Alle inzendingen over overig

Met handen en voeten spreken ...met mijn vuisten, met regen, en woedende storm in paswoorden dicht ik wie ik ben ...met armslagen en gestamp, zonder na te denken wie ik ben, wie als jij met mij vecht ...wanneer het stormt in ons bloed en ook jij je dansend vrij huilt ...mijn ziel verbonden met jouw hart de hemel gevonden in elkaars hand…

Soms mis ik mijzelf, zoals ik me heb gekend – zoals ik wil zijn.…

de heksen en spoken vliegen door de donkere lucht ze komen ruzie stoken zijn niet bang van een griezelig gerucht ze schetteren en schreeuwen ook de vleermuizen komen eraan gelijk een bende hongerige spreeuwen zitten ze achter de bezem van de heksen aan de zwarte spinnen in hun spinnenwebben kruipen onrustig en zoeken naar vliegen en insecten…

We varen zomaar te ver en raken verstrikt – in lotusbloemen.…

Mijn oude ogen zien wazig, ze verlossen – me van oordelen!…

Zijn er heiligen? Misschien, ze verbergen zich – zoals de eenhoorns.…

Ik las gedichten totdat het te donker werd – nu voel ik de wind.…

tegenwoordig hoef je alleen maar te te overwegen zijn we voor of tegen schreeuw dat gestoord anoniem maar uit en ga je mening verder bepalen via sociale mediakanalen liefst vloekend tierend en ongezien weet wat in het midden ligt wat niet brullend wordt verspreid dat wat verdwijnt uit het zicht waar het vroeger altijd lag: de waarheid…

Opa vertelt graag over vroeger, maar pas op! – hij maakt ook grappen!…

heb de wereld afgefietst heb meren leeg gedronken heb echt te veel gebietst heb onzin uitgeschonken heb veel te vaak gefaald heb gedacht het is beklonken heb met liefdes kunnen pronken heb van leugens de waarheid achterhaald heb gedronken van geluk heb sloten gevuld met verdriet heb gedacht niets kan meer stuk heb beseft: laat los maar…

Er is een nieuwe jongen in onze straat Onhandig in hinkelen en knikkers moet hij lenen Vandaag heeft hij iets, een bloedknikker Volgens hem is het echt bloed maar niet van mensen De knikker rolt in zijn hand Het is zwaar bloed, zegt hij je weet wel, net als zwaar water Er bestaan gemuteerde dieren die beter overleven…

Mijn liefde voor jou deel jij niet, maar vanavond – zie ook jij de maan.…

Het is gezellig, maar ik kijk stil naar buiten: heldere herfstmaan.…

laten we niet vergeten dat het vergeten van wat we willen vergeten omdat we het willen vergeten zodat we zonder een knagend geweten verder kunnen leven (meestal) wel kunnen vergeten immers gewetens willen ook blijven leven hun levensader is het nooit en te nimmer vergeten…

Ze is oud, wriemelt, waaiert voor ze gaat zitten – het stof van de stoel.…

Gisteren galoppeerde er een nachtmerrie door mijn dromen over de bruine paarden die buiten stonden onder de regen van de nacht ik liet haar teugels los draafde met een volle blaas naar de toiletpot die onder een wolkenveld lag te snurken in haar bed slapend kon ik schaapjes tellen en wolven want die waren er ook toen mijn nachtmerrie…

Het meer stroomt over, er is veel te veel water – om zelf te houden.…

de dromer wil veel bereiken en reizen pakt z’n koffer en diploma’s maar met vliegangst gaat het niet wil bergen beklimmen de wereld vanaf de top toe zingen heeft de gevreesde hoogtevrees dus dat wordt hem niet wil wildwatervaren op de meest woeste rivieren zijn probleem hij beheerst de zwemkunst niet wil verdriet vermijden hoopt…

Schoolbesturen kiezen onderwijs op een schaal van ambacht tot tredmolen Met je diploma zoek je van tijd tot tijd een plek waar precies jij past Dat gaat maar door want alles moet draaien op steeds minder mensen De computers rekenen met virtuele aandacht uit hoe dat kan Ambachtswerkers zijn vrijwilligers geworden in musea van vertier…

achter elke dode woont iemand die niet tot leven komt totdat een ander de atlas pakt en speurt naar de plek in de woestijn waar je lichaam lag op een witte label in het vakje leeftijd staat 0 geschreven achter elke dode leeft een verhaal…

Lezend ontmoet ik verre en dode mensen – intiem als buren.…

die kleurenkast met overdaad aan zangtalent en als leuk bedoeld leeghoofdig geklets heeft voor mij afgedaan zo goor en guur al wat ze biedt leven- en inhoudsloos gezwets murw gebeukt door zoveel gezwam en onnozele leukigheid pak ik m’n ransel en m’n hoed niets is er wat me nog scheidt van de echte kleuren en ware betekenisvolle natuurlijke…

De wind heeft haast, trekt de bomen aan hun haren – “Sorry, sorry, echt!”…

Opa kleedt zich uit, verlegen in ondergoed – weer een jongetje.…

Welke erfenis ontvangen de kinderen? – Alleen de toekomst.…

De kleine winkel is donker, de voorkamer – van een oude mol.…

Ik ben niet wakker, ik schuil nog in mijn angstdroom – als een pissebed.…

Mijn poes vouwt zich in de kleine doos, ogen dicht – van welbehagen.…

alles kunnen we verliezen alles raken we ooit kwijt maar alles weten we te bevriezen in gedachten een kleine troost voor de ergste spijt en zij die zijn verloren wachten ons op in de donkere nachten fluisteren dan hun onwaarschijnlijke verhalen over het verdwenen zijn met smachten in menig luisterend geestesoor…

dit is de tijd van angst en moed van wanhoop en van hoop van licht en duisternis van waarachtigheid en nep dit is de tijd van vasthouden en verwaarlozen de tijd van vergeten en herinneren van goed en slecht dit is de tijd van onschuld en vertrouwen wat is tijd wat een tijd…