Alle inzendingen over individu

De rivierendans ontwaakt in een poel van ijs Kleine kolkjes rimpelen het wateroppervlak De tralies smelten voor de ramen druppels tikken op de sneeuw Tekenen van vuur aan de bevroren kust Het krakend ijs verdwijnt in de zoute golven De zee komt langzaam weer op gang Rivieren herwinnen hun kracht Wintertaferelen verdwijnen Dankzij…

Behoedzaam gierde er een storm door zijn bovenkamer En verwaaide soms het stof van jaren her Zijn kindercommunie bijbel de driehonderd paginas smetteloos wit Uitgezonderd enkele chocoladevingers als de laatste sporen van zijn jeugdige gospel…

Of is het ochtenddauw weg is mijn spiegelbeeld ik zie het niet niks, waar ben ik nou? Ik wacht....ik zal 't zo wel zien weet zeker, komt wel goed als de dampen zijn vervlogen gewoon zoals dat ging voordien Ik wacht, maar wat er ook gebeurt geen enkel zicht doemt op ik poets, ik wrijf, nee niets, geen kop zie niks, geen blik die…

Mijn verlangen liegt nooit over een vergeten wereld vol maangeheimen bij nacht als jij mij, betoverd en duisterfluisterend over bloemen, verhalen vertelt in ongeschonden mensendromen blijf ik bij jouw ademloos vertellen deel ik in de luister van het bomenwoud.…

het vergt moed en een oprecht hart om te zeggen: 'ik weet het niet'. Stil te blijven staan en luisteren naar een alomvattende stilte. Om tegen je geliefde te zeggen: 'ik hou van jou', maar niet weten wat de Liefde is, en toch bereidt ervoor te sterven. Om van je hoop en verlangens een nest te bouwen voor je naasten, en ze laten gaan…

Bijziend in veelheid van weinig verziend in meervoud van veel niets zien je vergapen in de spiegel blind de achterkant daarvan in bange hoop dat alles waar is.…

gewichtig verend waagde ik de sprong……en liet de duikplank trillen…

De kille nacht zwelt open tot een kersverse dag Een blije dag, waarop veel kan en mag? Surprises, ik houd ervan en ze kleuren het bestaan Gepaste reacties en me niet meer laten gaan. Dat vroegere onbezonnen leven, ik zou het niet meer willen Ik deed vaak bot, was onverschillig, heb mensen laten gillen! Nu is het eerst denken, dan pas handelen…

Soms loopt er door een drukke straat ineens een oude kameraad of reisgenoot. Je weet zodra je hem begroet: het kan niet dat ik hem ontmoet, want hij is dood. Eerst ben je nog een tijd verbaasd omdat die levende toch haast die dode was. Heb je de zaak dan afgedaan, dan komt er weer zo'n dode aan, met flinke pas. Thuis van het…

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. Die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk. Anderen denken dat wat kapot is, is vooral toch stuk Bij pech snijdt zo'n scherf je zelfs…

Wanneer ik pas in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed…

verzonken in een plas schijnt de maan in rimpels te sterven een man richt zich op het beeld verplaatst hij kijkt omhoog ziet tot zijn schrik de zwarte gaten in deze novembernacht zijn handen trillen hij drinkt zichzelf vager dan de godverlaten schim verloren in het water…

Laat ik dit zeggen Dat het niet mijn voorkeur heeft Dat je, zonder iets echt uit te leggen De pijp aan ene Maarten geeft Ik accepteer het broze leven Leer te leven met de dood Respecteer mijn spiegelbeeld Die de werkelijkheid ontbloot Dat ook ik oud hoop te worden Vrij van ziektes of verdriet Hoewel ik weet dat dat niet gaan zal Het leven…

Het ademland verdroeg jouw droeve stilte niet geconfronteerd met intens persoonlijk verdriet verdween de nachtprins tijdens een feest waar jij ook schijnt te zijn geweest maar niemand herkende de weemoed in jouw stem je verdween gewoon, pakte de laatste tram tijdens het mistig sluieren van de nacht te lang had jij op zuurstoflucht gewacht…

ineens was er een grijns en een glinster in zijn ogen de zon brak even in hem door hij deed een bombastisch loopje uit het niets overviel mij de drang mijn passen te vergroten zo deed mijn vader dat omdat hij daar zomaar zin in had antwoordde hij op de verbazing in mijn ogen de grijns trok weg en hij ging gebogen zijn rug om niets…

Grijze verledens ontwijken mij angstvallig En verstoppen zich in de loopgraven van mijn herinnering en laten als dank voor het aangenaam verpozen De eigenaar de schillen en de dozen…

Ik slaap dromen langs verlangen, hunker met ontheemde heimwee naar intensiteit van vergeten liefde in het huis liggen rozen, van voor jouw dood op de kale berg slaapt een ezel waar de nachtvracht ligt begraven staat een naakt verbeeldend schilderij waar niemand op hoeft te wachten aan de muren van jouw kasteel hangen overal naakten dichters…

Ik belandde na veel gezwerf in andere landen, want dit land kan soms zo ongenadig met zijn cobratanden in je slagaderen bijten, dat je wel weg moet, maar goed, weer in mijzelf, een land wat ik ook nog eens moet ontdekken, maar liever morgen dan nu. Liever nooit, wat moet ik in dat land? Ik zou me er rotvervelen, met te weinig attracties…

Weerbarstige ziel je bent aanhef voor dronkemanstaal wankel evenwicht uit ’t verleden je loopt over de kade als gedicht en levenslied jouw levenskrachtige bloed stroomt door ieders stoffelijk lichaam jij bent het eergevoel, de duisterwetenschap en lege spiegel van de nacht psycholoog van de aandacht dat ben jij, vanaf de wedergeboorte…

Leef in mij mijn liefde nergens leef je meer in mij ik ben de nacht voorbij nog komt de zon niet op ergens lach ik naar een etalagepop.…

De weg naar huis was zwaar maar toch begaanbaar ik herinnerde mij liefde voelde dat ik liefde kon voelen en er klonk een echo van een vogel, die wegvloog die ik niet thuis kon brengen uit dit land, naar andere landen om er stilte te verkondigen.…

Soms, in één van zijn verdwaalde dagdromen, waait er nog een sexy zomerjurk omhoog, een bollende slip onthullend, maar zijn stenen bezwaren weten van geen wijken, hij is nog erger dan de paus. Ontsporen is voor slappe kwezels, meent hij. Hij vergeeft de wind zijn ontuchtige handeling en als een norse dorpspastoor of een sacherijnige bonder…

jij & een ander je helpt een ander uit de problemen, dat doe je voor zo velen. ze geven je een complimentje, maar zijn daarna alles al weer vergeten. en dan zit je zelf met in de problemen, en heb je niemand om je heen. niemand die je wil helpen, en dan denk je waar heb ik dit aan te danken. dan denk je de volgende keer kan een ander…

Iedere keer zie ik de spiegel aan de wand, die iets tracht te zeggen jarenlang dezefde scheiding mijn gezicht, steeds ouder, grijzer zekere rust zeg het maar ik zie het al jeugd ouderdom een spiegelbeeld is maar heel even een juiste kijk op dit aardse leven…

Een jongen ontvliedt het vervelende thuiszitten fietst door wijde polders hoge haver wenkt blijmoedig "kom naar die kleine stad waar veel meisjes wonen jou slechts van school bekend" de einder trilt gespannen glimt telkens _ wordt dof bij verhoopte onmtmoeting vestingwallen doemen op wellicht schuilt daarbinnen diep slapende liefde…

Bestijg het diepste punt van de woestijn, te delen met een verkoperde zon, gebeden verbleken in uitgebeend gewas bij verdroogde oases, rode waas verblindt de ogen, gemalen hitte verstoft de horizon, waar een schorpioen de staart doopt in een plas venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, angels verbonden in een doodskleed van…

kwam gisteren mezelf tegen onherkenbaar liep er zo voorbij…

ben je een buitenbeentje dan zie je er anders uit je bent geen doorsneeschaap zelfs je wol krult anders er lopen op deze wereld verlaters van de kudde rond het blaten past niet meer bij hen ze leren woorden spreken op een dag ontdek je opeens dat je geen schaap bent, maar een mens…

Wie is in de spiegel, die vrouw met mijn gezicht ? Wat was het in haar leven, dat dit had aangericht?! Die blik, die duist`re gloed, waarin ik mijzelf ontmoet en duidelijk kan zien dat er heel diep in mij nog een vonkje blijheid smeult dat ooit weer aanwakkert misschien...…

Toen de maan de spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk zag ik de bomen als kameraden de natuur niet langer als knecht toen we struinden over de paden werden alle dromen superecht toen de wolken voor de maan verschenen leek het geluk weer plotseling verdwenen.…