladzijden opstijgt Als het lekkerste Aroma ooit, Tijd die is verstild En voor eeuwig is Vastgelegd - Hoe het ook leest, En hoe het ook klinkt, Emotie en pijn Zijn tastbaar vervat In geurige inkt…

Het veelkoppig monster Heeft de besturing Overgenomen, Het voelen is in Zichzelf bevroren Het doen wordt Tot nader order Uitgesteld…

Ongeopende Venco-zakjes Dwarrelen naar beneden En treffen op de grond Her en der verspreid Ook het plastic van Katja aan in het Verlaten zonnebloemenveld - De inhoud niet Gegeten, niet geproefd Door hen die tijdens Het vallen naar de Hemel zijn gegaan…

(voor Marjan Strijbosch) Nou is Eindhoven niet bepaald een stad, die uitblinkt in monumentale schoonheid, maar eerder een gloedmoderne samenklontering van peperdure kledingzaken en voedselshops. Als een Sinderella bewoon je de top van deze best wel zielloze stad en is je penthouse een zelfverkozen kunstwerk op hoog niveau en met de meest…

Mijn hoofd is Door zichzelf Ten grave gedragen Het lichaam Moet nu zielloos Verdergaan Zonder richting Voorbij de einder Waar alleen nog Sterren zijn…

Ons Carillon stalkt mijn geheugen door herkenning en pingelt elk uur zeurend door mijn buurt. Na een kwartier nog dreunt het na: herinneringen. Verstoren oscillatoren mijn ritme; mijn droom van synthesizerpop met Berlin.…

Nu de hemel hierboven Niet meer bestaat, En allerwegen Wordt doodgezwegen Omdat we bang Zijn voor elkaar Wordt het tijd De hemel te zoeken In de diepte Waar niemand ons kan zien…

De zon speelt De gang in, Werpt lange schaduwen Over het lichtgroene tapijt En wij hebben net Te horen gekregen Dat het nieuwe Leven in ons Is opgehouden Met kloppen - Daar kan geen Beeldend werk Aan de muur Meer iets aan Veranderen…

God, wat baal ik dat ik je niet verder kennen kon. Nu praat ik in gesprekken, die ik in mijn hoofd verzon, en lach ik om grappen die je maakte, maar niet echt, want jouw gevoel voor humor die was gewoon erg slecht. Nog leef je zo nu en dan op, in mijn gedacht, en blijk ìk 't te zijn, om wie men 't hardste lacht…

het pad draalt voor me uit naar daar waar ik het bestaan nog niet van ken halsreikend tuur ik in de verte in de hoop een glimp op te vangen van mist belemmert het zicht als in een droom gewikkeld verschuilt de waarheid zich tot de zon haar rokken optilt…

Vijf en dertig jaar Heb ik er over gedaan Voor ik je door En door leerde kennen, Nu kom ik Erachter dat Ik mezelf Niet meer ken…

Voor mijn vader Je ploegt het weerbarstig land En rust na uren zwoegen Even uit Het paard briest En lucht zijn gemoed Het kind in mij Brengt je het brood, Reikt je de koffie aan Die de emaillen kan En mijn hart verwarmt - De opengevouwen aarde Ruikt naar vers geploegde Grond - Dit is de aarde Die jou toen en nu Met…

Houdt mij nauwlettend In de gaten, ligt naast De bank waarop ik slaap, Hij met één oog open, En één oog dicht, Het ene oog steeds Op mij gericht, Hij zal mij niet verlaten, Nooit verlaten, Altijd als een Onzichtbare schaduw Om mij heen Houdt hij me Tijdloos in de gaten…

Wat ik zie, Wat ik voel, Proef en ruik Vandaag, durf ik Zo een twee drie Niet te uiten, Ik open het laatje In het diepst Van mijn hart En besluit alle Waardevols van Het hier en nu In mezelf te verbergen…

o Vruchten-lege schaal, o flanken rijk aan reuken die heel de zomer draagt maar niet verzaden zult: nóg komt een kopp'ge bij uw nodende ijlte beuken met hoornen hoofd en dom geduld. Ik ben 't gekorven hout waaraan geen trossen hangen, tot lucht verijld het hars dat uit de wonden droop. o Vruchtenloze geur, wordt menselijk verlangen ooit…

alles gaat gewoon door, het vergeten waarom ik hier ben, de waarheid die het minst op mij lijkt en het onderscheid tussen minder en meer- maals mogelijk in het spreken, het tastbaar binnendringen in het niet-gedroomde en de absolute zekerheid dat het wachten een voortdurend afscheid is, steeds duidelijker in de wolk die ik ben…

Vannacht heb ik mezelf Met het badwater Weggegooid, Ben roemloos Door het putje Gegleden - Nu ik wakker word Trekt meteen Het doek, Trekt meteen De verf, En begin ik Met grote vegen En kleine klodders De diepste emotie Weer te geven - En herken ik Mezelf weer In het handschrift Van de verf…

verdwaald in de armen in de armen van het woud loop ik zolang mijn voeten mij dragen kunnen opzoek naar een punt een punt van herkenning om mijn gedachten te ordenen vraag ik de wind wind neem mij mee wijs mij de weg naar het licht dat liefdevol op mij wacht…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…