Alle inzendingen over overig

ik geloof dat we beter niet te veel in hokjes zouden moeten geloven om echt te kunnen geloven wat is de werkelijke waarde van elk politiek systeem dat ons van alles doet beloven beseffen ze dan niet we hebben maar een aarde moeten we nog wel op partijen stemmen om eerlijk te kunnen kiezen omdat die juist de saamhorigheid die nodig is…

een ontbrekend woord in het vers een onderbroken kus door de reddende engel de niet verzonden brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron…

Ik wilde een taart bakken voor mijn verjaardag maar ik had geen toekomst meer. Ook in de winkel was het schap leeg, iemand mompelde dat hij niet wist of toekomst wel in het assortiment zou blijven. Op weg naar huis zag ik een meisje lopen, de handen vol morgen. Ik vroeg waar die nieuwe uren vandaan kwamen maar ze mocht niet delen met vreemden…

Winter in mijn tuin: witter zonder voetstappen – naast mijn voetstappen.…

tik tak de wereld draait om mei tik tak de zomer waait in mij tik tak ik stuur de wolken aan tik tak alles raakt mij aan tik tak zonlicht vangt mijn haar tik tak mijn hart klopt en tintelt maar tik tak ik roei van heg naar steg tik tak boot en water drijven me zachtjes weg tik tak de zee wast mijn oren tik tak alles…

De reiger wijkt weg met een trage vleugelslag – de zon gaat onder.…

Verloren wat er niet is mezelf misschien, alleen tussen niets, geen voor, geen na Alleen mijn lief, en de gedachte dat hij genoeg kan zijn, maar hoe dan, hoe lief hij ook is, geen vader die mijn geluk laat zien aan mijn moeder te vroeg gestorven, of niet nu dat niet gebeuren zal – een toekomst verloren aan een andere toekomst waarvoor…

bovenop de berg zo sober en koud lag onveranderlijk eeuwenlang de sneeuw zo stil en oud ze kon het niet langer lijden en ging zachtjes heel zachtjes verglijden vormde zichzelf een sneeuwbal op zoek naar het verlossende alles belovende welvarende dal daar beneden lijkt alles veel beter de bal wordt al rollend groter en groter steeds dichter…

Herakles, halfgod en sterke held, door Zeus verwekt en door Hera fel gehaat, een leven lang op zoek naar vergiffenis voor onbedoelde zonden en soms domheid, zijn tragisch luisterrijke lot: Als baby bijna doodgebeten, adders, ze hadden levens kunnen sparen door Herakles onschadelijk te maken; oh, ging z’n bovenmenselijke kracht maar samen…

we hebben ruimte nodig om te kunnen wandelen oude gedachten op te graven ze in kleine stukken scheuren met zachte handen herplanten en nieuw jong leven in te blazen we hebben wandelruimte nodig om in onze hoofden opnieuw ergens heen te kunnen gaan…

Er zijn, dat is het, glimlacht de tuinman, een tuin – leeft en is nooit af.…

Niet onbewogen, stil zitten, staan, het lukt niet zo lang in dezelfde houding, maar het lukt me eindelijk, zonder bemoeienis gaat alles buiten me om door, het licht, de wolken geuren, planten en dieren ik weet ongeveer wat er zal Afwachten volstaat, wachten op wat terugkomt, als herinneringen die zich herhalen, de geluiden elke…

Geef me vleugels om te liegen geef me vinnen om te vliegen geef me woorden om in rond te zwemmen en vaste leidsels om mijn fantasie te temmen geef me al omvattend water bij het doorklieven van de lucht en ook ik zal me bedienen van gesnater weerspreek daarmee elk vals gerucht en een ieder zal toch zeggen later hierom was hij immers…

In de kronkel van de beek zakken mijn gedachten weg tussen zonvlekken verglijdend water en zwevende tinten groen. Er drijft niets tegen de stroom in. Ik voel onder de waterspiegel ruimte voor geheimen schuilplaatsen van wat de toekomst wordt, misschien Mijn vriendinnen steken kaarsen op en zullen op de terugweg praten over de jongens…

Hij glimlacht alsof ik echt wel leuk ben in mijn – belachelijkheid.…

Mijn hart zet zich schrap in mijn oren: Tuut Tuut Tuut – bang van geen contact.…

gedichten komen voort uit oude bronnen ook al geeft men dit nooit toe het blijven altijd optelsommen van wie of wat of waar of hoe nooit worden ze prijs gegeven want je wil als nieuwe dichter overleven wat geldt in deze tijd - blink uit ontsta als het kan uit originaliteit uit inspiratie: een door god gegeven ‘zegen’ maar…

Ik was het vergeten maar nu weet ik het weer op de stoel gezeten ging het binnen even te keer zo weg gesmeten zonder sfeer zonder medeweten niet eens een sneer hoef niks te weten leg me er bij neer niet door godvergeten gedraag me als een heer en zonder te zweten zeg ik het nog een keer: dingen in geniep uitvreten verpesten…

ik heb stenen platgeslagen bergen opgepompt vulkanen aan - en uitgeblazen doe het niet meer raak hiervan zo afgestompt ga nu vlinders behagen zie kikkers krabben aan hun kont ga al kietelend brandnetels plagen bijt in de vinger die zich om mij wond als je dat dan hebt gedaan valt niets meer uit de toon als een gans een aria fluit is…

Misschien is het tijd, maar ik aarzel om te gaan – of ben ik er al?…

ik fiets door mijn gedachten en ren hardop door mijn hoofd wat mag ik toch verwachten een vinden waarin ik heb geloofd? Op zoek naar wie ik ben fiets ik niet van mezelf vandaan? Doelloos ren ik de aarde rond zonder mezelf te zien staan? Zal ik de mij in mij ooit vinden en leiden naar de plek waar ik gedij weet ik mijn eigen kooi te ontsluiten…

wij zwijgen om heel te blijven we verhalen zonder tekst praten kan ons breken alleen aanwezig voor de ander probeer het eens…

Gedempte stilte van fijne regen, koeien – trekken aan het gras.…

wat je zoekt blijft niet liggen waar het lag het vervormde vergeelde waaide weg wat je zoekt is ergens anders dan waar het lag wat je zoekt is iets anders dan het was…

Ik dicht wonderen uit wie ik ben, mijn wonden – en brutaliteit.…

Ik wandel soms weer door het park in gedachten door het park van mijn leven waar we huilden waar we lachten de wandeling die aan een ieder slechts eenmaal als te bewandelen wordt gegeven ik wandel er soms weer even en kom er vele mooie beelden uit alle jaargetijden tegen ja zo gaat dat meestal toch in ieders leven mijn park wordt…

dubbel en dobbel in mijn keel huist een bobbel dubbel spoelen … och dubbel zien, dubbel spreken talenknobbel toch!…

Het voelt beroemd, zo'n zonnebril tegen de radende en hopende ogen die je verwarmen met aandacht Ja, wij kijken, omdat we weten door jou gezien te worden we rechten onze rug en lachen We horen je, jij praat graag over liefde, over verlangens en over mij dat ik er klaar voor lijk te zijn Ja, ik wilde het graag heel graag geloven en…

Onder de tafel loopt niemand met reuzenschoenen in de weg mijn wereld kan er bestaan – tot aan het avondeten de huizen, wegen en bouwprojecten met al de gedachten van de mensen die ik lezen en beantwoorden kan – met nieuwe plannen 's Zomers staan er tafels in de tuin met klemmen op de lange lakens die wiegen in het licht van de wind –…

deze lente is een winterslaap waaruit ik niet ontwaken kan onvoltooide trage zinnen vallen in stukken uiteen met vertraagde hartslag houden wij de nachtzwaluw en ik een winterslaap het hartritme neemt de tijd…