Alle inzendingen over ex-liefde

Mijn hoofd wil niet meer denken… Wat er door jouw hoofd heen gaat Echt spijt dat je mij moest krenken Of blij dat we zijn uitgepraat Hoop met alle diepte in mijn hart Dat je ooit zult gaan beseffen Dat je een vriendin zoals ik Niet zo snel meer aan zal treffen Maar blijf mijn eigen vraag steeds horen Heel verdrietig en bevreesd Heb ik…

Diep in mijn hart wist ik het wel Kon geen afscheid nemen van mijn dromen Nu sta ik plotseling buitenspel Realiseer dat er nooit wat van had kunnen komen Zit hier met een buik vol stenen Te vechten tegen al mijn verdriet Er is iemand in jou dromen verschenen En helaas, ik ben het niet Had graag als eerste willen zeggen Laten we een einde…

Mijn tranen willen niet komen, blijven steken in mijn keel, Die brok doet me pijn, mijn lichaam in z’n geheel. Heb mezelf voor de gek gehouden, jij droeg je steentje bij, En nu is het echt over en ben ik alleen met mij. Wil niet denken, maar kan niet slapen en wakker betekent pijn, Heb constant geleefd in een roes, zag dingen niet zoals ze zijn…

de stilte doet je pijn door het niet aanwezig zijn van koesterende armen een diepgevoelde kou die je niet meer kan verwarmen je keert weer terug naar overleven, oogt nog vrolijk maar je hart heeft weinig meer te geven door de tralies van je kooi je hebt je oren dichtgestopt het geluk goed afgeklopt en kleed je ongenaakbaar maar je…

Ik weet dat je nog bestaat. Jawel, want geen nieuws is goed nieuws. Je loopt dus ergens rond op deze aarde. Waarschijnlijk ben je gewoon thuis: kopje thee drinken, fles jenever je nieuwe kind door elkaar schudden je vrouw een zoen geven voor ze gaat slapen de televisie aanzetten - niet kijken met een washandje je gezicht deppen want je ogen…

je koestert stilte omdat woorden pijn doen op papier gekwetst ben je door zinnen die je raakten diep van binnen je wilt alleen herinnering aan onze grote liefde verder in een nieuw begin als vrienden uit elkaar terwijl de hartstocht laaide bleek slechts een loos gebaar je zocht een reden om mij ongewenst te maken, zelfs vriendschap…

daar sta je dan, net zoals vroeger. net zo alleen, alleen dan anders. jaren gaan voorbij, of zijn het luttele seconden. Daar sta je dan, machteloos. Nog steeds alleen net zo verloren.…

je blonde blik die grijs-blauw stilte eist je schouders iets gebogen omdat je houding heeft gelogen in liefde die verijst je groeide in ontluiken sloot de wereld buiten pelde laag voor laag je schaamte af en gaf je voor het eerst we reikten naar een hoogte die geen einde kende hemels was de weg erheen jij ging, ik volgde alleen…

Weet je nog die ene dag dat je me zo hard nodig had totdat je me niet meer zag en mij compleet vergat Ik stond altijd voor je klaar ik leefde gewoon voor jou ik zei ook nooit “ja, maar…” en toch kreeg ik die knauw Ik heb een harde les geleerd waar ik niet om heb gevraagd maar wat jij ook beweert ik ben cum laude geslaagd…

ben jij de koningin in vlindersvleugelpracht die ik alle kleuren van de hemel bracht in paradijselijke nachten nu zit je op de troon in vervagend wonderschoon en spreekt je negatieve oordeel uit over dieren met een andere huid je toont rechtschapen maar ook jouw lusten kon je niet bewaken eindeloze vluchten lieten ons aan liefde…

schubben gebroken vleugels gezet je kleuren zijn in mijn handen ontloken tot een schitterend palet je keek in mijn ogen ontspiegelde pijn had nooit kunnen dromen dat je ooit zo volledig jezelf weer zou zijn je vloog op uit mijn koesterende handen die vrijheid kon je niet aan thuist moest je landen om daar als rechtschapen weer…

Ik heb de waterkruik niet laten vallen hoor maar laat soms graag de scherven bloeien mijn zinnen laat ik met het water stoeien dat ik op de trappen heb gemorst dan wandel ik op blote voeten op de stenen boorden langs de dijken van de polder langs de rand van de grijze zee de blauwe lucht de groene weegbree waar…

Onze liefde was zo echt en puur zo helder en zuiver als kristal onaantastbaar en mooi als de natuur en zo oneindig als het heelal Onze gevoelens dieper dan de oceaan kwamen plots verlamd bovendrijven vervolgens ieder onze eigen weg te gaan maar wel altijd goede vrienden blijven? Zullen we dat doolhof met rust laten wat dat gaat toch nooit…

Ik wou dat de dromen die ik droomde in werkelijkheid zouden bestaan Jij zou voor altijd van ons houden er nooit aan denken weg te gaan ik droom dat ik zou kunnen toveren jij zou weer in ons midden zijn wij samen, maatjes, echte vrienden ik van jou en jij van mij. ik droom dat het weer is als vroeger vertrouwend…

Ik dacht dat de herinnering voorgoed voorbij zou zijn maar toch doen die gedachten nog altijd zo vreselijk veel pijn. Hoe kon je steeds weer zeggen: ik hou alleen van jou terwijl je in gedachten al weer was bij die andere vrouw. Zelfs haar heb je weer verlaten en als ik naar de waarheid vroeg dan was je antwoord altijd: ik heb aan twee…

ik denk nog vaak aan jou, en ik wil dat je weet. dat hoe lang mijn leven nog mag duren, ik je werkelijk nooit meer vergeet. de eerste avond die we hadden, was te kort maar toch nog fijn. al droom ik soms over ons, dat alle avonden zo zouden zijn. zo in stilte en zonder mensen, samen zonder wereld om ons heen. maar nu zit ik hier zonder…

Ach, zorgeloze armen waarin ik mij te slapen leg. Draag me terug naar de tijd waarin een seconde de knippering van je oog was, waarin een minuut een zoen was en een uur je lichaam.…

Ik ken het gevoel, Van laat me met rust. Het gevoel van even tot mezelf zijn, Niemand nodig, die me liefdevol kust Even geen arm om me heen, Hoe goed ook bedoeld, Even geen praten, Alles is nu bekoeld. Ik bedoel het niet verkeerd, Waardeer de mensen om me heen, Maar nu even niet, Ik bedoel het echt niet gemeen. Ik hoop nu alleen,…

pas later kon je lachen om het rouwen na jaren vol van mateloos verdriet de kraaien krasten ongestoord hun lied de liefde bleek met bitterkruid gebrouwen je nam een gulle slok, verloor subiet (het werk van stinkende en helse gouwe) jij was de pop, zij speelde met de touwen als onvoorspelbaar kruidje-roer-mij-niet je wist je van de touwen…

Blijvend blauw letsel, als een lekkende plastic fles bronwater (een merk) Het internetlicht van de draadloze lozing is een blauwletsel in de nacht dat ik dit schrijf (een baken, een merk) Blijvend blauw letsel: de aluminium blik die jij zond. (jouw waarmerk) En niemand die zegt: Blijvend blauw letsel is jouw toegetakelde liefde…

Zij had zich hard gestoten Aan die stenen muur Opgetrokken uit dogma’s Om van haar verzonnen harmonie Een predikaat te maken Er kleefde al wat zweet op haar rug Maar stug bleef zij schoppen Tegen die gesloten deur Alsof dat soms een uitweg was De kamer was verder verlaten Er hing slechts nog een sfeer Van dingen die waren Zelfs de muren…

in het stilste uur was ik buiten met merels die fluiten scholektsters schreeuwen hun winnende lach en ik wacht wacht op je antwoord dat niet anders kan zijn dan een omzien in pijn een zwaai waarin ik verdwijn we warmden elkaar in de zon van de lente geloofden in zomer versnoepten de centen uit een beurs vol met liefde…

waarom zo bang om te verliezen wat je nooit bezeten hebt zijn lach en lijf de warmte van het ogenblik dat zijn passie jullie schikt het samenzijn is een refrein waarvan de woorden al vergeten zijn je droomt nog lente weet dat je talenten steeds aanwezig zijn breek schuld die je is aangepraat, steel de uren die hij overlaat…

Ze staart dromerig en kleurloos uit het raam kille tocht druppelt door een kleine kier met haar ogen gesloten leest ze zijn naam hij houdt haar vast maar hij is niet hier Ze kijkt verliefder dan ooit in zijn ogen luistert nog aandachtig naar zijn verhalen maar ook nu zijn ze weer keihard gelogen en mag ze weer in haar tranen verdwalen…

ik zie haar nog wel eens blond en aangepaste lippenstift verkreukeld perkament van dichtbij een vrouw met bontjas in een bus tas dichtbij haar lippen dicht op elkaar want je weet nooit wat er kan gebeuren de ogen vosachtig wantrouwend achter de kooi van een modieuze bril dan zit ze op de bank en praat ratelend uit een oud plakboek en…

(een herinnering) Je denkt: was er maar sneeuw en helderheid en ijs op sloten, wolkjes uit je neus, een rietkraag, krakend landschap wijd verbreid – geen misverstand, geen enk’le keus -, spaarzame vogels, takken rijp en tijd bestaat niet. Je staat daar als een reus, trotseert de wind die door de duinen rijdt. Je danst en hebt een hoedje…

En je kan zeggen Wat je wilt Maar je ogen spreken Kleurboekdelen Tranen Van doorzichtigheid Simpele vorm van verlatenheid Je warme handen Vol van oprechte spijt En mijn armen Rond het middel Van een ander Als teken van gerechtigheid…

Een traan voor onze vriendschap, Die zo liefdevol begon. Een traan voor onbegrip, Toen jij zei dat het niet kon. Een traan voor de pijn, Voor de steek in mijn hart. Omdat je niet bij mij wilde zijn, Maar liever een ander had. Een traan voor jouw kille gedoe, omdat je mij niet begreep. Ik wil wel verder,maar ik weet niet hoe? omdat niets…

Ze duwt getergd haar koffer dicht hij zit verslagen op de rand van hun bed zijn nerveuze blik op de grond gericht vernederd en aan de kant gezet De stilte is ondraaglijk hard ze kijkt op de klok en dan, vertrekt ze, gekleed in het zwart daar hield hij namelijk niet van Vlak voordat ze de deur dicht doet rent hij de trap af en roept haar…

Ik zie ons samen zitten Jij kijkt naar mij en ik naar jou Jij vraagt mij: "weet jij wel hoeveel ik van je hou?" “Ik nog meer van jou”, zeg ik. En kijk je lachend aan Zouden er op de wereld twee gelukkiger mensen bestaan? Jij strijkt jouw handen door mijn haren En geeft een kusje op mijn hoofd Mijn angsten laat ik varen Want jij bent het…