Alle inzendingen over taal

een woord uiten is vaak balanceren op een koord als vechten tussen waarheid en schemering tussen klaarheid en behoudzucht tussen zwijgen en opgelucht krachten bespelen mijn gemoed het karakter zal ten einde bepalen: is het woord hard of zoet…

Ik heb mijn vaderland verraden Ben mijn moedertaal vergeten spreek denk en droom in verre woorden anders in mijn diep geweten. Oppervlakkig en niet echt heimwee op de achtergrond als iemand die constant tegen tranen vecht lachend met een vreemde mond. Met een andere klank ben ik gaan heten, mijn naam is niet zoals voorheen laat mij mijn moedertaal…

Hoe ongehoord Het Groene Boekje Pleegt karaktermoord Verwacht tot bloedens toe Een open doekje Ik gooi een tomaat en roep "boeh" Ik taal niet naar tweedehands De Slegte verkoopt Nederlands…

in deze tijd van 't jaar kies ik voor warme woorden "chaleur" zeggen ze in Frankrijk in een taal die zoveel rijker is maar klagen doe ik niet ik zoek in mijn moerstaal naar een passepartout en als het eens een keertje niet zo wil lukken maak ik desnoods mijn eigen woorden…

wat mij opviel bij de belgische menu's op kaartjes was niet de clitteur op de croq-monsieur nee dat waren de slagroomkraantjes op de taartjes…

wat klets je toch wat dein je de dolfijner mierenneukend door de golven van jouw taal of hou jij papegaaien op jouw stok? die na-apend woorden sporen rijm dicteren aan de haal…

Schrijvend door een rood sein laat ik mijn zin ontsporen als een trein van de rails gegleden en wat heb ik toch gedaan in het begin dat ik zo ben afgegleden dat ik hier heb staan ik heb geen zin?…

een enkele letter vandaag het betreft de letter z heeft de ij als vaste buur maar is en voelt zich het einde op die laatste plaats vertoeft hij graag bij hem start een reeks van ongeschreven woorden worden dromen waar maar ook droefenis in ware stilte of een gemaskeerd gebaar och was ik maar die letter z de opening naar het…

ach ja elk schatje een eigen hartje en de scharrel gaat voor de baat uit zoals de reutel thuis klingelt is west op z'n Best's doet men met ganzeveder vet op het leder in diepe waat'ren met troebele wonden afgetroefd door Nel van Klaveren als vrouw verschopt schuilend achter ramen tranend tuitjes nog te potten cyclamen op kluitjes…

mag ik je regel zijn woorden tussen komma en punt waar het onderwerp staat niet rechts of links maar gewoon er middenin wil je me niet in het verleden zetten maar me vormen naar de toekomst gericht waar je nabij vertegenwoordigt door het delen van een woord mag ik meewerken aan het voegen en het tekenen van een vraag zodat…

de gevoelens trillen een toneelstuk begint al eerste deel een gedachte komt schudt een rust van een mens tweede deel de woorden zijn geboren deformatie van de waarheid het gevoel was alleen maar echt als de tong zijn gang gaat de waarheid geeft een schaduw laten we die tong van ons zwijgen en bewegen alleen maar onze lippen…

ze ligt in een bron van licht en trekt haartjes uit haar liezen in de zon verzachten scherpe stalen rafels tot vormloze klompjes wat schaafde en wrong loopt door de afvoer naar de regenpijp ze trekt nog een haartje en vindt godzijdank haar woorden terug…

zwanenzang mijn pen stokt vandaag als ik een onbeschreven blad tracht te ontmaagden ik worstel met een vervlogen drang ben thans aangeland in het gevreesde bordeel van verlopen dichters allen bloot geëtaleerd op oud rose behang alwaar woorden zijn verworden tot zuchten en inkt is verdroogd tot nutteloos zaad ik hoor…

Soms schrik ik van mijn eigen woorden; ze hangen als koorden te zweven boven een gedachten-arena zonder net. En ik ben degene die de koorden zonder angst of beven bezet...…

Woorden buitelen als stenen over mekaar en door de ruimte en maken patronen als late luchten in november die kleurrijk kunnen zijn maar ook zo grijs. Woorden buitelen als stenen en zeggen zoveel liefs of zoveel naars; ze openen de zolders van 't verleden, verbloemen wat er eigenlijk gezegd moet worden, maar openen ook helderheid en licht…

Wie `t Bargoens van de natuur verstaat haar fluisteren in het verdroogde waarmee ze lome ossen voedt -in zengende lucht met scherven paradijs- vleugen die zich de moesson lokken de eerste ingehouden zucht waarin geregen misten, riekt nog voor ze gronden weekt en zwijgen kan als zij verhaalt spreekt waarheid zonder taal Wie zich de stilte…

koud twee voeten onder de dekens misschien zijn het klompen ijs…

nee laat maar even niet van je horen je walmt naar zeer en ik hoef niet meer ik zie een dwang om je gezicht aan te raken elke seconde een tik tegen je sik om het kwartier schiet mijn vinger door het papier toetsen vliegen van het bord was je kleren, je lijf met zeep en neem meteen je mond mee je walmt naar zeer ik hoef…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

het regent verboden woorden blaren zweven bomen vellen bloemen zinnen doen toch wat zij willen…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het licht spreidt zich rond schokkende contouren van linker naar rechter kant als vreemde figuren veroveren zij het papier geven dimensie aan mijn woorden of leggen zij de werkelijkheid in de luren die mijn pen behoorde…

O, Lucebert, Couperus, en Hendrik R. Marsman! Waarom konden jullie het wel en Kennik R. Geensnarsvan!…

Ik ben geen groot dichter Voel mij niet verplicht tot het dichten van een dicht Veel eerder gezwicht Ik ben geen aanstichter van nieuw literair licht Vondel en Bloem hebben mij pootje gelicht Nee, ik ben geen zwaargewicht Niet als poet, noch als dichter Maar, na het dichten van een dicht voel ik gauw drie kilo lichter…

Woorden snoeren mij de mond lichten me beentje vallen over mij heen als sneeuwvlokken als herfstbladeren als woestijnzandkorrels woorden bezorgen mij kippenvel doen mijn haren recht overeind staan slaan waarschuwingen in de wind raken kant noch wal noch gemoed de doolhof die woordenschat heet sluit zijn ingang hermetisch af verbergt…

De woorden vloeien uit mijn pen van honingzoet tot bitterzuur taal is machtig woorden vaak heel krachtig De woorden vloeien uit mijn pen van ongevoelig tot overgevoelig taal doet alles voelen woorden die zeggen wat we bedoelen De woorden vloeien uit mijn pen van streelzacht tot keihard taal als nieuwe stiel woorden als zalf voor de ziel…

als het wegzingen van beelden in spinsels van gedachten kroelend kronkelend twinkelerend steeds rakend dan hangend op samen vloeiend druipen druppels tot vormen luister! ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

Wanneer warme woorden op hete zomerdagen ijzige gedachten verjagen verschijnen geïnspireerd of soms uit het niets letters en woorden Wanneer de kou optrekt en taal het hart verwarmt worden lege witte vellen weer gevuld met zinnen vol met hartstocht en verschijnt langzaam een liefdesgedicht…

Ik druk knopjes door me lippen blaas tralietjes door me fluit de vele ringen in me navel komen mij me neus ook uit Ik brouw zilver in me wenken sla een nagel, splijt me tong schiet een loodje langs me denken met een kruisboog door mij long Ik heb nieren vol met keien tepels hangend van het goud ik staaf botten aan een leugen In ut gat…

laten we woorden weer kaal en simpel maken franje en opsmuk tot het bot verbranden hopelijk verstaan we dan elkanders taal raakt de vonk weer wat onzegbaar is het vuur in broze zinnen ontstoken…

Vrouger, toen'k verkeren haar schreef ik noar mien laif 'n poar keer in de weeke ain verlang'nde, lange braif. Ainmoal traauwt was dat veurbie ging verhuuz'n noar Amsterdam schreef toen noar mien olders mor met 't krieg'n van ain telefoon kwam van 't schrieven niks meer van. Nou, tientall'n joaren loater schrief ik met 'n mail-vriendin…