Alle inzendingen over verdriet

Het ging niet meer wij bezweken beiden onder jouw situatie ik kon je niet helpen je begreep mij niet meer daarom bleef je niet thuis dat was moeilijk gaf mij een schuldgevoel en jou veel verdriet je bent er niet meer daarom zet ik elke herinnering elke emotie op papier en overleef! maar, raak mijn wond niet aan.…

zij droeg haar haat als een tiara van klatergoud op loodzwaar lood in onbegrepen ongewilde eenzaamheid…

Deze vrouw was mooi en veel te krachtig voor hem. Daarom werd hij door haar toedoen en zijn overmoed een worm. Hij belandde op de aarde op zijn buik en werd een worm door haar wat hij precies verdiende. Niet veel later verliet hij het huis van Venus als een worm. Tussen het gewormte van onaanzienlijke kruipsels ooit van haar. Een man met voeten…

Onwetend deed jij mij zo veel pijn. Ik wilde dat het niet zo zou zijn. Maar jij ging gewoon door. Jij wist niet wat je me aandeed. Dat weet je nu nog niet. Ik stond altijd voor je klaar. Een tijdje wachtte ik aan de zijlijn Nu is dat voorbij. Nu is het mijn tijd om het veld in te gaan en wacht jij aan de kant.…

Het kolkt in mijn hoofd, ik leef verdoofd. Alles gaat langs me heen, het is lang geleden dat de zon voor me scheen. Soms wel is een lichte straal, maar dat was dan net een kort verhaal. Hulp aangeboden van alle kanten, maar het voelt net als winddoorlaatbare wanten. Misschien is het goed bedoeld, maar er is iets waardoor het anders voelt.…

deze dag gedenkt een nachtegaal en een dochter de één verloor haar stem, de ander haar vertrouwen in wat werkelijkheid gebood de zachte witte dood van vroege winters zweeft langs alle warme woorden, waar mijn afscheid weeft en ik gebied de lente nog te wachten op iets moois als er dooi valt in december valt een ster weer op haar plaats…

ooit zal ik jou begrijpen en wat ik verkeerd heb gedaan dan vind ik rozen gevouwen in dromen en dat het alleen zo immers moest gaan om van liefde naar lente te komen o, ik heb heimwee naar later…

het sneeuwt nu en de toegedekte wereld huilt niet meer er schijnt slechts zacht zo’n witte gloed langs bomen vol gesluierd door wat straatlicht waar een auto mee verschijnt, even warmer en dan niets binnen bloeien lieve foto’s in de glimlach van weleer ze straalt intenser nu mijn missen hevig wordt het is te kort om alles te vergeten…

Als overdag de zon scheen, straalde zij bij maanlicht evenwel, kwamen tranen Niemand zag dan het innerlijk geschrei noch haar wijnrode tranen die kwamen Wanneer ’t donker viel,viel dat immer met het diepe gevoel van eenzaamheid Het voelde dan als een bergbeklimmer die stilletjes in een diepe afgrond glijdt Als het duister dan over het land…

Vreemdgaan doet hij nog niet, maar dat zal niet lang op zich laten wachten. Ze is onze overbuurvrouw en haar naam is Anne-Rose. Ze lijdt aan borderline en is alcholiste, maar heeft een magisch aantrekkingskracht op alles wat man is. Ze hangen aan haar lippen, komen regelmatig over de vloer en gaan voor haar door het vuur. De één zet een schutting…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…

de lades zijn eruit getrokken hun gif spreidt wanhoop rond verborgen nood valse papieren wimpelen vertrouwen weg, zelfs nu; na vijftien zomers en een arm vol dood wanneer vuur de uiteinden likken zou, zou ijs verschijnen uit hun kou, verdwaald door harde leugens eerdaags moet de inhoud sterven in een oude doos maar eerst pak in mijn…

Moeilijk om zoveel jaar achter te moeten laten. Jaren van liefde, warmte, vertrouwen, twijfels, ontdekken, discussies, leren en dromen. Dromen van een leven met iemand die zo veraf en toch zo dichtbij staat. Moeilijk om alles wat er nog samen te ontdekken valt op voorhand al te moeten vergeten. Vergeten hoe het voelt om bij elkaar weg te kruipen…

een storm steekt op en jaagt op duist’re wolken regendruppels verdrinken zinloos in een almaar groeiende plas je kunt huilen zoveel je wilt het verdriet is toch onzichtbaar zolang de regen maar niet stopt…

Wat is het al een tijd geleden dat ik zat op de lagere school daar was ik een vrolijke lachebek ook was er altijd wat te kletsen. Ik zat er om te leren, maar was heel snel afgeleid keek te graag naar buiten waar ik de vogels hoorde fluiten. Er was een tijd dat mijn plaatsje leeg bleef ik niet op school kwam ook de vogels niet meer hoorde…

Mijn hoofd is leeg, mijn armen leeg, mijn hart vol van verdriet maar jij zegt : “kop òp!” , geeft de moed niet op dus huil ik als jij het niet ziet... Oog in oog met jouw dood, is mijn ziel zwaar in nood en god hoort mijn S.O.S. niet !...…

Ik wil alles ontzettend graag vergeten, fluisterde zij tegen de inktzwarte nacht Dat hij aan mijn lichaam heeft gezeten dat hij mij vervolgens heeft verkracht Ik voel altijd nog die smerige handen, schreide zij in haar grote eenzaamheid Hij dreigde me nòg eens aan te randen als ik iets losliet over zijn smerigheid Ik zou mij dagenlang kunnen…

ik schep verwachtingen jij begraaft ze weer ik zeg hoe mooi ik je vind jij slaat je ogen neer ik pak je hand en kijk je aan jjj lacht terug had ik dat maar niet gedaan ik vraag of ik je nog eens zal zien het enigste wat jij kan zeggen is heel heel heel misschien moet ik het daar dan nou mee doen? nog niet eens een afscheidszoen gemixte signalen…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

Er slaan golven op de kust en niemand neemt ze waar. In een duinpan zag ik haar, bloot als een vis, verdiept in een boek, ik keek op haar neer als een keizer, ik kon doorlopen, maar dat deed ik niet. Jij zag opeens dat er een standbeeld was die als een schaduw over je heenboog, je wenkte me, wat was ik graag gekomen, maar ik sloeg door…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

die man zo harteloos en eng die man zo groot en echt een kreng hij deed van alles met me verzette lukte niet ik schreeuwde om hulp wat niemand ooit zou horen ik huilde en besefte dat ik geen kans meer had toch bleef ik schreeuwen uit angst en verdriet ik kon het niet meer stoppen het lukte gewoon niet…

"Bel je zo terug...." en toen werd het stil buiten ging de wind liggen binnen werd het ijzig kil enkel nog het tikken van de klok, het kraken van de vloer alleen nog de stem van ons huis vervormde stemmen van buiten die binnen niet bereiken momenten tussen weten en niet willen weten tussen hoop en vrees. "Bel je zo terug...." en toen werd…

Iedereen ziet me lopen . Maar zien niet wat er in me schuilt. Ze zien mijn lippen lachen. Maar zien niet dat mijn hart huilt.…

God heeft gezegd: “Ik ben hun Vader Vertouw daar op!” Wanneer je kind zijn grenzen zoekt Lijkt dat vaak bij U vandaan tegaan; je voelt je machteloos, omdat wat je zegt niet landt en wat je bedoelt niet overkomt. Je wilt niet dat zij een weg kiezen Een weg die mooier lijkt Maar breed is en niet smal Je wilt zo graag dat zij hun Vader…

Als stiltes vallen door zwijgen het donker en kil is in je ziel de zon voor jou wil schijnen je ogen het licht niet willen zien. Je op een splitsing staat even de weg bent kwijt geraakt niet meer weten welke kant je moet kiezen of zal verder gaan met een hart vol van twijfel, of geluk nog voor jou bestaat. Kom dan bij mij laat…

Ik zit aan handen en voeten aan ketens. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit aan handen en voeten vast aan ketens. Ik weet niet wat ik moet doen. Het jaar gaat voorbij. IJs valt over mij heen. Daarna gaan kleine bloemen open. En iedereen speelt weer. In fleurige kledij in vrijheid. In een afgelegen donker bos. Achter een grote vuilnisstortplaats…

Een onbekende, maar aanwezige vrouw zocht met haar ene voet de verloren schoen, terwijl Shiva naar mij glimlachte. Als ik jouw vinger was, dan duwde je mij iedere avond hartstochtelijk naar binnen, maar ik ben een lul, dat is ook zoiets, zo'n geile vlinder met zuigkracht. Neem jouw watermeloenen, je bomborsten, die mij hevig deden watertanden…

waarom ging je weg en liet je mij hier achter waarvoor die rare reden en praatte je steeds zachter waarover gaat dit nou ken je mij nou goed? ik weet het even niet hopelijk gaat het goed .…

Leg nog eenmaal je hand op mijn schouder; Laat zien dat je mij nog kent. Laat merken dat je daar in de verte Nog steeds bezorgd om mij bent. Mijn liefde voor jou is oneindig; Dus ook nu de dood ons scheidt. Maar stuur me in Godsnaam een boodschap En doorbreek dan mijn eenzaamheid....…