Alle inzendingen over ex-liefde

Als een dief in de onschuldige nacht ben je toen geruisloos binnen geslopen eigenlijk heel lief en totaal onverwacht zette jij mijn liefdespoort wijd open Vertrouwen was gelijk aan ademhalen iedere dag leefden wij in elkaar jij liet mijn verstikte ziel weer stralen mijn hart leek allesbehalve een leugenaar Terwijl mijn liefde in weelde baadde…

gedachtenlang, nachtenlang missend een stuk van mij dagenlang, jarenlang een half leven voorbij hopeloos, hulpeloos aanvaardend mijn verlies uitzichtloos, woordenloos is dit het leven dat ik kies onvermijdelijk, onlosmakelijk deel van mijn "zijn" onbegrijpelijk, onbschrijfelijk zit nog steeds aan jouw "lijn"…

Alleen jij raakte mij van binnen op dat plekje wat van mij was jij wist mijn hart te winnen toen ik alles in jouw ogen las Jij kwam toen ik niets meer had en zette al mijn zorgen opzij jij wist dat ik in zak en as zat en daarom was jij er voor mij Terwijl jij mijn tranen opving liet ik jou vol vertrouwen toe ik draag nog steeds die ring…

Hoeveel tranen moeten er verdampen voordat jij mijn zondes vergeeft om te zien dat ons leven samen nog wel degelijk een kleur heeft Iedereen leert van gemaakte fouten en niemand zal ooit perfect zijn maar we zullen heel veel missen als ik uit jouw leven verdwijn Alsjeblieft, pluk mij weer als een bloem en laat onze liefde zegevieren…

Elke dag je meer missen Elke dag meer verdriet Elke dag alleen maar gissen wat ligt er mij nog meer in het verschiet? Elke dag zie ik je zo dichtbij maar toch ver weg en dan vraag ik me waarom breng ik mezelf zoveel pech Ik zou je gewoon willen zeggen hoeveel ik van je hou maar het valt niet uit te leggen zonder jou heb ik zo een kou…

onverbrekelijk verbonden door draden geweven door tijd heen verzonden al ons halve leven gebeurtenissen gebeurd onherstelbaar geraakt onze liefde verkleurd de code gekraakt het onverbrekelijke verbroken de draden versleten anderen die opdoken nooit geweten voorbij, over en uit toch onverbrekelijk gebleken de tijd in z'n achteruit…

Onbewust heb ik jou pijn gedaan ik haalde de zon naar beneden nu kan ik er zelf niet mee omgaan en verlang naar alles wat wij deden Ik wil de zon weer voor jou oplaten jou omringen met nieuw vertrouwen desnoods dagenlang met jou praten om alle kreukels terug te vouwen Op mijn knieën is nog niet genoeg jij betekent veel meer voor mij…

in de val brak ik ondermeer mijn keel zocht adem in een nabijgelegen herberg tevergeefs. Je was niet op de afspraak. gaten in mijn geloof lieten mij geen keus. uitgestoken ogen. zo dwaalde ik door het dal de vliegen afschuddend, een ongeneeslijke ziekte. mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek…

ik voel ze nog, jou armen om me heen jou handen in de mijne samen één ik voel het nog de vreugde en de verwondering toen we keken naar onze zoon zo vol bewondering ik voel nog de eenzaamheid de afstand tussen ons de eeuwige strijd ik voel het nog de pijn en het verdriet toen je tegen me zei dat je me verliet ik voel ze nog jouw…

Kijk naar wat we geworden zijn Jij een losgeslagen kind ik een verbitterde oude vrijster Jij eeuwig op zoek naar je identiteit die je steeds denkt te vinden maar die nooit de ware is Ik zit vol wrok keer op keer mijn wonden te tellen Ze schoon te likken maar het vuil van jaren en jaren komt eruit Kijk naar wat we geworden zijn…

op de toren van de nacht stond ik in brand leidde ik verdwaalde schepen, jij was de wilde in het woud de oerboom razend waar ik de blaren heb afgescheurd, de stad een hamer zonder steel braakte urenlang en tuimelde in de straten, en langs de dagen van september verloor ik een hand verlichtte ik de geronnen dalen, over je klamme schouders…

Het is niet meer zoals het was Je bent je eigen weg gaan lopen Bijna ben je uit het zicht verdwenen Opgelost alsof je nooit hebt bestaan Het is niet meer zoals het was Zó goddelijk samen in vurige passie De wereld leken we te vergeten Opgelost in gesmolten liefde Het is niet meer zoals het was Je wist de uitgang feiloos te vinden De vrijheid…

Je nam me mee op een reis waar je de bestemming niet van wist Een reis vol vreugde en vol liefde maar ook heel veel verdriet Zo gaat 't leven ineens scheidden onze wegen terwijl we de bestemming nog steeds niet weten…

Emoties niet te bevatten verscheurd door gevoelens die ik niet uiten kan Jij was mijn bron waar ik mijn kracht uit putte Jij was mijn leidraad door dit aardse bestaan Maar toen was 't eindpunt ineens daar waar ik niet stoppen wou…

Ik dacht altijd dat jij de ware was dat ik toekomst zag in jouw ogen maar wat jij uit jouw hart voorlas bleek een fantasie en keihard gelogen Jouw wereld bleek de mijne niet jij wist eigen wetten te hanteren de wet van liegen was jouw favoriet maar die wilde ik niet accepteren Je hebt hem jezelf voorgeschreven ik heb hem voorgoed geschrapt…

Ik kreeg van jou toen een armband die hebben we samen bij mij omgedaan ik voelde jouw zachte warme hand en jij zei: ik laat jou nooit meer gaan Vol trots en liefde droeg ik hem elke dag een symbolisch stukje van jou voor mij tintelingen van geluk als ik jou zag voor onze liefde was verdriet geen partij Toch raakte jij de weg van rust kwijt…

De nacht dat jij mij verliet kroop de maan bij mij in bed hij gaf licht aan mijn verdriet maar heeft mijn ziel gevangen gezet Die nacht versteende mijn leven de tijd lette niet meer op mij alle waarheden werden verdreven in mijn hart volgde een steekpartij Heel langzaam zal de pijn slijten en heelt de diepe wond van angst ik drijf verder…

Twee kontjes diep Onder de koude grond Ligt mijn lichaam begraven Naast een eland en een hond Gestorven aan het metalen kruis Het kruis van intense liefde Gestorven door jouw hand En het mes dat mijn hart doorkliefde En nu, decennia later Kijkend vanaf het duister hemelrijk Zie ik in het gitzwarte zand Een roos groeien uit mijn lijk…

Onze hartstocht kreeg last van onweer en daarom moet ik nu helaas gaan lieverd, we lezen elkaar niet meer en we voelen elkaar niet meer aan Ik kan niet langer bij jou blijven als mijn gevoel mij in de steek laat ik wil niet op labiele hoop drijven daar zijn wij beiden niet bij gebaat Met pijn in mijn hart verlaat ik jouw land het vuur…

Je belt aan bij mij Wetend dat het de laatste keer is.. Je trouwe ogen kijken mij aan Ik zie het verdriet in je ogen Zacht omarm ik je lichaam In een lange warme kus Woorden hoeven niet meer De laatste honger stillend Zacht leg je mij neer Je vingers spelen over mijn huid Ogen glijden als in vuur gesmolten Deze nacht zal het einde zijn…

verkleven ingewreven beven verheven gedreven niet terug geschreven verscheven weg gegeven weg geweven weg streven verder leven voor heel even…

Soms verscheur ik nog jouw lachende gezicht Blaas ik de snippers nog richting het vuur Verlost mijn lichaam zich van haar gewicht Om zwevend een weg te vinden tussen zoet en zuur Soms smelten mijn tranen nog naar het vriespunt Verafschuwen mijn zenuwen het woord 'gevoel' Om pijn en emoties los te koppelen van wat je kunt Om weer objectief…

Mijn leven was een kronkelig pad totdat ik jou leerde kennen ik dacht dat ik liefde gevonden had ik hoefde nooit meer weg te rennen Jij bracht mij prachtige geborgenheid met open armen mocht ik ontvangen ik wilde je eigenlijk nooit meer kwijt ik kon alleen maar naar jou verlangen Mijn hart was glanzend en glad jij streelde het dag en nacht…

De wekker gaat, mijn ogen open Mijn gedachten werken niet Maar na 1 seconde wakker Herinner ik weer mijn verdriet Weer een dag met pijn beginnen De minuten kruipen van dag naar nacht Kon alles maar zijn zoals die ene seconde Toen besefte ik nog niet wat de dag me bracht…

Lang geleden waren we jong Keken naar elkaar en werden rood Bij school en in de buurt hingen we rond En in gedachten speelden we bloot Toen ontmoetten we elkaar weer Een e-mail, een sms, een bezoek Ach het was de goden verzoeken De kleren vlogen in elke hoek Het was “fout” want we hadden verplichtingen Maar het was zo verschrikkelijk spannend…

Zeg mij, waarom dan toch? Waarom heb jij mij verlaten? Kun jij verder met zoveel bedrog zonder jezelf te haten? Waar jouw hart eerst gesmolten was is het nu weer hard en koud gek dat ik zojuist in je ogen las dat je nog steeds van mij houdt Maar het is wel goed zo hoor doe maar lekker wat jij wil jouw levensmolen draait gewoon door die…

Het is nog donker als hij wakker wordt en alweer is hij zo vreselijk bang het leven is naar men zegt te kort maar echte liefde duurt altijd te lang Zij zei: ik sla mijn vleugels uit en hij onverschillig: je doet maar maar slechts dagen na dit besluit voelt hij het al…hij mist haar Hij huilt om momenten van plezier tranen kwamen nog…

Mijn hoofd wil niet meer denken… Wat er door jouw hoofd heen gaat Echt spijt dat je mij moest krenken Of blij dat we zijn uitgepraat Hoop met alle diepte in mijn hart Dat je ooit zult gaan beseffen Dat je een vriendin zoals ik Niet zo snel meer aan zal treffen Maar blijf mijn eigen vraag steeds horen Heel verdrietig en bevreesd Heb ik…

Diep in mijn hart wist ik het wel Kon geen afscheid nemen van mijn dromen Nu sta ik plotseling buitenspel Realiseer dat er nooit wat van had kunnen komen Zit hier met een buik vol stenen Te vechten tegen al mijn verdriet Er is iemand in jou dromen verschenen En helaas, ik ben het niet Had graag als eerste willen zeggen Laten we een einde…

Mijn tranen willen niet komen, blijven steken in mijn keel, Die brok doet me pijn, mijn lichaam in z’n geheel. Heb mezelf voor de gek gehouden, jij droeg je steentje bij, En nu is het echt over en ben ik alleen met mij. Wil niet denken, maar kan niet slapen en wakker betekent pijn, Heb constant geleefd in een roes, zag dingen niet zoals ze zijn…