Alle inzendingen over literatuur

de wereld is het goud waarvan je houdt als je ooit liefde hebt gekend door warmte bent verwend maar kleuren klateren met blikken klanken kou kruipt op uit vloeren met verrotte planken ze jatten letters uit de blauwe lucht en zwarten ze om schaduw mee te maken ze haten licht schrijven jaloezie dwars door je heen, sarcasme snijdt…

Freaks houden het meest van onbegrijpelijke poëzie gaat hun niet om de inhoud maar om 't cryptisch woordenspel wat een normaal mens niet leest. Geneuzel...volgens de freaks, overbrengen van een boodschap is niet, wat wij belangrijk vinden ónze poëzie heeft iets mystieks. Zulke critici moest je verbannen naar een iglo op de Noordpool…

wat vroeger was, zal altijd zijn. ik leef nog steeds toen, toen ik niet leefde. ik adem in, uit. ik ben slechts lucht die het voortbestaan vervuilt. morgen is gisteren en vandaag onbestaand. ik leef herinneringen. wat voorbij is, is nooit voorbij. ------------------------------------------------------------…

(Neo-Sturm und Drang) Da bin ich denn: der Meisters Sohn, ich konnte endlich mich befreien. Ich singe immer ein andrer Ton, und werde niemand mehr verzeihen. Es gibt ja so viele Aussichten jetzt ins Leben für mich, das Alte gehe ich vernichten ich seihe groß in einem Strich. Aber Gründe werd’ ich nie finden, da gibt ja edoch keiner…

wat onze toekomst was in ons verleden, is, ondanks ons voornemen, niet ons heden. onze geplande dromen werden nijdig wakker, hebben nijdig het nu vermeden. wat onze toekomst was, is overleden, betreuren we slechts in onze smeekbeden. onze morgenmijmeringen zijn vlijtig gedood, zijn vlijtig door het nu bestreden. wat is…

hoor hem nu toch, de huichelaar. hij waant zich dichter, maar heeft nog nooit in een gedicht over de zee gerept. hoe kan hij dan oprecht de taal in het hart dragen? in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid…

Als ick lees den ghedichten van Vondel, van Hooft dan voel ick mij stadigh versincken in tijdt, den daghelijckse dinghen verlaten, bevrijdt. Of Pieter of Joost mij mijn toekomst ontrooft. Ik sie dan den wolken waar Breêro van schrijft, ik ruik dan den lucht zonder geuren van hier. K’hoor ’t ruisschen der bomen, proef den claeren rivier en wensch…

Dichtkunst is Gevoel Mijn vrienden, laat wie 't lust, hier andre gronden stichten! Mij is 't gevoel de bron; bij mij 't gevoelen, dichten. Neen, geen verbeelding, dan ontstoken door 't gevoel, Is dichtkunst; geen geweld van ijdel klankgejoel Dat dondert, loeit en bromt, en oren doof doet suizen, Geen vinding van 't vernuft, geen smaakloos…

waarin je droomnacht smelt tot kwik zwaar naar je navel lik het lood tot in je schoenen strompel 's nachts als schaduw van een gordeldier de grachten rond en rond rondom de borsten van de stegen stad als zilver zwijgen stappen steen en staal. liever carrilion vol koper liever horend doof dan zien en snuiven aan het net van kopen kopen…

De titel zet het licht op groen. De spatieregel die volgt drukt een gaspedaal en scheurend rukt de eerste regel mij volledig weg uit het fatsoen. Hier maakt de taal mij snel en licht, een carrosserie van voortbestaan: gelast, genageld en gedicht.…

Hoewel er prachtige panden staan, wordt niet door stijl de sfeer bepaald, maar Hazes die zich steeds herhaalt. Men spreekt van Nijmeegse Jordaan. Rolstoelman met radio aan. Terrassen waar men druk verhaalt, bier op rekening wordt betaald. Tattoo op Harley neemt ruim baan. Vanaf de eerste kijk ik toe: geranium achter het raam tot de laatste…

woordenboekenzoeken naar grote vertelschakeringen wijdse schrijfgebaren opdat ik blijf beklijven met wordperfectbedrijven keiharddiskschrijven begeerwijzen waar is m'n thesaurus wodkajus-rus abba-kus koopwoningenmus glasrecyclebacchus verdorie waar is m'n story showmonarchie poppikanterie worshipsiconografie over mezelf…

Die taol, die me as kiendje al meej de pap is ingegote; die taol, die as ’n soepel vèl um m ‘n weze lí geslote, die taol, worin ik denk en lèèf, die taol, worin ik dróóm en schrèèf, daorbè is toch dè Nederlands op z’n minst ’n bietje twiddehands. Die taal praat ik slechts doordeweek al valt er soms wel eens ’n steek Mèr ’s zondegs praot…

Heel zachtjes eigenlijk zonder geluid sla ik de bladzijde om de laatste, het boek is uit Hoofdstuk na hoofdstuk meegeleefd en opgezogen woord voor woord beleefd soms tot tranen toe bewogen De hoofdpersonen in het verhaal komen in mijn hoofd tot leven het wil mij zeggen dat 't boek goed is geschreven Jaloers kan ik zijn op de stijl…

blikken in ogen die wijken voor kijken in een cirkelend praten zonder gesprek nietszeggende stemmen die zichzelf verwennen overschreeuwen de harde muziek, wie kent ze niet hun toon is gewoner dan de ruis van de bomen een vogel fluit zijn bestaan hun lied is wel te verstaan een middag gedichten gevuld met gezichten die iedereen…

ik letter de dagen zo gaan ze voorbij tussen de regels met pen rij voor rij dragen mijn woorden verdriet en plezier schrijven is leven op papier…

Gedichten verlichten geest... Geschreven woorden blijven... Emoties worden vermeld... Kleine verhalen verteld... Een ding gemeen... Zonder schrijven kan er geen !…

Wankel als mijn woorden zijn en rafelig van taal, schrijf ik een heel onvast gedicht. Geen touw is vast te knopen aan mijn vers laten we zwijgen van trossen, kabels, spierballen waar anderen goed in zijn. Maar evenwichtloos komen toch de woorden samen in dit dun verdwijnpunt : jij voor mij. Ergens hecht mijn liefde zich: onbeduidend…

De mooiste kleur in taal De mooiste letters die woorden tekenen in de harmonie van het leven Lees een traan op papier, voel een traan in je hart Een lach op de lippen voor een zin van vreugde Een panorama van woorden Een schilderij gemaakt van gekleurde letters uit de ziel van zijn schrijver het gedicht…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

Vliegende bloem uit glanzen van opaal, Drijft, levend spectrum, in 't geweldig licht Van tropenzon de vlinder, even licht, Neen - drijvend, lichter dan de zonnestraal. Dreigt vijandschap uit schaduw, op eenmaal Laat hij zich vallen, vouwt zijn glorie dicht, En tussen kleurloze vermolming ligt Uitgedoofd 't brokje zon, onvindbaar-vaal.…

Soms kan op 't berglandschap de zon niet schijnen, Dat kleine ding, zoek onder wolk-ruïnen; Dan 's morgens staat, bij donder van lawinen, 'T kosmisch sonnet van kleuren en van lijnen: Grens tussen blauwe, onwereldse kwatrijnen, Hangt smal een wolkenstreep, geel als lupinen; Omhoog, omlaag wijzen, aardse terzinen, Sneeuwtoppen rood, en glooiend…

Klein kindje heeft verdriet, maar moeder laat Voor hem een mooi geel balletje in een kring Ronddraaien - en het schijnt een gouden ring - Aan een onzichtbare, elastieken draad; Dan met een hamertje op een gam'lang slaat Ze wijsjes, uit heel verre herinnering; En 't draaiend balletje en 't metaal-geting Leidt-af het kindje, en 't zingt en…

Soms laat gij mij een eb en vloed alleen. Uren vergaan met schrijven in het zand. Zo weer ik mij, krijsvogels om mij heen, vergankelijk, uitgestoten aan de rand der aarde. - Water komt en gaat, het strand ligt nat en gladgewist gelijk voorheen. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit 'Het levend monogram…

De eeuwige rust die je in een bibliotheek vind Die vind je toch nergens De boeken doorlezen Iedereen stil Bij het ene boek vrezen Het ander is kil Het is iets bijzonders Verzonken raken in een boek Het is net een wonder Stil in de hoek Lezen het is zo fijn Dan is het sluitingstijd En ik neem me voor Ik zal er morgen weer zijn!…

O, wat is het dichten zoet! Altijd... als men dichten moet,- Dichten is niet ieders zaak, Geen ontspanning over vermaak. Dichten is: uit vol gemoed Storten zijn gedachtenvloed, Als een brede waterval, In zoetvloeiend woordgeschal. Moest ik zoeken naar een woord- 'k Zou niet dichten, zooals 't hoort; Moest ik denken bij mijn lied- '…

boomtoppen benaderen het gras waarin mijn bovenste-ondere ik zich vervindt zich verzoekt in bevolen beneveling verveelt totdat de ik ondergaat in de bovengaande zon der reinheid…

De muzen baden in je glorie, als jij de dichtkunst weer aanheft en muziek je lichaam laat doorstromen. Orde en rust zijn aan jou te danken in dit godvervloekte oord, waar zelfs Zeus zijn weg niet meer kan vinden. Mijn vriend ik zie je weer in Delphi, waar je dromen weer tot leven wekt en mijn toekomst orakelen zal.…

Oh, Aphrodite, neergeslagen schuim, ontstaan uit het zaad van Uranus. Hoe heb ik U liefgehad; mijn liefde tot net gesponnen, waarin ik U gevangen heb! Oh, Aphrodite, mijn eeuwige rivaal Ares, bevlekte U met een zoon, Eros, die nu na jaren nog steeds een doorn is in mijn oog en onderhevig aan mijn toorn! Oh, Aphrodite, zelfs Anchises…

gedichten zijn niet meer maar ook niet minder dan een eindeloze vlucht van wolken langs de hemel waartussen soms een zonnestraal tevoorschijn komt en mij recht in mijn hart raakt…