Alle inzendingen over overig

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

Onmin: als een koe in striemende regen staan -- je kont naar de wind.…

Er dansen paarden onder de zachtroze maan -- Het leven is zoet.…

Ik neem mijn verlies wanneer ik een sjaal kwijtraak -- en win onthechting.…

Rustig als een kind op de arm van zijn moeder -- zo stil is mijn ziel.…

Ze zegt niets, alleen een soort zucht, een soort kreun die -- me gelukkig maakt.…

Gekleurde muisjes kruipen misschien het brood in -- vooral de gele.…

Hij is onzeker en kan niet toveren, maar -- wel magisch denken.…

het uitzicht is een lege plek voor goden getooid met oude veren de lippen van perkament ze kijken in de verte zonder vooruit te komen geen vlinder of zwaluw- vlucht gezien op deze gebroken avond boven bevroren bomen als verzachting voor het leed zingt een engel winterblues niet de bloemen maar het ijs niet het glas maar de…

Gelukkig ben je wanneer je de schoonheid ziet -- van je geliefden.…

De ezel: jonge ogen op hoge benen. Eens was ik ook zo.…

Je moet het nest uit, ook als je niet kunt vliegen -- dan hup je maar weg.…

Er slingert een rij banken langs de tuinpaden -- voor oude mensen.…

Ik zal teruggaan voor de bloesems, ze zoeken -- waar ik nog niet was.…

met zachte handen het maanlicht dragen naar de wilde tuin van al het aardse enkel stil worden ademend doorstaan terug in de tijd valt het verre licht op vulkanisch as een gekleurd geheim met zachte handen het maanlicht brengen in schommelend licht de kleur van kersen in stralend duister van de wilde tuin…

Onder dictators valt niet te voorspellen wat -- het verleden is.…

Ik ben een soort bocht, die de weg gelijktijdig -- naar rechts en links buigt.…

gedichten die ontstaan uit gedachten die onbewust hun krachten aan ons geven en tot zoveel meer in staat misschien zijn het slechts iele bomen uitgroeiend tot machtige imposante eiken die eeuwig lijken te bestaan of tot armetierig kreupelhout de kracht van woorden die nu niet meer maar ooit menig mens bekoorden soms sneuvelen de…

Anderen komen goed voor de dag, ik soms ook -- Op kleine foto's.…

Onderling geen strijd meer voeren, meebewegen -- met de stroom, de vloed.…

Als de wilde wind door lege straten raast het water naar de top van de dijken reikt Als wilde ganzen het luchtruim zoeken de ekster slechts oog heeft voor bling Als zwaluwen laag over het land vliegen een dansend muggenleven verdwijnt in de late avondstilte Als in de sporen van de storm de zachtheid in de smeltende stilte jouw…

Schijnbaar uit het niets ploppen en plokken er geluidjes van een begin in de poel van mijn gedachten atomen waarneming in de oneindige leegte van mijn bewustzijn mijn universum in het multiversum door elkaar schietende beeld- deeltjes die zich verbinden tot samenhangende gedachten Ik kneed, meng en buig ze tot ze glimlachen…

Een traan, een lach, wat viel, gaat staan. Een fluister groeit tot stemgeluid. Het licht ontwaakt, een nieuwe dag. Een nieuwe dag is daar.…

Lusteloos duw ik mezelf op het campinghek -- heen en weer terug.…

Ogen die zwemmen achter heel dikke glazen: vissen onder ijs.…

voordat de capsule afgesloten werd kreeg Laika een kus op haar hondensnoet geen parachute die haar terug bracht noch een zachte dood als hij de vrachtwagen hoorde rende het paard als een dolle door de wei het wou mee mee mee naar de wereld in haar wonder licht toen het winter werd wist de winterjuffer als geen ander de vorstschade…

Vrede, in een bed in Amsterdam, geknield of met gebalde vuisten eeuwig verbeid, bewaard in harten en gedachten over mensen die zich anders gedragen dan je wenst mensen die moeten zorgen voor hun welzijn en hun vergezichten alleen maar kunnen dromen deze zelfs met vereende krachten niet kunnen realiseren; daar is de wereld te groot voor…

Dichte regen dooft de lichtbundels direct uit -- zonder dat het sist.…

de zon scheen in het heldere water en ik zag me kijken naar mezelf legde voor even de boze wereld naast me neer en zag die kleine jongen ongedwongen spelen dromen over morgen zijn later en besef me keer op keer die onbezorgdheid en vrijheid waarin we als kind verbleven zo onschuldig ongeduldig tot een grote wilde valse kater hem…

Wil ik jouw lijden kennen om te begrijpen -- wat het mijne is?…