Alle inzendingen over ziekte

ik stop mijn oren dicht en wil het niet meer horen ik stop cement erin dan praten ze maar tegen dovemansoren ze zijn zo ondoordacht en ook niet diplomatiek ik wil het niet meer horen het maakt me melancholiek... daarom stop ik mijn oren dicht voor positieve geluiden doe ik ze wel weer open omdat ik horen wil dat we het beste moeten…

Altijd ga je dicht bij mij sterker nog, ben nooit alleen meestal loop je met me mee altijd altijd met z'n twee. Ik ben echt flauw van jou laat me toch eens vrij ik voel me echt gebonden met jou altijd aan mijn zij. Steeds verpest je mij mijn leven altijd ga je door en door en maar weer een stap terug doen ja, ik geef je ook gehoor.…

Daar komt de bus, ik pak m`n kaart en ga weer naar hem toe. Ik zie hem zitten voor het raam, hij "leest" maar weet niet hoe... Dit is de man die jaren t`rug mijn steun en sterkte was, met wie ik trouwde, kind`ren kreeg, nu morst `ie op z`n das... Hij kijkt me aan maar ziet me niet, ik pak zijn oude hand en streel hem maar hij kijkt verbaasd…

zuiver speel ik nu al jaren en weet dat jij dat hoort zowel accoorden als maten nimmer is het nog ontspoort er zijn zieltjes die knijpen om er bij te mogen horen alles stellen zij in het werk om zich in de rust te boren geniepig kruipen zij naar binnen om een hartje te winnen want ze zijn uit op het hart dat klopt wat bij hen al langer…

Zeg me, kun je niet meer denken en wordt alles veel te zwaar? Hoe kan ik jou aandacht schenken, is het moeilijk?, zeg het maar! Ja, je hebt een kruis te dragen en die last drukt jou terneer, ik zal in gebed dan vragen, dat je gesteund wordt door onze lieve Heer! Elk mens heeft zijn beperking en soms sta je zo machteloos; gebed heeft toch…

Ik wil wel maar het lukt niet. Mijn spieren werken niet mee. Ik kan alleen maar liggen, mijn lichaam zegt tabee. Tandenpoetsen, eten, zelfs zitten is al zwaar, Maar ik laat me niet kisten, alleen op dit moment is het onverdraagbaar. Ik ben zo moe. O wat is het koud. Ik sta te rillen op mijn benen. De kou trekt door tot in mijn botten. Ik…

niks doen, blowen, en alleen nog maar rondhangen met een hevig verlangen naar nog zo'n lekkere blow, zonder de twijfel "ik stop HO" het gaat als maar verder en wat schiet ik er mee op? Geen ene fuck. zoekend naar dat ene puzzelstuk, waar ik nooit bij zal komen, al ga ik verder met zoveel wiet stomen wat mijn longen doet verteren, en niks me…

Twee jaar geleden geclassificeerd als een persoon met een rapid cycling bi-polar type 1 syndroom vond ik mezelf hulpbehoevend en uitgeput lichamelijk en geestelijk, één grote prut Plafonds, vloeren en muren konden lopen in een voortdurende staat van bezopen waarvoor geen einde mogelijk leek en was dan het einde van geluk in brekend glas…

Stormen doen je leven schudden, jagen je maar heen en weer; soms geen houvast meer te krijgen, voor je eigen hartenzeer... Storm en regen woedt rondom je, zo een zee haar golven rolt; krachten die je moet verspelen, omdat je leventje maar rondtolt... Grijp de reddingsboei in tijden, als je denkt ik kan niet meer en roep God aan in…

Ontdooid slaan mijn oogleden Verward zich opwaarts, wijd Als wonden zijn gesloten En lichaam, nu bevrijd In napijn is ontwaakt Denkend aan die ongeziene daad Bewusteloos te zijn aangeraakt Kwetsuur tot een geheel gemaakt Terwijl enkel de gedachte Een pijnkreet heeft geslaakt…

Waar ben je nu, ik kan je niet meer vinden 'k Heb alle kamers van je geest doorzocht Maar neergelaten zijn nu alle blinden Als ik je ergens maar bereiken mocht Bij elk bezoek moet jij weer aan me wennen Ik werd een vreemde in jouw poppenkraam Tot op een keer, een blik van blij herkennen En je begroet me, met mijn moeders naam…

je was zo breekbaar, teer zelfs je woorden deden zeer in de pijn die je beschreef je bent er even niet geweest de zon scheen flauwer uit een blauwer hemel zonder wolkenfeest ik miste je het meest in vergezichten waar je ogen en je lach de horizon verlichtten je handen zijn nu losgemaakt uit het verleden, je draagt vandaag de pijn die…

Werkend leven alles gegeven geveld vermoeide held geleden gestreden uitgeteld vermoeide held afgeschreven niet opgegeven sta versteld vermoeide held opgeveerd teruggekeerd hersteld moedige held…

Ze zeggen weleens pijn lijden, ach het went, maar iemand die dat zegt heeft nooit echte pijn gekend. Je wilt het niet laten merken dat je bijna door de grond gaat. want zelf ben jij diegene die zich er weer doorheen slaat. Je komt er telkens bovenop na weken, maanden, soms een jaar. dan ben je van de pijn zo moe geworden dat je denkt…

In de slokdarm zit de kanker die kanker moet er uit het eten kan er niet meer door, en als er niets aan wordt gedaan dan vliegt ze achteruit... Een operatie is gevaarlijk 't duurt ook heel erg lang Ze kan er ook aan sterven, en ik, ik ben zo bang... Ze zat daar als een vogeltje 't gezichtje werd zo wit Ze is al een-en-tachtig jaren…

Je lijf, nát van zweet, kletsnat, gloeiend heet, onstuimig, bonkend, hart en hoofd, je dacht nee eigenlijk geloofd dat het je hartstikke koud liet. Maar hij wou, je moest het onderspit delven, tegen zo'n grote meerderheid kon je niet op, geveld door nee, geen zinloos geweld, dat gelukkig niet, gewoon knock-out geslagen door jawel…

Toen ik je tegen kwam Kon mijn dag niet meer stuk En ook maanden en jaren later Straalde ik helemaal van geluk Het leven lachtte ons toe En niets kon ons scheiden Together Forever Dat is wat we zeiden Maar de tijd zou ons leren Dat niets voor altijd zal zijn Ons "Together Forever" Deed ineens vreselijk pijn er is niets tegen te doen…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

Bij het krieken van de dag en de slaap nog in de ogen, hoor ik een gesmoorde snik; mama zit voorovergebogen... Ze mocht een weekendje naar huis, maar wilde bij mij slapen... Ze is bedroefd, dat zie'k meteen, ik moet haar tranen op-gaan rapen. Ze pakt mijn hand en houdt mij vast ze weent nu bitt're tranen het gezwel, het…

verkrampte vingers kerven krassen in de geest opengesperde kaken zouden zingen op het feest doffe ogen blikken een fletse lach stramme benen willen dansen deze ene dag een hele hand verdwijnt in die van mij en voelt jouw leven als ik je aankijk van opzij…

ik heb ze in de hand de schimmen uit mijn wereld ze twijfelen aan m'n verstand ze vreten aan mijn logica ondermijnen het beslissen ik ken ze nu en jaag ze na ze streken neer als vlinders na gevlogen vlucht en paarden in de laatste zucht hun wormen voedden mijn bestaan ik liet ze in ontwikkeling gaan tot dat hun vleugels zicht verhieven…

Wat gebeurd is, lieve blijft niet bestaan zo vergaan de weken dagen en nachten die bij jou binnenkeken jouw kamer in, jouw bed Het gaat zoals dat heet jou naar omstandigheden redelijk wel. Ik weet de dood piept in jouw ogen in mij groet de pijn de vloek van niet begrijpen van vol van liefde zijn…

als ik oude spullen zie en mijn babyfoto's mijn vader en moeder lijkt de tijd zo vreemd en toch zo dichtbij ik weet: ik ben veranderd toch is de basis al gelegd en heb ik een stille kracht gevonden mijn eenwording nadert tussen gevoel en verstand ik ben kwetsbaar maar toch weet ik ik ben veilig en goed genoeg na deze levensles, na uit…

Hoe vaak al met de ogen gemeten heen en weer van achteren naar voren iedere scheur kleurverschil bekend jaar in jaar uit lang ja, lang kan het nog duren bekorten nooit leven wil ook ik…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Vlam ontwaakt, de kunst verklaart. Het grote nabij, voor het getij. Keert weer weder, knielt zich neder. Inzicht in het niet, het grote in 't verschiet. Eenzame loop, het grote kroop. Het sluipt erin, zonder enig beding.…

De pijnen worden heviger, naarmate de dag verstrijkt. Een helse zoektocht naar de persoon, die jou met het nodige verrijkt. Al die pijnen vloeien dan uiteen, weg uit je verkrampte lijf. Je kan je weer voortbewegen, zolang de Heroine in werking blijft.…

Lopend in de regen zonder enig doel vraag ik me af of de zon me zou verlichten als ik haar daarom vroeg…

De laatste dagen van haar kale verslagenheid schuifelen in het tempo dat zij bepaalt geen enkele greep meer, haar denken ingehaald door vervaagd verschil en afgestorven onderscheid ‘De overheid bezuinigt ingrijpend op ouderenbeleid’ Haar bewegen is als haar gedachten traag en onvoorspelbaar richtingloos een vervallen monument, een versteende…

Het hoofd raakt leeg De zinnen worden korter Ik slijp nog wel de geest Maar ’t gaat niet vlotter De wil me te verzetten wil niet opstaan uit de luie stoel Toch ga ik het nog eens weer proberen ‘t stellen van een doel Die moeheid en droefgeestigheid die twijfel aan de zin sluipen bij mij in Gelatenheid wordt regelmaat De tijd tikt…