Alle inzendingen over algemeen

Als ik maar één gedicht dichten kon als jij zou ik onmiddellijk de pen ter hand nemen ik zou dichten tot er bloed verschijnt ik zou dichten tot het bittere eind maar zoals nu kan ik het alleen van verre bekijken al zijn al mijn zinnen keurig onder elkaar geschreven ik sta niet in jouw schaduw ik kan er niet eens op lijken jouw niveau zal…

Vlucht niet voor je verleden Wees niet bang voor je schaduw Ze horen bij jouw leven Je hebt jezelf gestalte gegeven Hoe ook iemand over je denkt Het leven is jouw geschenk En doe ermee hoe jij er over denkt Al is het niet naar ieders wil Dit is jouw leven en doe er mee wat jij wil…

Zwart-wit denkers zullen nooit kleur bekennen...…

Niets zal mij weerhouden, me als fatsoenlijk mens te gedragen. Ondanks mijn soms onwillige gedachten.…

Jouw vermogen om anderen, te inspireren. Is niet aan mij voorbij gegaan…

Als dichten een verslaving is Zijn de letters m'n drugs Woorden de roes Het gedicht de rush…

Door vriendelijkheid en gulle lach, schijnt de zon,de hele dag.…

Spreken verhing zich hier in de eigen lussen. Slechts een taal waar geen mond zich tussen plaatst ziet zich overal weerkaatst en heeft zichzelf verplicht steeds onverricht weer te keren tot dezelfde spanning stil en blauw.…

Gesloten De kazerne, geur van bevel. Officieren geven er acht. IngeBURGERd.…

Het hart miskend, ogen onbegrepen. Ieder zoekt warmte en genegenheid. En benepen zonder echt vertrouwen zoeken velen naar een luisterend oor. Maar dat helaas soms moeilijk is te vinden. Doch als men iemand vindt die open staat voor zijn verhaal, op een zelfde golflengte zit met wederzijds begrip, en het gemoed is aangesterkt dan geldt voor…

Ik draai aan de kraan maar er komt geen water ik probeer het later hij drupt, maar een echte straal wil niet gaan ik sta er wat zielig bij ik maak dit zelden mee je draait aan een kraan maar het water gaat terug naar de zee dit is niets voor mij het is gedaan.…

langdurige passies hebben haar leven gevuld zij omarmde ze wolken parfum zacht , subtiel hingen altijd om haar heen mysterieus lippen dorstig vonden uiteindelijk dauwdruppels in de dageraad onze liefde blijft een sprookje door eeuwen heen zou zij stellig beweren.…

verleden als een vlecht door heden es klebt uns an zegt zij kind van toen daar op de vage grens van kwaad en goed en staart beschroomd wenden wij ons af blikken naar Peenemünde voor haar nog uit den boze…

Voor moeder heb ik nooit geleerd... Dat was de titel van het boek dat ik ooit schrijven zou... De twijfel bij het opvoeden en doe ik het wel goed ? Nu zie ik mijn kinderen en denk Het boek is al geschreven Het is een bestseller geworden !…

De andere ik in mij Een onnavolgbare wens Te verkennen alle mogelijkheden Van dit eenvoudig leven Een wens die laat zien Een prille ochtendzon Laat schijnen over Wat ook nog kan Van grote gevoelens En heftige emoties In onbezonnenheid Gestart en begaan Mee laten slepen In een ongewis gebeuren Voluit te proeven De diversiteit…

de vergankelijkheid heeft mij bij de hand genomen de jaren getekend in rimpels en kraaienpootjes wat bleef is de glimlach van zo nu en dan onzeker om de lippen…

Waarom ligt er een prima ballerina op een dikke Duitser Is de dikke Duister rijk, nee Is hij een machtig man, nee Is hij woest aantrekkelijk, nee Kan hij haar muze zijn, nee Waarom ligt er dan een prima ballerina op een dikke Duitser Heeft ze een afwijking Wordt ze gedwongen, gechanteerd Zoekt ze rijpheid en geborgenheid Of wordt ze…

Vanochtend belde de heer Den Dood hij blijkt de tussenpersoon te zijn van een levensverzekering die ik blijkbaar ooit heb afgesloten hij wilde vandaag langs komen en me dan meteen meenemen ik heb hem kunnen overtuigen dat de tijd echt nog niet rijp is en dat ik zelf de keuze wil maken we hebben afgesproken dat ik hem zelf zal bellen…

is het de poëzie bij een foto of de foto bij de poëzie dat is de vraag de dichter echter kent het antwoord maar hij geeft het niet prijs hij zegt de lezer mag zelf de keuze maken…

Van de wolken die men weemoed noemt, zal men genezen, en genezen zal men stranden vinden, leeg als bomen in december. Men zal water zien, het vage varen van de visser, de dagen zien omslaan van ijstijd naar dooi. En jij zal zeewier zaaien, gewiekst als je bent. Met lipstick en haarkam jezelf restaureren. In niets voorbij, de aarde…

Ze oogde schoon zo op het eerste en zelfs tweede gezicht. Sereen gevangen in het beeldbuisframe. Maar toch, waarom dan toch, was er het sterke vermoeden van onwelriekende oksels?…

1. 't Is jammer, daar zijn doornen aan de rozen! Zo klaagt de pessimist, naar 't redeloos gebruik. Wij danken God, dat Hij, voor braven en voor bozen, Met schone rozen siert de wrede doornestruik. 2. ,,Voor allen Vrijheid!" eist de meerderheid der kranten. ,,Althans," zo gaan zij voort, „voor onze geestverwanten." 3. ,,Ik denk…

de laatste tijd heeft hij het gevoel dat er geen speciale reden meer is om langs te komen hun verliefdheid schijnt al voorbij als ze weer eens afspreken ruikt hij een ander soort parfum. draagt ze een ander kapsel en heeft ze weinig tijd. op zijn vraag wanneer ze elkaar weer zullen ontmoeten zegt ze tamelijk arrogant geen idee , je weet…

De laatste drinkbus in de berm gesmeten. De hete teer kleeft aan mijn dunne banden, of de duvel met een brandglas zit te branden. Dit oord is met zijn lege huizen godvergeten. Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken. Die stomme stilte, die niet wordt verstoord, elk geluid wordt hier in alle rust gesmoord. Alleen een hond die net nog…

de poëzie staat stil van alle grote dichters die ons land rijk was is er nog één over dus blijft het behelpen met goedwillenden die zich vastklampen aan lettergrepen natuurlijk zijn er dichters die groot trachten te schrijven maar helaas voordat de verzen voltooid zijn lopen ze vast...…

Langzaam drijvend naar de eeuwigheid kijk ik op mijn horloge of ik de tijd nog heb om te schrijven ik kan immers hier niet blijven maar als ik wat van betekenis heb gedaan dan eerst wil ik gaan ik zet mijn handtekening op deze aarde het liefst met een gedicht pas dan krijgt mijn bestaan een gezicht en enig waarde.…

nooit heb ik mij zo zeer vermaakt als vanavond ik ontdekte een serie die mij werd ingefluisterd het was net of ik mij weer in mijn jeugd bevond is het daarom dat ik het in mijn hart heb gekluisterd? eigenlijk is het een heel simpel verhaal afspelend in het naoorlogse Nederland zonder al die moderne pracht en praal krijgt de nostalgie al snel…

is er een ochtend na nachtbraken is wat niet kan ook wat niet wil deze tango zonder lijven te raken vroeg de maan aan de aarde stil een jaar met louter schrikkeldagen kent ook uren van verborgen leven die zich nooit zonder te vervagen aan de openbaarheid prijsgeven nachtvissers blijven water verzwijgen zodat bovendrijven geen moeite kost…

Wij Nederlanders stellen klusjes uit Hoewel de dames het van ons verlangen Een wandje stucen, verven of behangen; Wij liggen op de bank en doen geen fluit Maar ik doe dit karwei dus wél voor haar 'Schat luister eens, alweer een versje klaar!'…

Samen zijn zij Een bolwerk, Citadel. Zij, heerseres, Waakt over de veste als een Cipier Hij, verdwaasd door liefde, Offert zichzelf op het Stenen altaar van haar hart. Raak niet aan, Dit teer verband Van twee mensen. Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…